Ο Ύλας ζει στην Αθήνα. Ο Ύλας ακούει μουσική, πολύ, συνέχεια, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ήχο. Ο Ύλας ακούει τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα. Ακούει be bop, hard bop και Μάιλς. Ακούει ανατολίτικες μελωδίες και μοριάκια. Ακούει άφρομπιτ και φανκ. Ακούει ποστροκ, προγκρέσιβ, πανκ, idm, electro, underground hip hop. Ακούει Τσιτσάνη και Μπάτη. Αυτός είναι ο Hylas που ξέρω εγώ.
Οι Hylas -ως μουσικό συγκρότημα πλέον- είχαν μια φοβερή ιδέα. Ένα κόνσεπτ που λέμε. Ήθελαν να παίξουν και να γράψουν μουσική. Βρέθηκαν και ξεκίνησαν πρόβες. Μετά αναρωτήθηκαν πως θα λέγονται. Ύλας, μυθικός ήρωας, σύντροφος του Ηρακλή (μάλλον και στο κρεβάτι) τον οποίο κατά την διάρκεια της αργοναυτικής εκστρατείας απήγαγαν Νύμφες… τέλεια! Hylas λοιπόν. Τα τραγούδια είναι έτοιμα για ηχογράφηση, παραγωγή, μίξη, mastering και δεν ξέρω εγώ, το εξώφυλλο και όλη η αισθητική της μπάντας απλά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό (αγαπημένη μου Bandcamp σελίδα), τραγούδια ανεβαίνουν σε μουσικά σάιτ, πόστερ τυπώνονται, μπλουζάκια φτιάχνονται, το πρώτο φαν κλαμπ είναι στα σκαριά (και λέγεται The Nymphs).
Και η μουσική; Έχει κάτι άλλο σημασία εκτός της μουσικής; Όχι, αλλά είναι ωραίο να πιάνεις στα χέρια σου ένα έργο τέχνης αντί ενός κουτιού που περιέχει μουσική, ακούγεται πιο όμορφα αν η μπάντα ξέρει τι θέλει να εκφράσει και έτσι ο συνδυασμός μουσικής και τίτλων βγάζει νόημα. Οι HYΛΔS παρότι νέοι σε αυτό το προτσές δίνουν νόημα στην μουσική τους χωρίς να προσθέτουν στίχους ή ηχητικά. Ξεκινώντας με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το Athena, η μπάντα δείχνει που θα κινηθεί μουσικά και θεματικά. Ο τόπος είναι η μητρόπολη της Αθήνας, όχι τόσο το κέντρο, όσο αυτός ο τεράστιος, πότε μαγευτικός ποτέ καταθλιπτικός, αστικός ιστός που εκτείνεται από τον Άγιο Στέφανο ως την Βάρη. Ακούγοντας την Athena μέσα στις συνοικίες της (αυτή την στιγμή είμαι στην Πλ. Σερφιώτου στον Πειραιά) είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ακρόασης. Σε όλο το τραγούδι αλλά ειδικά στο δεύτερο μέρος του, είναι εμφανής αυτή η πάλη της Αθήνας που αγαπάμε και αυτής που μισούμε. Τις περισσότερες φορές αυτές οι δύο οψεις, και στην ζωή αλλά και στις κιθάρες των HYΛΔS, διαπλέκονται και δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Όπως όταν η πρώτη κιθάρα παίζει κοφτά, χωρίς μελωδία και πετάγεται η δεύτερη κιθάρα με ένα τόσο μα τόσο ποστροκ τρόπο για να αντιμιλησει της πρώτης. Το ομώνυμο είναι μαγικό κομμάτι και για έναν ακόμα λόγο. Εκεί κάπου στην μέση το μπάσο και τύμπανα αποφασίζουν να αλλάξουν εντελώς ρυθμό, οι κιθάρες ακολουθούν θεσπέσια αυτή την έμπνευση και εγώ που το ακούω συνήθως στο γεμάτο 040 θέλω να χορέψω παρέα με τους Αθηναίους συνεπιβάτες μου.
Ακολουθεί το αγαπημένο μου Hylas and the nymphs που θα μπορούσε να αφηγείται την αρπαγή του Αθηναίου ήρωα από τις επίσης Αθηναίες Νύμφες και την διικοτητα του Ύλα. Να ξεφύγει με την βοήθεια του φίλου του για να επιστρέψει στην Αργώ ή να μείνει με τις όμορφες Νύμφες; Και εδώ οι κιθάρες παίζουν ένα ιδιότυπο παιχνίδι αντίθεσης κόβοντας τα μελωδικά ριφ με κοφτά μέρη και επανερχόμενες πάλι στην μελωδία ώσπου στο 7'15" περίπου το ποστροκ κάνει την εμφάνιση του ξανά για να σβήσει σαν πυροτέχνημα το τραγούδι.
