Οι φετινές λίστες των καλύτερων δίσκων της χρονιάς έχουν ήδη βγει από πάρα πολλά (ίσως υπερβολικά πολλά) περιοδικά και κυρίως ηλεκτρονικές σελίδες που ασχολούνται με την μουσική. Επίσης σε όλα τα μπλογκ υπάρχουν λίστες και γνώμες για τους καλλιτέχνες που ξεχώρισαν αυτή τη χρονιά και τις μουσικές που έγραψαν και ερμήνευσαν. Αυτό που εμένα με εκπλήσει είναι είναι ο αριθμός των δίσκων μεγάλης διάρκειας που κυκλοφορούν μέσα σε μια χρονιά και ακόμα περισσότερο πόσους δίσκους ακούνε οι επαγγελματίες και οι ερασιτέχνες της μουσικής; Σε κάποια σάιτ σέρφαρα ανάμεσα στους 50 (!) καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δεν κατάφερα αλλά και δεν θα'θελα φυσικά να τους ακούσω/αγοράσω/κατεβάσω όλους όχι μόνο γιατί δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα ή το χρόνο αλλά και γιατί οι περισσότεροι δεν θα μου αρέσουν. Ως παράδειγμα θα φέρω τους My bloody valentine, οι οποίοι επέστρεψαν μετά από πάρα πάρα πολλά χρόνια στην δισκοποιία και φιγουράρουν στους καλύτερους μόνο που έμενα δεν μου άρεσαν ούτε πριν από 20 και χρόνια (βλάκας, ξέρω). Ή τους Arcade Fire τους οποίους, πιστέψτε με έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους αγκαλιάσω αλλά μάταια.
Δεν είμαι όμως όλο γκρίνια για τους μουσικοκριτικούς και τις λίστες τους. Συνήθως έχουν δίκιο και εγώ άδικο αφού πλέον δεν ακούω τόσους νέους δίσκους στους 12 μήνες του χρόνου. Επιπλέον οι τα κείμενα των δισκοκριτικών έχουν γίνει τόσο μεγάλα και αναλυτικά που είναι σαν να ακούς τον δίσκο βλέποντας παράλληλα σε ντοκιμαντέρ την ζωή του καλλιτέχνη και το making of του δίσκου. Έτσι ένιωσα διαβάζοντας π.χ. την κριτική στο νέο παρανοϊκο, οργισμένο και ότι-πιο-παράξενο-έχω-ακούσει-μετά-τον-Ξενάκη δίσκο των Death Grips Government Plates στο pitchfork.com. Τον κατέβασα από την ιστοσελίδα του δωρεάν (http://thirdworlds.net/ -άλλο ένα θετικό) και τον έλιωσα στο mp3 player.
Σε μία άλλη ψακτική στον παγκόσμιο ιστό βρήκα και αυτό το διαμαντάκι. Αν και στα αρνητικά του μετράει μία συνεργασία με τους Coldplay τον δίσκο του με το όνομα Immunity τον λάτρεψα από την πρώτη ακρόαση. Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος (θετικά) με το γούστο μου αφού δεν έχω ακούσει trance/house (μάλλον, θα σας γελάσω) από τα 90s.
Τέλος, η αργή αλλά ευχάριστη και δημιουργική εξερεύνηση μου της ραπ μουσικής (ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τους πρώτους δημιουργούς από την δεκαετία του 1990) με έφερε αντιμέτωπο με τον El-P (από το El Producto) πρώην των αγαπημένων Company Flow και κατά συνέπεια με την φετινή του συνεργασία με τον Killer Mike, τους Run the jewels ντε! Μία φιλική συμβουλή: Αν δεν έχετε ακόμα ακουμπήσει ούτε το δαχτυλάκι σας στον θαυμαστό κόσμο του hip hop, αρχίστε τώρα, δεν είναι αργά, να ανακαλύπτεται την μουσική παραγωγή πίσω από τα τείχη των στίχων αλλά και τους στίχους που ακουμπάνε πάνω στην μουσική. Δεν θα χάσετε.
Δεν τελείωσα όμως. Οι παραπάνω δίσκοι είναι βασικά αυτοί που είχα αποθηκευμένους στο mp3 όλη τη χρονιά και τους έχω λιώσει στην ακρόαση. Αλλά και οι τρεις λίγο πολύ βρίσκονται στις λίστες της χρονιάς ή τουλάχιστον στα περιθώρια των 50-60-100 καλύτερων δίσκων του 2013. Οι δύο αγαπημένοι μου δίσκοι όμως είναι άφαντοι! Όχι μόνο από τις λίστες αλλά και από τα μουσικοκριτικά σάιτ (όσο και αν έψαξα σε pitchfork και λοιπούς δεν βρήκα ούτε μία κριτική...).
