Απλά θέλω να σας πω πόσο αγαπώ τους Mode Plagal (και μην με ρωτήσετε "ποιοι είναι αυτοί"!)

Απλά θέλω να σας πω πόσο αγαπώ τους Mode Plagal. Η αφορμή για την εξομολόγηση μου είναι δύο αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχθηκα χθες. Καθώς έπινα τις Henniger μου (από το γνωστό περίπτερο στο Γκάζι) μέσα στην Τεχνόπολη, υπό τους ήχους των τραγουδιών του Γραμμένου (εξ Ιωαννίνων) και του Μπαλάφα (δεν γνωρίζω από που είναι) και περίμενα να εμφανιστούν οι Mode Plagal για να χορέψω ηπειρώτικα φανκ και μακεδονίτικη τζαζ σκέφτηκα ότι ήμουν μόνος. Ψέμα φυσικά. Ήταν μαζί μου η έγκυος γυναίκα "μου" (να το θέσω καλύτερα: η γυναίκα με την οποία αποφασίσαμε από κοινού να ζήσουμε μαζί και να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί) η οποία όμως μάλλον κουβαλήθηκε στο Γκάζι επτά μηνών έγκυος για να ξανακούσει τα Υπόγεια Ρεύματα. 

Επανέρχομαι μετά την φεμινιστική μου παρένθεση. I was sipping my second warm beer. The band was on stage trying to tune in. Ο γουέλ φακ ιτ! Αφού λοιπόν έπινα την δεύτερη μου μπύρα και βρισκόμουν στην τέταρτη φάση ιδρώτα (αυτό που οι άγγλοι αποκαλούν stench) ανέβηκε αυτή η γαμ@#$% μπάντα πάνω και ξεκίνησε με το Funky Vergina! Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο με τόση ζέστη, υγρασία και σκόνη από την Αφρική, από το να ακούς macedonian funk/jazz πίνοντας μπύρα και καπνίζοντας τσιγάρα σκεφτόμουν. Εκτός ίσως από το να είναι η μπύρα παγωμένη και τα χαρτάκια του καπνού να έχουν το σωστό πλάτος συμπλήρωσα, πάντα αθόρυβα.

Τότε έρχεται μια πιο νέα παρέα, γνωστοί φίλων, και κάθεται για λίγο με τα γερόντια που χορεύουν (!) απολαμβάνοντας αυτή την μίξη ελληνικής παραδοσιακής μουσικής με φανκ και τζαζ. Η μία κοπέλα, προς έκπληξη του υποφαινόμενου, ξέρει την περί ου ο λόγος μπάντα. Σου αρέσουν; ρωτά. Τρελαίνομαι, απαντώ. Καλοί είναι αλλά κουράζουν, ανταπαντά. Ανήμπορος να πω κάτι καθώς η κούραση από την πρωϊνή δουλειά, το μεσημεριανό μάθημα και το χορό σταρτς το σινκ ιν, στρέφω το βλέμμα μου στο Θοδωρή Ρέλλο που παίζει έναν ηπειρώτικο σκοπό στο σαξόφωνο του. Η παρέα νέων απομακρύνεται μετά από λίγο.

Η δεύτερη μπύρα που ανέφερα πιο πάνω έχει γίνει κάτουρο (piss) και το πλάτος των χαρτακίων που χρησιμοποιώ για να στρίψω τσιγάρα είναι απελπιστικά μικρό. Η μπάντα όμως αγνοεί τα προαναφερθέντα, όπως και την σύντομη συνομιλία μου με την μικρά. Έτσι ο πόνος μου απαλύνεται καθώς το υγρό περνά από το στόμα στον οισοφάγο και ο καπνός γεμίζει τα (μαύρα) πνεμόνια μου. Ώσπου νιώθω χτύπημα στην πλάτη και γυρνώντας την κεφαλή αντικρίζω συνάδελφο από την εργασία μου. Πόση ευχαρίστηση, πόση λαχτάρα για μία ωραία και ενδιαφέρουσα συνομιλία, για την εύρεση κοινού δρόμου βρε αδερφέ! Και συ εδώ; ρωτώ χαμογελώντας. Ε, ναι, λαμβάνω ευχάριστον απάντηση. Θα ήρθες βέβαια για να δεις τους Mode Plagal. Δεν είναι φοβεροί; αποτείνω ερώτηση με προσμονή. Ποιους αυτούς; Δεν τους ξέρω καν! Για τον Μπαλάφα και τον Γραμμένο ήρθα... 

Η ήττα μου ήταν ολοκληρωτική. 

Καθώς η μπάντα αποχωρούσε σκεφτόμουν την άσχημη μοναξιά του μουσικού οπαδού. Φανταζόμουν την τετραμελή μπάντα στο ΟΑΚΑ με 50000 παραληρούντες οπαδούς να ζητάνε εν χορώ το Funky Vergina και να απαιτούν και τρίτο ανκόρ ώσπου με ξύπνησε η εισαγωγή της Ασημένιας Σφήκας.