Καλησπέρα σας! Ονομάζομαι Δρ. Χουτς και είμαι έτοιμος να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση σας για το ποστ ροκ! Αν είστε πραγματικά και μακροχρόνια άρρωστοι με το delay, τα ορχηστρικά και τεράστια τραγούδια με τους επίσης τεράστιους και -μερικές φορές- γελοίους τίτλους τότε βρήκατε τον άνθρωπο σας! Κάθε μήνα θα απαντάω στις ερωτήσεις σας (αν υπάρχουν βέβαια) που μπορείτε να στέλνετε μέσω του Αγίου (Blog, fb, twitter). Αλλά ας αρχίσω εγώ θέτοντας μερικούς προβληματισμούς για τα τεκταινόμετα στον ποστ(ροκ) χώρο.
65μέρεςείναιπολλές
Νομίζεις ότι τα έμαθες όλα και ξαφνικά σε πάνε σε μία συναυλία και μαθαίνεις περισσότερα. Ο Σωκράτης (μάλλον) είπε ότι γερνάει διδασκόμενος και εμείς απλά τον επιβεβαιώνουμε (παρότι ο ίδιος δεν είχε να μάθει και πολλά τότε). Έτσι, ο υποφαινόμενος, γιατρός στο επάγγελμα, όχι του σώματος αλλά των παθήσεων της μουσικής, πήγε ανυποψίαστος στην συναυλία των 65daysofstatic στην όμορφη μας πόλη και έφυγε αποσβολωμένος (το ίδιο φυσικά πάθανε και οι υπόλοιποι -απόδειξη τα δύο άρθρα στον Άγιο!). Τώρα κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο, τον πρώτο από τότε που τους ξέρω, και είμαι πλέον έτοιμος να σας τον παρουσιάσω.
Καταρχάς ο τίτλος δεν μου αρέσει: Wild Light? Άγριο Φως; Τι εννοείς; Και πως να το εξηγήσεις χωρίς στίχους; Με την μουσική φυσικά. Θα σας έλεγα τώρα κάτι για τους Fly pan am αλλά μάλλον το ξέρετε (ή θα το κρατήσω για αργότερα). Τέλος πάντων, ο τίτλος άσχετος αλλά το εξώφυλλο πολύ καλό. Μία σύνθεση παράξενη αλλά μάλλον αντιπροσωπευτική του ήχου του άλμπουμ.
Ξεκινώντας, ο δίσκος μου θυμίζει αμέσως το Slow Focus των Fuck Buttons που κυκλοφόρησε μόλις 2-3 μήνες πριν. Οι 65daysofstatic αυξάνουν κατά πολύ το ηλεκρονικά παραγόμενο ήχο και τα φυσικά όργανα πέφτουν στο περιθώριο. Το Slow focus δεν είναι καθόλου άσχημο, αν σας έδωσα αυτή την εντύπωση, αντίθετα είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρόνιας και "προχωρημένα" ποστ, αλλά παρότι μου αρέσει που οι FB το "πήγαν" εκεί δεν περιμένω από τους 65daysofstatic να πάρουν τον ίδιο δρόμο. Και δεν το κάνουν.
Άλλωστε οι FB κατάγονται από το Γούστερ και δημιουργήθηκαν στο Μπρίστολ (κεντρική και νότια Αγγλία) ενώ οι 65 στο Σέφιλντ (βόρεια). Θα μου πείτε τι στο διάολο λες;! και θα έχετε δίκιο. Απλά υποψιάζομαι και θέλω να γράψω αλλά χωρίς μεγάλη σιγουριά ότι στην βόρεια Αγγλία (Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, Σέφιλντ, Γιορκ, Νιουκάστλ κτλ) έχουν μεγαλύτερη παράδοση στην κιθαριστική και heavy μουσική ενώ στην νότια κυριαρχεί η ηλεκτρονική. Το παραπάνω όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ένας εκ των FB είναι φανατικός των Mogwai και ότι οι ίδιοι οι FB θεωρούνται -πλέον- οι βασιλιάδες του noise.
