Οι νύχτες που ξενυχτάγαμε με ρετσίνες και βότκες ακούγοντας τραγούδια που μιλούσαν για αλκοόλ και μεθυσμένους 20άρηδες, για ανολοκλήρωτους έρωτες και βιαστικά γαμήσια έχουν μεταμορφωθεί σε μεσημέρια με φαί και τσίπουρο. Και οι στίχοι περιγράφουν πλέον στιγμές οικογενειακές ή μαζώξεις φίλων σε σπίτια για τα γενέθλια των παιδιών. Για κηδείες φίλων και συγγενών που πέθαναν πριν γεράσουν σαν και μας. Για τα παλιά μας στέκια που γερνάνε μαζί με μας και τα καινούρια που δεν μας προκαλούν την ίδια συγκίνηση.
Τα τραγούδια αυτών που γερνάνε μαζί μας όπως τα στέκια μας και οι φίλοι είναι οι ιστορίες που αναμασάμε όταν βρισκόμαστε τα μεσημέρια για λίγο τσίπουρο και την γλυκιά αίσθηση της νοσταλγίας.
***
"Halfway through my pint and a text message from John says he's waiting outside, sooner than I'd expected. I down what's left and step out into the bright afternoon and get in the car. I look up and see the pub's once brilliant copper roof has oxidized over the years and it's now a dull, pastel green. Everything's getting older."
