Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Αλυσίδες, σπιρτόκουτα και δάκρυα...(ΜΕΡΟΣ Α΄)

Μα είναι δυνατόν?? είναι ποτέ δυνατόν??? να έχουμε να εμφανιστούμε τόσο καιρό στο άγιο τσιπουράκι και ο κόσμος να μας ψάχνει??? Ορδές κόσμου λοιπόν μαζεύτηκαν κάτω από το παράθυρό μου κραδαίνοντας τσιπουροπότηρα με ένα μόνο αίτημα, να χύσουμε λίγο από το ηλεκτρονικό μας μελάνι στις άχαρες ζεστές σελίδες των pc μας.

Αλλά εγώ είπα ΌΧΙ, ΌΧΙ πριν ο jbudha ή ο άτριχος εμφανιστούν πάλι στις ευθείες των κυβερνο-δρόμων να τρέχουν με 300mbps αφήνοντας τα ίχνη τους στο άγιο τσιπουράκι! Και να...να... ο άτριχος εμφανίστηκε αφήνοντας μια αράδα γραμμών θυμίζοντας σε όλους μας ποιος είναι ο guru του παρόντος ιστολογίου και ας βάζει γλυκάνισο στο τσίπουρο μας πότε πότε...




THE SILENCE IS HERE AGAIN TONIGHT!
(19/09/10 TINDERSTICKS , Λυκαβηττός)




Πάνε πολλά χρόνια από το 1998 που είδα τον Staples και την παρέα του στο ρόδον και σίγουρα τα συναισθήματα εκείνη τη βραδιά στο Λυκαβηττό ήταν περίεργα.

Ήταν ίσως τα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο μου ραντεβού μαζί τους? Ήταν ίσως οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις από φευγαλέους έρωτες που είχα συνδέσει με τον ήχο τους? ή μήπως τελικά ήταν ο φόβος της αλλαγής μου ως χαρακτήρας τα τελευταία 10 χρόνια που θα υπονόμευε το άκουσμά τους εκείνη τη βραδιά?

Μόλις μπήκα στο χώρο του θεάτρου και αντίκρισα μπροστά μου τον... μισό Νάκα από όργανα τα πάντα άλλαξαν! έσφιξα στον κόρφο μου το μπουκαλάκι τσίπουρο (που, παρεπιμπτόντως, θα προτιμούσα να ήταν μια φιάλη Jameson) και πήρα θέση μπροστά από τη σκηνή.

Το κονσέρτο ξεκίνησε με το ορχηστρικό Organist entertains από το Hungry saw και ο ήχος κρυστάλλινος κούρνιαζε στις γωνίες της ψυχής μου! τα πάντα ήταν σωστά εκείνη τη βραδιά και πάνω από όλα ήταν σωστός ο χώρος, το θέατρο του Λυκαβηττού ακριβώς τέτοιες συναυλίες θα πρέπει να φιλοξενεί στέλνοντας το Badminton στα αζήτητα μαζί με τα υπόλοιπα ολυμπιακά ακίνητα (ας το πουλήσουμε σε κάποιον Κινέζο μπας και γλυτώσουμε κανέναν φόρο)

Τι να θυμηθώ από εκείνο το live? το ξεσηκωτικό bathtime με εκείνο το δοξάρι που έσκιζε τα σωθικά μου? το Can we start again? το τραγούδι-ερώτημα που όλοι μας κάπου το έχουμε απευθύνει και για αυτό έχει γίνει βίωμα? ή μήπως το Factory girls που έκανε τα δάκρυά να επιστρέψουν μετά από 12 χρόνια στα μαγουλά μου το ίδιο καυτά?

Κορυφαία στιγμή όμως της βραδιάς δε μπορούσε παρά να ήταν η ακουστική εκτέλεση του tiny tears εν μέσω μιας υπόκωφης σιωπής που την διατάραζε μόνο οι ψίθυροι του πλήθους! Τα τσιγάρα ανάψανε και το αλκοόλ συνάντησε στις γειτονιές της ψυχής μας τη μουσική, τη φωνή του Staples και τα ρε-μινόρε των χτύπων της καρδιάς μας! Είναι αδύνατον να περιγράψω άλο τι ζήσαμε εκείνη τα βραδιά, απλά δηλώνω ακόμα μαγεμένος!
την ευθύνη φέρει ο -

