Ξεκινώντας το δίμηνο αφιέρωμα στο ταχυδρομικό ροκ (το post rock στην πραγματικά σημαίνει 'μετα ροκ' αλλά σε ένα απολαυστικό άρθρο πριν καμιά δεκαριά χρόνια στην εφημερίδα των Ιωαννίνων, Φυλλάδα, εγώ και ο δάσκαλος μου στο είδος Νίκος Τσιγαρέσκου, χρησιμοποιήσαμε για πρώτη και τελευταία φορά τον όρο ταχυδρομικό...) οφείλω να ξεκαθαρίσω μερικές σκέψεις μου. Πρώτον, η λίστα είναι σε τυχαία σειρά εκτός του γεγονότος ότι ο δίσκος των Godspeed είναι ο τελευταίος που θα παρουσιάσω. Οι προτιμήσεις φυσικά είναι αυστηρά προσωπικές τόσο για το 'top 10' όσο και για τους 10 έξτρα δίσκους που αποφάσισα να συμπεριλάβω ως 'αουτσάιντερ'. Δεύτερον, αυτή τη φορά δεν γράφω μόνο για τον εαυτό μου γι' αυτό σας παρακαλω σεβαστείτε τον κόπο μου αλλά πολύ περισσότερο σεβαστείτε το ταλέντο των μουσικών που θα εκθειάσω στα επόμενα άρθρα.
Αφιέρωμα
 | |
| Άγιο Τσιπουράκι |
Το ακλόνητο φαβορί
Οι Pink Floyd είναι οι πατεράδες, οι Sonic Youth έδειξαν το δρόμο και οι Slint ήταν το πρώτο συγκρότημα post rock (αν και το όνομα χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τους Laika). Όταν όμως το είδος περάσει στην ιστορία και μπει ως λήμμα στις μουσικές εγκυκλοπαίδειες του μέλλοντος το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θα είναι (ναι!) οι Explosions In The Sky! Μακρόσυρτα κιθαριστικά θέματα, μελωδίες, βρωμιά, ξεσπάσματα, ντράμμερ που να μπορεί να προλάβει τους υπόλοιπους και κομμάτια δεκάλεπτα. Τι άλλο χρειάζεται ένας ποστροκάς για να λικνιστεί με τον χαρακτηριστικό του τρόπο; Απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με τον jbuddha το Six Days At The Bottom Of The Ocean είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και δεν θα διαφωνήσω. Το The Earth Is Not A Cold Dead Place ακούγεται μονορούφι. Δεν υπαρχει ούτε μια αδύνατη στιγμή στα 45 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα του. Κάθε φορά που το ακούω μου έρχεται να κλάψω, όχι γιατί είναι βουτηγμένο στη θλίψη ή τίποτα τέτοιο αλλά γιατί περικλείει μέσα του όλες τις ποστ ροκ στιγμές που έζησα απο το 1998 και μετά. Το ψάξιμο για cd στο Metropolis της Πανεπιστημίου (τότε είχε κατηγορία ποστ), τον Θανάση Μήνα και το Ποπ & Ροκ, τη συναυλία των GYBE! στο Ρόδον...
...και το αουτσάιντερ
Όταν ένα γκρουπ αποτελείται αποκλειστικά από τρεις μπασίστες και η μουσική του είναι το αντίστοιχο της ζωγραφικής του αμερικάνου ιμπρεσσιονιστή mark rothko τότε δεν έχει καμιά φιλοδοξία να βρίσκεται στο top 10 κάποιου μουσικού αφιερώματος. Στο in the pulse of an artery οι rothko χρησιμοποιούν κιθάρα σε ένα κομμάτι και πλήκτρα σε άλλα δύο. Ο δίσκος διαρκεί 27 λεπτά περίπου. Κάθε κομμάτι ξεκινάει από ένα 'φτωχό' ριφάκι μπάσου και εξελίσεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μαγεία του (και η θέση του σε αυτό το αφιέρωμα) είναι ότι παρά τη φαινομενική απλότητα και ασυναρτησία των συνθέσεων, σε καθηλώνει. Τουλάχιστον εμένα. Τίποτα το κλασικό δεν θα βρείτε στο in the pulse..., όλα αποδομούνται. Ακόμα και τα υποφερτά riffάκια των μπάσων ξεφτίζουν σε κάτι ασυνάρτητο. Όταν τελειώνει ο δίσκος και συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει σε κάθε άκουσμα ακόμα πιο πολύ, απορώ με τον εαυτό μου.
ήταν μια ακόμα παραγωγή του
άγιου
