για τους παλιούς φίλους λοιπόν,,,
δεν ξέρω πότε και πως μου ήρθε να γράψω ένα τέτοιο άρθρο, άλλωστε η σκέψη των παλιών φίλων πάει μακριά...
αυτές τις μέρες είμαι ανήσυχος,,, κι ενώ με τριγύριζαν τα ηλεκτρικά πεδία μέσα στις ασπρόμαυρες ασκήσεις κι ακούγοντας electric litany έβαλα μία ψημμένη Αμοργιανή και άρχισα να γράφω,,,
μάλλον θα ήταν κάπου στο πανεπιστήμιο όταν αρχίσα να συνειδητοποιώ ότι οι αλλαγές στη ζωή είχαν άμεση σχέση με το ποιόν έχεις δίπλα σου και ποιόν αφήνεις πίσω. Έτσι, τότε χαιρέτησα τους φίλους μου από τα μέρη μου και με αγκάλιασαν άλλοι, σε μία πόλη που κι εκείνη αγκαλιάζει μιά λίμνη,,,
το βλέμμα σου δεν έφευγε παραπέρα,,,τα βουνά δήλωναν επιβλητικά την παρουσία τους, κι όταν ήθελες να ξεφύγεις πήγαινες στη λίμνη,,, ίσως επειδή σου έδινε την ελπίδα πως υπάρχει κάπου πίσω από το τζαμί μία διέξοδος,,,ή ναι! ή ανέβαινες στο Φρότζο να δεις την πόλη από ψηλά,,,
μελαγχολική πόλη,,,όμορφη πόλη,,,γυάλινα Γιάννενα,,,
τα πλατάνια βάσταξαν πολλές φορές όταν τα καρφώναμε με τη μεθυσμένη μας ματιά, είτε από τη στεναχώρια μας, είτε από τα γέλια μας, είτε από τη σιωπή τις κρύες νύχτες που η ανάσα σου άχνιζε...
ξέρω ότι αρχίζεις να θυμάσαι...
όλα αυτά δεν θα είχαν βέβαια καμία σημασία αν δεν υπήρχαν 'αυτοί',,,
αυτοί που στα χρόνια μπορεί να άλλαζαν, αλλά πάντα υπήρχε η στιγμή που το όνομα ερχόταν στο μυαλό σου. Tο πρώτο δευτερόλεπτο, το μισό σου στόμα στράβωνε χαμογελώντας και στο δεύτερο έπαιρνες μιά περίεργη ανάσα λες και ήταν ξεχωριστή για τον καθένα τους,,
μιά ρουφιξιά στον καπνό και μιά στο τσίπουρο,,,
μου είναι δύσκολο να δεχτώ την απουσία,,, ήταν μεγάλοι, ξεχωριστοί,,,μικροί θεοί που σε διαμόρφωναν συνεχώς,,,
και μπορεί να λέγεται και να ακούγεται βαριά, αλλά η απουσία στους ζωντανούς είναι πιο μεγάλη,,,ίσως γιατί πάντα υπάρχει ελπίδα,,,
είναι φορές που αναρωτιέμαι γιατί χάθηκαν τόσα ενώ είχαν κερδιθεί πάρα πολλά,,,
όταν άρχισα να γράφω το άρθρο, σκοπός μου δεν ήταν να γράψω έναν επικήδειο φίλων,,, αλλά να λυτρώσω τον ίδιο μου τον εαυτό από την απουσία τους...δεν ξέρω τί από τα δύο έκανα,,,
μερικοί από αυτούς ευτυχώς είναι ακόμα κοντά,,,
είτε στις συναυλίες που πηγαίνουμε μαζί, είτε στις ασκήσεις που λύνουμε, είτε στην συχνή μας επικοινωνία (,,,γιαούρτι με μέλη,,,γιατί απλά δε γίνεται αλλιώς,,),, στις κοινά μας 'θέλω', στο ένα Σάββατο που θα βρεθούμε στην 'Κρήτη', στο δρόμο,,,,
το Άγιο Τσιαπουράκι έγινε για να ενώσει παλιούς φίλους
θέλει προσπάθεια ακόμα και αυτό, αλλά όταν η πρώτη σταγόνα θα κυλήσει σαν μέλι στο ποτήρι όλα θα ξεχαστούν κι όλα θα ξαναζωντανέψουν
,,,λοιπόν, στους παλιούς φίλους
στην υγειά σας όπου και να' στε!!!
