Το Σάββατο 6 Νοεμβρίου τρεις από τους συντάκτες του Αγίου βρέθηκαν στον Ταύρο για να παρακολουθήσουν μια συναυλία που περίμεναν χρόνια τώρα (είναι η χρονιά μας απ'ότι φαίνεται). Είναι το 2010, τελευταία χρονιά της δεκαετίας που σημαδεύτηκε από την άνοδο και την πτώση του ποστ ροκ (το ναδίρ ήταν να γραφτεί σε κριτικής συναυλίας ότι "λικνίζονται με τον παραδοσιακό ποστ ροκ τρόπο"!), και οι συντάκτες του Αγιότατου (και όχι μόνο) έχουν απολαύσει δύο από τα συγκοτήματα που κοσμούν το τοπ 10 της πακόσμιας ποστ σκηνής και κατέχουν το εισιτήριο για τον παράδεισο του Ποστροκά! Αυτό το 'εγωιστικό' αφιέρωμα στους αγαπημένους μου δίσκους του 'είδους' δεν θα μπορούσε να γραφτεί σε καλύτερη περίοδο. Όταν γύρισα στη αγαπημένη μου Αθήνα πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν πεπεισμένος ότι το ποστ ροκ είχε πεθάνει και αποτεφρωθεί και οι στάχτες του είχαν σκορπιστεί σε κάποια γεμάτη καπνό παμπ της Γλασκώβης όπου οι τριαντάρηδες, κοιλαράδες Mogwai πίνουν pints. Όμως ξανασμίγοντας με λατρεμένους φίλους και δημιουργώντας το Άγιο Τσιπουράκι κατάλαβα ότι η μουσική των Godspeed, των Do Make, των Mice Parade, των Tortoise και τόσων άλλων δεν μπορεί να πεθάνει όπως δεν μπορεί να ξεχαστεί η μουσική των Pink Floyd, των Sabbath, του Charles Mingus, του Μάνου Χατζιδάκι και όλων αυτών που δημιουργούν μουσική για τη μουσική και όχι για τα λεφτά, τα συμβόλαια, τα γεμάτα γήπεδα και την υστεροφημία. Φίλοι Τσιπουροπότες, ευχαριστώ.
τζαζ ή ποστ ροκ (έχει σημασία);
Το να ντύσεις μια βωβή ταινία με μουσική δεν είναι δύσκολο. Παίρνεις μια ορχήστρα κλασικής μουσικής βάζεις την ταινία να παίζει και η ορχήστρα παίζει ότι νομίζει ότι ταιριάζει με τον ρυθμό. Το δύσκολο (και τρελό!) είναι να δημιουργήσεις μουσική στο Λονδίνο του τέλους του 20ου αιώνα για μια πρωτοποριακή βωβή ταινία-ντοκιμαντέρ ενός σοβιετικού κινηματογραφιστή που έζησε στο πρώτο τέταρτο του αιώνα. Ακούγοντας το The Man with the Movie Camera ένιωσα ότι ανακαλύπτω ένα νέο είδος μουσικής ότι είμαι ο μοναδικός τυχερός που κέρδισε αυτό το ανεπανάληπτο έπαθλο. Αλλά ήταν ένας ακόμα δίσκος. Όταν όμως 'κατέβασα' το ντοκιμαντέρ του Dziga Vertov επενδεδυμένο με τη μουσική των Cinematic Orchestra κατάλαβα οι τύποι δεν αστειεύονται. Το πόσο αριστουργηματικά 'κουμπώνει' η μουσική σε κάθε σκηνή του έργου του Vertov δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις για να το περιγράψω. Αλλά το αποτέλεσμα μόνο με το Alexander Nevsky του Sergei Eisenstein με μουσική του Sergei Prokopiev μπορώ να το συγκρίνω!
Οι Cinematic Orchestra όμως δεν επαναπαύονται στην μουσική ιδέα και εκτέλεση του αιώνα ή μάλλον υπήρχαν και πριν το συγκεκριμένο soundtrack. Το βράδυ εκείνο στην Πειραιώς βάλθηκαν να μας αποδείξουν πόσο μαλάκες είμαστε. Και τα κατάφεραν. Free jazz αυτοσχεδιασμοί, ποστ ροκ ενορχηστρώσεις, soul φωνητικά, hip hop ρυθμοί και ηλεκτρονική αναίδεια συνθέτουν ένα νέο μουσικό είδος. Δεν υπάρχει ποστ ροκ ρε φίλε! Δεν θα λικνιστούμε με τον γαμημένο ποστ ροκ τρόπο. Ο Dziga Vertov θα ήταν περήφανος και έκπληκτος με τη μουσική για το ντοκιμαντέρ του, ο Miles Davis θα δάνειζε άνετα την ιδιοφϋή τρομπέτα του, ο Dr Octagon θα ράπαρε χωρίς έλεος και ο Νίκος Παπάζογλου θα καλούσε τη σούπερ μπάντα Pink Floyd+Cinematic Orchesta για μια συναυλία στο ηφαίστειο της Νισύρου... Το πήγα μακριά; Δεν φταίω εγώ. Φταίνε αυτοί οι καλλιτέχνες που μπορούν να γράψουν τραγούδια σαν των Coldplay και να τα κονομήσουν χοντρά παίζοντας σε στάδια της αμερικής αλλά αντ'αυτού έχουν βάλει στο πειραγμένο μυαλό τους ότι μπορούν να αλλάξουν την μουσική ή ίσως τον τρόπο με τον οποίο ακούμε την μουσική ξεπερνώντας τα ίδια τα όρια της μουσικής και τα δεσμά των πολυεθνικών δισκογραφικών και των media. Και το έχουν εν μέρει επιτύχει. Το προηγούμενο Σάββατο το Fuzz ήταν γεμάτο παρά το τσουχτερό εισιτήριο και μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες του MWMC ένα ρίγος διαπέρασε το πλήθος. Ήταν ένα όνειρο πολλών χρόνων που έγινε πραγματικότητα αλλά η μπάντα δεν απομυθοποιήθηκε στα μυαλά αυτών που βρίσκονταν εκεί όπως γίνεται συνήθως -το αντίθετο συνέβη.
το Άγιο Τσιπουράκι ήταν εκεί
** Φωτογραφίες από τον συνήθη ύποπτο tissaris θα ακολουθήσουν ελπίζω σε ξεχωριστή ανάρτηση. Όσο για το αουτσάιντερ απλά δεν μου έκατσε αυτή τη φορά. Ίσως να φταίτει το jet lag από τη συναυλία.**
