Έτσι ξεκίνησε στην ουσία το Άγιο μας Τσιπουράκι κάπου στα βουνά των Ιωαννίνων. Το Τσίπουρο που έσταξε τελικά ήταν λιγοστό αλλά καλό (έφτασε μέχρι τα 18 γράδα) και ακόμα λιγότεροι αυτοί που τελικά θα το γευτούν. Του χρόνου ίσως τα πάμε καλύτερα, αλλά το 2011 ήταν σημαδιακή χρονιά.
Καταρχάς οι Radiohead κυκλοφόρησαν νέο δίσκο! Διαβάζοντας την λιτή ανακοίνωση τους στο blog Dead Air Space έμεινα άναυδος. Ακούγοντας τον δεν είχα λόγια να τον περιγράψω. Ο JBuddha μου είπε απλά 'τον ντράμμερ τι τον έκαναν;'. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάω εύκολα. Συνέχισα να ακούω το King of Limbs ώσπου να το σιχαθώ ή να καταλάβω τι τους χτύπησε. Δεν κατάφερα τίποτα. Απλή αδιαφορία. Απλά απέτυχαν (για μένα) σε ότι ήθελαν να κάνουν. Δεν τους κατηγορώ. Δεν θα σταματήσω να τους ακούω. Έχω συνηθίσει σε κάθε δίσκο τους να περιμένω την έκπληξη, το αναπάντεχο, το τέλειο και μέχρι τώρα δεν είχα απογοητευθεί. Διαβάζω τελευταία τις ανασκοπήσεις της χρονιάς σε διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες και ανακαλύπτω ότι ο δίσκος άρεσε τελικά σε κόσμο και σε δισκοκριτικούς. Φιγουράρει συνήθως στις τελευταίες θέσεις τις 20άδας. Αλλά είναι αρκετό αυτό για ένα συγκρότημα που είχε δύο δίσκους στις δύο πρώτες θέσεις των καλύτερων την δεκαετία του '90 και δύο-τρεις δίσκους στην καλύτερη 10άδα της δεκαετίας του 2000;
Για να αλλάξουμε τελείως θέμα και να προχωρήσουμε στην δική μου ανασκόπηση, το 2011 όπου και να πήγα για να πιω ένα ποτό και να ακούσω και λίγη μουσική, ήταν της μοδός να παίζονται μουσικές όλου του κόσμου και ιδιαίτερα της βαλκανικής χερσονήσου που η μουσική της παράδοση είναι τόσο πλούσια. Αλλά πουθενά -μα πουθενά!- δεν άκουσα έστω και ένα τραγούδι από την ελληνική λαϊκή παράδοση και την μοντέρνα εκδοχή της! Λες και οι Ιταλοί Modena City Ramblers, με το left-irish punk τους (!) ή οι Bandista με την τουρκική εκδοχή τους είναι ότι καλύτερο έχουμε να ακούσουμε (και είναι πολύ καλοί μην με παρεξηγήσετε!). Πηγαίνοντας, λοιπόν, για να μπω στο ψητό, δύο φορές για να δω τους Mode Plagal περίμενα όχι μόνο η μπάντα να τα σπάει σε κάθε κομμάτι (κάτι το οποίο απέδειξαν περίτρανα) αλλά και να την υποδεχθούν με παροξυσμό οι ακροατές! Αλλά φευ! Στο μεν Half Note, όπου έπαιζαν μόνοι τους, οι πελάτες είναι πρώτα πελάτες και μετά μουσικόφιλοι και αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την μπάντα, στο δε φεστιβάλ του συνασπισμού οι Mode Plagal βγήκαν απλώς για να προθερμάνουν τον κόσμο για την κύρια ατραξιόν της ημέρας! Οι μόνοι που ενθουσιάστηκαν με το παραδοσιακό macedonian/epirus funk ήταν -ποιοι άλλοι;- εγώ και ο JB... Τι μελοποιημένους στίχους του Μποστ παίξανε, τι ηπειρώτικα με τζαζ σόλο, τι funky vergina -της παναγιάς τα μάτια και τα βυζιά παίζανε οι κωλόγεροι πάνω στη σκηνή και στο τέλος φύγανε άρον άρον για να μην χάσουμε ούτε λεπτό από τον Χ. Ευτυχώς που υπάρχει και η Μόνικα...