Για το System που ακολουθεί δεν έχω να πω πάρα πολλά. Έχω ένα ντέμο που δίπλα στον τίτλο έχει την λέξη masterpiece. Από τότε βέβαια η μπάντα έχει κάνει άλματα προς τα μπρος στην σύνθεση, στο παίξιμο της και στα πάντα. Το τελικό System είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου (πριν μπει το επόμενο) και αυτό φαίνεται από την αρχή, από τα όμορφα φωνητικά της Χρυσούλας (από τις Chrysoula K. & Púrpura) και του Γιάννη, ως το τέλος, οι κιθάρες ακολουθούν πιο συμβατικούς δρόμους για να κάνουν το κομμάτι ίσως το πιο στρωτό και εμπορικό (;) αλλά διόλου βαρετό. Η Αθήνα δεν είναι απλά μια πόλη, είναι μια μεγάλη κοινωνία, ένα πεδίο ταξικής πάλης, ένας τόπος αλλοτρίωσης και ο ήρωας το ξέρει πολύ καλά. Οι Hylas το ξέρουν καλύτερα γιατί ο καθένας τους είναι ο Ύλας της ιστορίας που προσπαθούν (και τελικά καταφερνουν) να διηγηθούν.
Το Nani ξεκινάει με τον πιο γλυκό ήχο, σχεδόν παιδικό, τα μουσικά όργανα ακούγονται πότε αμήχανα και πότε αποφασισμένα. Το τραγούδι μοιάζει περισσότερο θλιμμένο για κάποια αβάσταχτη και άδικη απώλεια παρά οργισμένο για την αδικία του θανάτου. Όμως οργή και θλίψη τελικά συνυπάρχουν αργότερα μέσα στην μουσική των hylas και μάλιστα συναντούν την ελπίδα στα απλά φωνητικά του τέλους, τα οποία μπορεί στην επίσημη μουσική ορολογία να αποκαλούμε "πλιτς" αλλά κάθε άλλο παρά μελό είναι. Κατά την γνώμη μου το συγκεκριμένο είναι το καλύτερο κομμάτι της μπάντας γιατί: Καταφέρνουν να εκφράσουν όλα τα συναισθήματα που (νομίζω ότι) θέλουν (θλίψη οργή ελπίδα) και είναι ένα τραγούδι που από την πρώτη ακρόαση δεν μπορεί να σε κερδίσει (εγώ είχα προκαταλάβει ότι θα είναι το πιο αδύναμο) αλλά αν του δώσεις τον απαραίτητο χρόνο θα στα σκάσει (όπως μου τα σκάσανε οι gybe! με το piss crowns).
Που μου δίνει την πάσα για το Mandarin το τελευταίο κομμάτι των hylas για φέτος (ανυπομονώ για νέα μουσική σας βρε!). Το οποίο μπαίνει με έναν δυνατό, χορευτικό, αφρικανικό ρυθμό, με μια κιθάρα που ήθελε να γίνει τρομπέτα και να κατακτήσει εξ ονόματος μας ολες τις γυναίκες*, και συνεχίζει βουτώντας βαθιά στα πλήρως χαρτογραφημένα νερά του ποστροκ και του προγκρέσιβ, κλείνει το μάτι στον Τζόνι Γκρίνγουντ εποχής οκ κομπιούτερ, για να καταλήξει στην πιο γαμηστερή πλιτς κιθάρα.
Και έτσι τελειώνει το μουσικό ντεμπούτο των HYΛΔS αλλά όχι η ακρόαση και το ταξίδι της μπάντας που μόλις ξεκινάει.
Bandcamp: https://hylasband.bandcamp.com/releases
Spotify: https://open.spotify.com/artist/5h4WWKaHitGQHURyaocToa
Facebook: https://www.facebook.com/hylasband/
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UC1c2WNtrWppP814lly1c8xw
Bandcamp: https://hylasband.bandcamp.com/releases
Spotify: https://open.spotify.com/artist/5h4WWKaHitGQHURyaocToa
Facebook: https://www.facebook.com/hylasband/
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UC1c2WNtrWppP814lly1c8xw
