Ξέχασα φυσικά να πω (και μου το θύμισε ο μέγας τσιπουροπότης jbuddha) ότι το αφιέρωμα οφείλει την ύπαρξη του στις επικείμενες συναυλίες των Godspeed στην Αθήνα στις 17 και 18 Δεκέμβρη ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, στην επανασύνδεση τους που μας έκανε να κλαίμε σαν μωρά παιδιά εδώ στο τσιπουροποτείο που μαζευόμαστε. Τα εισιτήρια τα έχουμε προμηθευτεί και σιγοβράζουμε στο ζουμί μας μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα χορέψουμε με τον παραδοσιακό ποστ ροκ τρόπο...
οι πρώτοι που τόλμησαν
Την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος ποστ ροκ ήταν από έναν μουσικοκριτικό για τους
Laika στα μέσα της δεκαετίας του '90. Την εποχή εκείνη δημιουργούνταν ή ξεκινούσαν την πορεία τους τα συγκροτήματα που έμελλε να δώσουν μορφή και περιέχομενο στον όρο, παρότι τα περισσότερα αρνήθηκαν σθεναρά την ταμπέλα. Αλλά τι πραγματικά πρέσβευε και πρεσβεύει το ποστ ροκ που συμπεριελάμβανε τόσο αντίθετα μεταξύ τους συγκροτήματα όπως τους γερμανούς
To Rococo Rot και τους καναδούς
Fly Pan Am ή τους έλληνες (μεταλάδες)
2 by Bukowski και τους ισλανδούς
Sigur Rós. Οι αμερικάνοι (από το Κεντάκι)
Slint δεν είχαν τέτοιες ανησυχίες. Το 1991 κυκλοφόρησαν (στην
Touch & Go)
τον δεύτερο δίκο τους
Spiderland που σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής όπου ποστ ροκ θα είναι όποιος αμφισβητεί τις προυπάρχουσες μουσικές φόρμες και την πολυδιαφημιζόμενη 'εναλλακτική' (alternative) παγκόσμια σκηνή. Στο
Spiderland κουπλέ και ρεφραίν εξαφανίζονται και ο ρυθμός παύει να είναι αυτοσκοπός. Η πορεία της μουσικής μέσα σε ένα κομμάτι δεν είναι πια γραμμική γι'αυτό και η διάρκεια αυξάνεται. Τα συναισθήμτα που ξύπναγαν από τον στίχο και το τρέμουλο στην φωνή του τραγουδιστή δίνουν τη θέση τους σε κιθαριστικά ξεσπάσματα και απότομες διακοπές στο ρυθμό που ανταγωνίζονται την 'ποίηση' των
Radiohead και την οργισμένη απόγνωση του
Kurt Cobain. Παρόλα αυτά, λίγοι μουσικόφιλοι ανά τον κόσμο θα συμφωνούσαν μαζί μου στις αρχές της δεκαετίας του 90 καθώς το ποστ ουδέποτε απόλαυσε την λάμψη της τότε ροκ σκηνής, και πολύ περισσότερο σήμερα, που το ποστ ροκ μπαίνει στην τρίτη δεκαετία της ύπαρξης του εκφυλιζόμενο σε ένα ακόμα μουσικό είδος με δική του συγκεκριμένη μουσική φόρμα - δεκάλεπτοι κιθαριστικοί μονόλογοι με κάποιο ίσως εναλλακτικό όργανο για εφέ, ακολουθούμενοι απο ξεσπάσματα και νηνεμίες. Το 2005, δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά το
Spiderland αλλά και τη διάλυση τους, οι
Slint επανενώθηκαν για να 'επιβλέψουν/διοργανώσουν' (curate - αδύνατο να το μεταφράσω ακριβώς) το
All Tomorrow's Parties Festival, το πρώτο (και τελευταίο) ποστ φεστιβάλ που πρωτοοργανώθηκε από τους
Mogwai, γεγονός που αναγνώρισε το γκρουπ ως
το πρώτο που τόλμησε.
το συγκλονιστικό αουτσάιντερ
Παιδεύομαι πάρα πολύ με αυτή την 'λίστα' διότι οι κορυφαίοι μου δίσκοι είναι πάνω από είκοσι και πρέπει να τους χωρίσω σε τοπ 10 και 10 'που δεν είναι στους τοπ αλλά θα έπρεπε'. Έτσι από το δεύτερο κιόλας ζευγάρι δίσκων ξεκινάνε οι εκπλήξεις. Τους ξέρετε μήπως τους
The For Carnation; Τον
Brian McMahan; Ίσως να τον γνωρίζεται από τους
Slint. Τέλος πάντων, οι
For Carnation δεν είναι η συνέχεια των
Slint γι'αυτό και κερδίζουν τη θέση τους επάξια στους κορυφαίους δημιουργούς του ποστ. Η βραδυφλεγής βόμβα που ακούει στο όνομα
The For Carnation (για το δίσκο μιλάω τώρα) 'έσκασε' το 1999 στην Αμερική αλλά στα χέρια μου έπεσε πολύ αργότερα. Δεν είναι και τίποτα τρομερό, μη φανταστείτε! Μέχρι και φωνητικά έχει σε κανά δυο κομμάτια, κάτι το οποίο μάλλον απεχθάνομαι στο ποστ. Σχεδόν δολοφονικά βαρετός και αργόσυρτος δίσκος, ακούγεται μόνο όταν είσαι μόνος σου και πάλι το σκέφτεσαι. Κιθάρες που δεν ακούγονται σχεδόν, ο ντράμμερ βαριέται αφόρητα... Μήπως να σταματήσω εδώ; Αλλά για μια στιγμή! Μισό λεπτό να ξαναβάλω τον δίσκο πάλι. Ξανά και ξανά. Τι ρυθμός είναι αυτός στο
A Tribute To, τι ακριβώς μου ψιθυρίζουν οι κιθάρες και η φωνή του McMahan; Πως έσβησαν όλοι οι ήχοι της πόλης και έμεινε μόνο η εκνευριστική μπότα, ο ψίθυρος του τραγουδιστή, η σπάνια μελωδία της κιθάρας; Θα πρέπει να φταίνε αυτά τα τελευταία 9 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα.