Μπακ ον τρακ τώρα, ο μεγάλος χαμένος της χρονιάς ήταν φυσικά ο Lolek! 'Αλήθεια; Τι έκανε δηλαδή αυτός το 2011; Έβγαλε δίσκο; Σοβαρά; Πότε;'. Τι τον ήθελες ρε καημένε Λόλεκ τον ελληνικό το στίχο; Έχεις ακούσει ποτέ στο Γκάζι ή στου Ψυρρή ελληνικά; Κάτι τρελοί γέροι σαν τον Αγγελάκα, τον Σαδίκη και τον Θανάση τραγουδάνε ακόμα σε αυτή τη γλώσσα. Και από μουσική... Παιδικά ξεσπάσματα της κιθάρας, εφηβικά ντραμς για μεγάλωσε λίγο! Άντε γιατί θα στείλουμε τους Ατενίστας να σε τακτοποιήσουν. 'Πλάκα κάνεις άτριχε!'. Τι να σας πω. Ακόμα κι εγώ σταμάτησα να ακούω τον Αχινό μετά από λίγο σαν για να επιβεβαιώσω το mic.gr που τον έθαψε. Αλλά σοβαρά τώρα είναι ένας δίσκος γεμάτος παιδική αθωότητα και εφηβική οργή -σχεδόν στρατευμένος θα τολμούσα να πω. Αν τον είχα γράψει εγώ θα έβαζα τον ευατό μου ολόγυμνο στο εξώφυλλο, όχι για να σοκάρω αλλά για να τονίσω αυτήν τραγική ειλικρίνεια. Τελικά είναι ένας από τους (ελληνικούς) δικούς μου δίσκους της χρονιάς.
Όπως είναι άλλωστε και ο Ελάχιστος Εαυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι άλλο πρέπει να κάνει δηλαδή ο άνθρωπος για να εμφανιστεί στο Έχει γούστο της ΝΕΤ ή ακόμα και στο Mega Star; Είναι ο καλύτερος συνθέτης και στιχουργός της εποχής μας και ακόμα δεν έχει μελοποιήσει κανένα ποίημα. Τα έχω ξαναγράψει παλιότερα σε αυτό εδώ το μπλογκ για τον δίσκο αλλά θα ήθελα να σταθώ στο αγαπημένο μου τραγούδι. Απολαύστε στίχο...
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα ήταν περιττό.
Επιστροφή στο διεθνές ρεπερτόριο και συγκεκριμένα στο πολυαγαπημένο και παρεξηγημένο μας ποστ-ροκ. Οι Explosions in the sky είναι αυτό που θα ονόμαζα κλασικό ποστ! Όχι επειδή είναι γερόλυκοι και ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά νωρίς αλλά επειδή η μουσική τους ήταν, είναι και μάλλον θα εξακολουθήσει να ηχεί σαν το πιο απτό παράδειγμα ποστ μουσικής. Απτόητοι λοιπόν από την παρακμή του είδους και την αποστροφή των περισσότερων γκρουπ προς αυτό κυκλοφόρησαν άλλο ένα κλασικό δείγμα ποστροκιάς, το Take care Take care Take care. Δεν είναι φυσικά ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει ακόμα και από τους Explosions ούτε φιλοδοξεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ρε παιδί μου αν δεν ήταν και αυτοί πως θα συνεχίζαμε να λικνιζόμαστε με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο των ποστ-ροκάδων;
Όπως είναι άλλωστε και ο Ελάχιστος Εαυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι άλλο πρέπει να κάνει δηλαδή ο άνθρωπος για να εμφανιστεί στο Έχει γούστο της ΝΕΤ ή ακόμα και στο Mega Star; Είναι ο καλύτερος συνθέτης και στιχουργός της εποχής μας και ακόμα δεν έχει μελοποιήσει κανένα ποίημα. Τα έχω ξαναγράψει παλιότερα σε αυτό εδώ το μπλογκ για τον δίσκο αλλά θα ήθελα να σταθώ στο αγαπημένο μου τραγούδι. Απολαύστε στίχο...
Ρώτησα τον σκύλο μου τον Ρίβα άμα νοιώθει
Έλληνας, αυτόχθονας ή κάτι σχετικό
Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο
κι η ανάσα του ήταν όμορφη σαν κύμα στον γιαλό
Εο! Γαμώ το φασισμό
Γυρνώ στην άγρια ροδιά και τη ρωτώ τα ίδια
αν Ελληνίς αισθάνεται λουσμένη από το φως
"Πήρα τη σκυτάλη για ζωή, για θάνατο σκυτάλη"
μου απαντάει ο κόκκινος, στα κλώνια της, ανθός
Έο! Σαπίλα ο φασισμός
Έλληνας, αυτόχθονας ή κάτι σχετικό
Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο
κι η ανάσα του ήταν όμορφη σαν κύμα στον γιαλό
Εο! Γαμώ το φασισμό
Γυρνώ στην άγρια ροδιά και τη ρωτώ τα ίδια
αν Ελληνίς αισθάνεται λουσμένη από το φως
"Πήρα τη σκυτάλη για ζωή, για θάνατο σκυτάλη"
μου απαντάει ο κόκκινος, στα κλώνια της, ανθός
Έο! Σαπίλα ο φασισμός
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα ήταν περιττό.