Αλυσίδες, σπιρτόκουτα και δάκρυα...(ΜΕΡΟΣ Α΄)

Μα είναι δυνατόν?? είναι ποτέ δυνατόν??? να έχουμε να εμφανιστούμε τόσο καιρό στο άγιο τσιπουράκι και ο κόσμος να μας ψάχνει??? Ορδές κόσμου λοιπόν μαζεύτηκαν κάτω από το παράθυρό μου κραδαίνοντας τσιπουροπότηρα με ένα μόνο αίτημα, να χύσουμε λίγο από το ηλεκτρονικό μας μελάνι στις άχαρες ζεστές σελίδες των pc μας.

Αλλά εγώ είπα ΌΧΙ, ΌΧΙ πριν ο jbudha ή ο άτριχος εμφανιστούν πάλι στις ευθείες των κυβερνο-δρόμων να τρέχουν με 300mbps αφήνοντας τα ίχνη τους στο άγιο τσιπουράκι! Και να...να... ο άτριχος εμφανίστηκε αφήνοντας μια αράδα γραμμών θυμίζοντας σε όλους μας ποιος είναι ο guru του παρόντος ιστολογίου και ας βάζει γλυκάνισο στο τσίπουρο μας πότε πότε...




THE SILENCE IS HERE AGAIN TONIGHT!
(19/09/10 TINDERSTICKS , Λυκαβηττός)




Πάνε πολλά χρόνια από το 1998 που είδα τον Staples και την παρέα του στο ρόδον και σίγουρα τα συναισθήματα εκείνη τη βραδιά στο Λυκαβηττό ήταν περίεργα.

Ήταν ίσως τα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο μου ραντεβού μαζί τους? Ήταν ίσως οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις από φευγαλέους έρωτες που είχα συνδέσει με τον ήχο τους? ή μήπως τελικά ήταν ο φόβος της αλλαγής μου ως χαρακτήρας τα τελευταία 10 χρόνια που θα υπονόμευε το άκουσμά τους εκείνη τη βραδιά?

Μόλις μπήκα στο χώρο του θεάτρου και αντίκρισα μπροστά μου τον... μισό Νάκα από όργανα τα πάντα άλλαξαν! έσφιξα στον κόρφο μου το μπουκαλάκι τσίπουρο (που, παρεπιμπτόντως, θα προτιμούσα να ήταν μια φιάλη Jameson) και πήρα θέση μπροστά από τη σκηνή.

Το κονσέρτο ξεκίνησε με το ορχηστρικό Organist entertains από το Hungry saw και ο ήχος κρυστάλλινος κούρνιαζε στις γωνίες της ψυχής μου! τα πάντα ήταν σωστά εκείνη τη βραδιά και πάνω από όλα ήταν σωστός ο χώρος, το θέατρο του Λυκαβηττού ακριβώς τέτοιες συναυλίες θα πρέπει να φιλοξενεί στέλνοντας το Badminton στα αζήτητα μαζί με τα υπόλοιπα ολυμπιακά ακίνητα (ας το πουλήσουμε σε κάποιον Κινέζο μπας και γλυτώσουμε κανέναν φόρο)

Τι να θυμηθώ από εκείνο το live? το ξεσηκωτικό bathtime με εκείνο το δοξάρι που έσκιζε τα σωθικά μου? το Can we start again? το τραγούδι-ερώτημα που όλοι μας κάπου το έχουμε απευθύνει και για αυτό έχει γίνει βίωμα? ή μήπως το Factory girls που έκανε τα δάκρυά να επιστρέψουν μετά από 12 χρόνια στα μαγουλά μου το ίδιο καυτά?

Κορυφαία στιγμή όμως της βραδιάς δε μπορούσε παρά να ήταν η ακουστική εκτέλεση του tiny tears εν μέσω μιας υπόκωφης σιωπής που την διατάραζε μόνο οι ψίθυροι του πλήθους! Τα τσιγάρα ανάψανε και το αλκοόλ συνάντησε στις γειτονιές της ψυχής μας τη μουσική, τη φωνή του Staples και τα ρε-μινόρε των χτύπων της καρδιάς μας! Είναι αδύνατον να περιγράψω άλο τι ζήσαμε εκείνη τα βραδιά, απλά δηλώνω ακόμα μαγεμένος!