Τετάρτη 9 Μάρτη 2011
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
εδώ και μέρες βασανίζομαι να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω στο μπλογκ για τον νέο δίσκο της PJ Harvey αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω. Όσο περισσότερο το γυρναώ στο μυαλό μου τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Είναι και το γεγονός ότι από τότε που αγόρασα το δίσκο (εντάξει ημερολογιάκι μου τον 'κατέβασα' πρώτα!) σταμάτησα να ακούω το King of Limbs των Radiohead που μοιάζει πια ένα δισκάκι της πλάκας. Όταν το πρωτοείδα στο σάιτ του συγκροτήματος παραλίγο να λιποθυμίσω αλλά τώρα πως να το πω στους φίλους και τους αναγνώστες ότι απλά δεν μ' αρέσει; Βρίσκω παρηγοριά στα περίεργα ριφάκια της αγαπημένης μου Πόλυ και στα λόγια που στριφογυρίζουν μέρα νύχτα στο στη σκέψη μου σαν τις αναμνήσεις των νεκρών συγγενών και φίλων από τον πόλεμο. Τόσα χρόνια αδυνατώ να κατατάξω την PJΗ στους ιδιοφυής και πρωτοπόρους μουσικούς που (νομίζω ότι) ακούω αλλά κάθε φορά που κάποιος δίσκος της κυκλοφορεί αγγιστρώνομαι πάνω του σαν τις βδέλες στο δέρμα μας. Πότε άραγε, ημερολογιάκι μου, ήταν τελευταία φορά που αρνήθηκα να διαγράψω από το mp3 player μου (ναι, αυτό το σαραβαλιασμένο) ένα μαγικό τραγούδι της Πόλυ Τζιν; Θα πρέπει φυσικά να αναφέρομαι στο σκοτεινό Black Hearted Love που τόσες φορές υπενθύμισα στους κολλητούς μου να ακούσουν (ξανά και ξανά) αλλά δεν με άκουσαν. Και σήμερα καθώς για ν-ιοστή φορά βρίσκω τον εαυτό μου να ακούει με αυξημένη προσοχή τον ίδιο δίσκο έχω κολλήσει σαν πεταλίδα σε βράχο με το ακόμα πιο θλιμμένο και σκοτεινό The Words That Maketh Murder και το πανέμορφο βίντεο που το συνοδεύει. "I have seen and done things I want to forget; / soldiers fell like lumps of meat / blown and shot out beyond belief / arms and legs were in the trees." Πως αλήθεια ν' αντισταθώ σε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους απλούς στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους σε έναν ολόκληρο αιώνα εφιαλτικών μαχών και την φρίκη του πολέμου; Πως να μην σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου όταν την ακούω να τραγουδάει "as we advanced into the sun / death was all and everyone."; Είναι ακριβώς αυτό το θέμα που έχει επιλέξει να μελοποιήσει, ο θάνατος ως διαταγή, η φρίκη, η τιμή της πατρίδας ("and what is the glorious fruit of our land? / Its fruit is deformed children."), ο πόλεμος, η εγκατάλειψη, τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω. Οι στίχοι δεν βγαίνουν από κάποιον που δεν έχει νιώσει ποτέ τι εστί πόλεμος (όπως είναι η PJ) αλλά φαίνεται σαν να τραγουδήθηκαν από στρατιώτες και αμάχους κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Και η μουσική μοιάζει να το τονίζει αυτό αποκτώντας ένα χρώμα παραδοσιακής αγγλικής μουσικής. Δεν προσομοιάζει εμβατήρια αλλά πότε γίνεται δυναμική σαν αδιαπέραστο τείχος, πότε ανυπόφορος θρήνος, πότε καταγγελία, πότε απλή διαπίστωση. Σε ένα τραγούδι μοιάζει η φωνή της Πόλυ Τζιν να υψώνεται σαν να θέλει να τραγουδήσει οπερέττα αλλά φυσικά η φωνή της σπάει, ξεφεύγει. Αυτός ο δίσκος, πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι η νέα παραδοσιακή μουσική του δυτικού πολιτισμού. Σφραγίζει έναν ολόκληρο αιώνα πολέμων και μαχών, πληγών και θυμάτων. Όταν οι 'άλλοι' θα ακούνε ακόμα Bob Dylan εμείς θα τραγουδάμε PJ Harvey, όταν όλος ο πλανήτης θα περιμένει με κομμένη την ανάσα τον νέο δίσκο των Radiohead εμείς θα 'τσιμπάμε' το volume για να ακουστούν οι φωνές μας. Καληνύχτα.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