Ο καλύτερος ποστ-ροκ δίσκος της χρονιάς 2013
Όχι, όχι δεν είναι οι Sigur Ros. Άκουσα με την δέουσα προσοχή και επιμονή μεταμελημένου ποστροκά το Kveikur και παρότι μου άρεσε αρκετά, δεν με έπεισε ότι οι Ισλανδοί που ήθελαν να αλλάξουν την μουσική κάποτε έχουν επανέλθει. Αυτοί που με έπεισαν όμως ότι είναι έτοιμοι να πάρουν την πρωτοκαθεδρία του ποστ είναι οι 65daysofstatic. Ακόμα ακούω το Wild Light και ακόμα η ακρόαση του με γεμίζει με ικανοποίηση. Τα έχει σχεδόν όλα. Ηλεκτρονικό θόρυβο, κιθαριστικό θόρυβο, απίστευτα ντραμς (δύναμη, ταχύτητα, έμπνευση), mogwai-κές αναφορές, radiohead-like εισαγωγές που αναιρούνται μέσα στο ίδιο τραγούδι από την καταστροφική μανία των 65dos και άλλα πολλά.
O καλύτερος απλά.
Πέρυσι ταξιδέψαμε μέχρι την Θεσσαλονίκη (δεν μας χάλασε) για να δούμε τον Matt Elliott παρότι έπαιζε και στην Αθήνα. Ο λόγος; Πολύ απλά, την συναυλία στην Θεσσαλονική (με Chapelier Fou μεταξύ άλλων) θα έκλεινε ο Third Eye Foundation! Δηλαδή πάλι ο Matt με άλλο όνομα. Τα έχουμε ξαναπεί αλλά για να μην μπερδευόμαστε: O TED ξεκίνησε από το Bristol και παίζει "εφιαλτική ηλεκτρόνικα" (δικός μου ο όρος). Ο Μatt Elliott μένει πλέον στο Παρίσι και παίζει "πολιτικό φολκ" με την κιθάρα του.
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του νέου δίσκου του Matt Elliott με τον εξαιρετικό τίτλο Only Myocardial Infraction Can Break Your Heart, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα "[...] his new album, announces an optimism previously unsuspected in the musician. A new start, perhaps a form of renewed hope. Whatever it may be, this new album introduces a new dimension in the music of Matt Elliott, without ever questioning the foundations." Και όντως ακούγοντας το πρώτο τραγούδι νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει και στην μουσική αλλά και στο συνασθηματικό της φορτίο. Στο The right to cry μπορείς να ακούσεις ταυτόχρονα τον Matt Elliott και τον TEF -η κιθάρα και η φωνή παραπέμπουν στον πρώτο ενώ οι "φωνές" στο περιθώριο στον δεύτερο- αλλά αυτά είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζει ο ME/TEF το 17λεπτο τερατούργημα του -γιατί περί αυτού πρόκειται. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βγει το mess we made λατρεύαμε με πάθος τον ΤΕF και ο πρώτος του "προσωπικός" δίσκος μας έπιασε με τα σώβρακα κατεβασμένα. Αλλά με τον καιρό να περνά και τα Songs να κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο (Failing, Drinking κτλ) ο ΜΕ έγινε η καινούρια μας ερωμένη, το ίδιο θλιμμένη αλλά περισσότερο καθαρόμυαλη και οργισμένη, ενώ η πρώην μας περνά σιγά σιγά στο περιθώριο. Τα υπόλοιπα ανακαλύψτε τα μόνοι σας -έγω τον δίσκο τον σιγοτραγουδώ στον πέντε μηνών γιο μου όταν γυρνάω από την δουλειά.
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του νέου δίσκου του Matt Elliott με τον εξαιρετικό τίτλο Only Myocardial Infraction Can Break Your Heart, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα "[...] his new album, announces an optimism previously unsuspected in the musician. A new start, perhaps a form of renewed hope. Whatever it may be, this new album introduces a new dimension in the music of Matt Elliott, without ever questioning the foundations." Και όντως ακούγοντας το πρώτο τραγούδι νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει και στην μουσική αλλά και στο συνασθηματικό της φορτίο. Στο The right to cry μπορείς να ακούσεις ταυτόχρονα τον Matt Elliott και τον TEF -η κιθάρα και η φωνή παραπέμπουν στον πρώτο ενώ οι "φωνές" στο περιθώριο στον δεύτερο- αλλά αυτά είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζει ο ME/TEF το 17λεπτο τερατούργημα του -γιατί περί αυτού πρόκειται. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βγει το mess we made λατρεύαμε με πάθος τον ΤΕF και ο πρώτος του "προσωπικός" δίσκος μας έπιασε με τα σώβρακα κατεβασμένα. Αλλά με τον καιρό να περνά και τα Songs να κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο (Failing, Drinking κτλ) ο ΜΕ έγινε η καινούρια μας ερωμένη, το ίδιο θλιμμένη αλλά περισσότερο καθαρόμυαλη και οργισμένη, ενώ η πρώην μας περνά σιγά σιγά στο περιθώριο. Τα υπόλοιπα ανακαλύψτε τα μόνοι σας -έγω τον δίσκο τον σιγοτραγουδώ στον πέντε μηνών γιο μου όταν γυρνάω από την δουλειά.