Το πάω μακριά και δεν ξέρω που θα με φτάσει. Το Wild light λοιπόν, ξεκινά να παίζει και με φοβίζει που η πλάστιγγα έχει γείρει προς τα ηλεκτρονικά. Ήδη το πρώτο τραγούδι Heat Death Infinity Splitter έχει κάνει την εμφάνιση του ως μπλουζάκι στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος αλλά τουλάχιστον αυτό είναι μόνο μια εισαγωγή στον δίσκο και μία άσκηση ύφους περισσότερο. Το δεύτερο Prisms έγινε βίντεοκλιπ το οποίο μάλιστα επιλέχθηκε από τους εργαζόμενους στο vimeo.com ως ένα από τα καλύτερα της ιστοσελίδας (στο vimeo θα βρείτε και μερικά λόγια από τον σκηνοθέτη Matt Pearce για την λογική πίσω από το βίντεο.)
Και με το τρίτο κομμάτι The Undertow ξεκινούν κανονικά οι γνωστοί μας 65dos τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Οι κιθάρες είναι εδώ αν και λίγο πιο light από ότι στους προηγούμενους, ο ντράμερ είναι σε τοπ φόρμα και τα πρόσθετα ηλεκτρονικά κρουστά δίνουν στο συγκρότημα τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο. Η διαφορά του δίσκου αυτού είναι ότι έχει πέσει λίγο η ένταση και ο ήχος, τα τραγούδια είναι πιο "εσωτερικά". Θα με παρεξηγήσατε πάλι γιατί είπα ότι ξεκινάει ο χαρακτηριστικός τους ήχος και είναι πιο light! Δεν εννοούσα βέβαια ότι οι 65 γίνανε ξαφνικά... Coldplay (όχι δα!) αλλά να, για παράδειγμα το Taipei ξεκινά σαν τραγούδι των Mogwai στην μετά Rock Action εποχή (ξέρετε με πιανάκι και προδέρμ) αλλά συνεχίζει με στοιβαρότητα και ταχύτητα ενώ το -αγαπημένο μου- Unmake the wild light (ναι, ξεχάστε τον τίτλο, απλά δεν το πιάνω) μπαίνει και νομίζεις ότι σε λίγα ακόρντα θα ξεκινήσει να τραγουδάει και ο Thom των Radiohead. Φυσικά ο Yorke χτυπιέται κάπου μπροστά από decks δίπλα τον Nigel ή πρωταγωνιστεί σε stop motion βίντεοκλιπ και ουδεμία σχέση έχει με τους 65. Ούτε βέβαια και το συγκρότημα μένει πολύ σε αυτό το μοτίβο -στο 1.5 λεπτό μια "κιθαριά" σπάει την radioheadίλα. Ακούστε το καλύτερα μόνοι σας:
Ξεκινώντας, ο δίσκος μου θυμίζει αμέσως το Slow Focus των Fuck Buttons που κυκλοφόρησε μόλις 2-3 μήνες πριν. Οι 65daysofstatic αυξάνουν κατά πολύ το ηλεκρονικά παραγόμενο ήχο και τα φυσικά όργανα πέφτουν στο περιθώριο. Το Slow focus δεν είναι καθόλου άσχημο, αν σας έδωσα αυτή την εντύπωση, αντίθετα είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρόνιας και "προχωρημένα" ποστ, αλλά παρότι μου αρέσει που οι FB το "πήγαν" εκεί δεν περιμένω από τους 65daysofstatic να πάρουν τον ίδιο δρόμο. Και δεν το κάνουν.
Άλλωστε οι FB κατάγονται από το Γούστερ και δημιουργήθηκαν στο Μπρίστολ (κεντρική και νότια Αγγλία) ενώ οι 65 στο Σέφιλντ (βόρεια). Θα μου πείτε τι στο διάολο λες;! και θα έχετε δίκιο. Απλά υποψιάζομαι και θέλω να γράψω αλλά χωρίς μεγάλη σιγουριά ότι στην βόρεια Αγγλία (Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, Σέφιλντ, Γιορκ, Νιουκάστλ κτλ) έχουν μεγαλύτερη παράδοση στην κιθαριστική και heavy μουσική ενώ στην νότια κυριαρχεί η ηλεκτρονική. Το παραπάνω όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ένας εκ των FB είναι φανατικός των Mogwai και ότι οι ίδιοι οι FB θεωρούνται -πλέον- οι βασιλιάδες του noise.
Το πάω μακριά και δεν ξέρω που θα με φτάσει. Το Wild light λοιπόν, ξεκινά να παίζει και με φοβίζει που η πλάστιγγα έχει γείρει προς τα ηλεκτρονικά. Ήδη το πρώτο τραγούδι Heat Death Infinity Splitter έχει κάνει την εμφάνιση του ως μπλουζάκι στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος αλλά τουλάχιστον αυτό είναι μόνο μια εισαγωγή στον δίσκο και μία άσκηση ύφους περισσότερο. Το δεύτερο Prisms έγινε βίντεοκλιπ το οποίο μάλιστα επιλέχθηκε από τους εργαζόμενους στο vimeo.com ως ένα από τα καλύτερα της ιστοσελίδας (στο vimeo θα βρείτε και μερικά λόγια από τον σκηνοθέτη Matt Pearce για την λογική πίσω από το βίντεο.)
Και με το τρίτο κομμάτι The Undertow ξεκινούν κανονικά οι γνωστοί μας 65dos τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Οι κιθάρες είναι εδώ αν και λίγο πιο light από ότι στους προηγούμενους, ο ντράμερ είναι σε τοπ φόρμα και τα πρόσθετα ηλεκτρονικά κρουστά δίνουν στο συγκρότημα τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο. Η διαφορά του δίσκου αυτού είναι ότι έχει πέσει λίγο η ένταση και ο ήχος, τα τραγούδια είναι πιο "εσωτερικά". Θα με παρεξηγήσατε πάλι γιατί είπα ότι ξεκινάει ο χαρακτηριστικός τους ήχος και είναι πιο light! Δεν εννοούσα βέβαια ότι οι 65 γίνανε ξαφνικά... Coldplay (όχι δα!) αλλά να, για παράδειγμα το Taipei ξεκινά σαν τραγούδι των Mogwai στην μετά Rock Action εποχή (ξέρετε με πιανάκι και προδέρμ) αλλά συνεχίζει με στοιβαρότητα και ταχύτητα ενώ το -αγαπημένο μου- Unmake the wild light (ναι, ξεχάστε τον τίτλο, απλά δεν το πιάνω) μπαίνει και νομίζεις ότι σε λίγα ακόρντα θα ξεκινήσει να τραγουδάει και ο Thom των Radiohead. Φυσικά ο Yorke χτυπιέται κάπου μπροστά από decks δίπλα τον Nigel ή πρωταγωνιστεί σε stop motion βίντεοκλιπ και ουδεμία σχέση έχει με τους 65. Ούτε βέβαια και το συγκρότημα μένει πολύ σε αυτό το μοτίβο -στο 1.5 λεπτό μια "κιθαριά" σπάει την radioheadίλα. Ακούστε το καλύτερα μόνοι σας:
Τέλος
***Λόγω του εκπληκτικού οίστρου του Δόκτωρος Χ. δεν μπόρεσε να χωρέσει όλα αυτά που είχε σκεφτεί για το πρώτο του κρείμενο στο βλογ αυτό!
Next time on St. Chipuro: Dr. Hooch writes about the upcoming -post-rock or not gigs- in Athens and the music behind the groups (he also comments on the concerts' press releases...) and starts his section Forgotten Post Rock Albums with a masterpiece of old times! Don't miss him!
Ο Άγιος (The Saint)