Επιστροφή στο διεθνές ρεπερτόριο και συγκεκριμένα στο πολυαγαπημένο και παρεξηγημένο μας ποστ-ροκ. Οι Explosions in the sky είναι αυτό που θα ονόμαζα κλασικό ποστ! Όχι επειδή είναι γερόλυκοι και ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά νωρίς αλλά επειδή η μουσική τους ήταν, είναι και μάλλον θα εξακολουθήσει να ηχεί σαν το πιο απτό παράδειγμα ποστ μουσικής. Απτόητοι λοιπόν από την παρακμή του είδους και την αποστροφή των περισσότερων γκρουπ προς αυτό κυκλοφόρησαν άλλο ένα κλασικό δείγμα ποστροκιάς, το Take care Take care Take care. Δεν είναι φυσικά ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει ακόμα και από τους Explosions ούτε φιλοδοξεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ρε παιδί μου αν δεν ήταν και αυτοί πως θα συνεχίζαμε να λικνιζόμαστε με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο των ποστ-ροκάδων;
Σε αντίθεση φυσικά με τους επίσης κλασικο-ποστ-ροκάδες Mogwai οι οποίοι μέσα στο 2011 κυκλοφόρησαν ένα LP και ένα EP έτσι για να δείξουν ότι δεν τα παρατάνε τόσο εύκολα. Με το Hardocore will never die but you will (το οποίο περιέχει μερικές όμορφες φωτογραφίες της σκοτεινής Γλασκώβης) φαίνεται ότι οι thirty something ποστ-ροκάδες προσπαθούν να ξορκίσουν τα φαντάσματα της νιότης τους και να δημιουργήσουν έναν νέο ήχο που να ταιριάζει καλύτερα στην εποχή μας. Αυτό είναι εν πολλοίς και το μειονέκτημα του δίσκου. Ένας άγχος των Mogwai να πειραματιστούν με τον ήδη πρωτοποριακό ήχο τους και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Όμως εγώ ξανακούγοντας τους δίσκους τους έναν προς έναν σε αναμονή της φθινοπωρινής συναυλίας τους στην Αθήνα (που αναβλήθηκε) ανακάλυψα ότι το μεγάλο άλμα οι Mogwai το έχουν κάνει πολύ νωρίτερα. Το Rock action του 2001 είναι ο αριστουργηματικός επαναπροσδιορισμός της μουσικής τους ταυτότητας και ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Μην αγχώνεστε σύντροφοι, το ξέρουμε ότι μπορείτε!
Να δούμε και κάτι τελείως διαφορετικό αλλά εξίσου καλό; Θα μου επιτρέψετε παρότι ποστ-ροκάς να λικνιστώ λίγο και με τον παραδοσιακό τρόπο των ράπερ. Οι The Roots λοιπόν κυκλοφόρησαν μόλις τον ν-οστό δίσκο τους με το όνομα Undun. Δεν είναι βέβαια οι παραδοσιακοί ράπερ διότι είναι καλύτεροι στη ζωντανή ηχογράφηση, σε στούντιο ή σε συναυλία. Και ο καινούριος τους δίσκος το αποδεικνύει περίτρανα έχοντας συνδυάσει ροκ όργανα με τζαζ και σόουλ περάσματα, γυναικείες ερμηνείες αναμεμιγμένες με το γνωστό μας ραπάρισμα. Ακόμα και εμένα που οι χιπ-χοπ γνώσεις μου περιορίζονται σε μερικά ονόματα από Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη τα τραγούδια τους με ξένισαν αρκετά στην αρχή. Με πείσανε όμως ότι το χιπ-χοπ δεν σημαίνει απαραίτητα ασταμάτητη μπουρδολογία για σκοτωμούς και γκάνγκστερς ή για ημιγυμνες γκόμενες με τεράστια οπίσθια που λικνίζονται συνεχώς! Δεν σημαίνει επίσης απαραίτητα ηλεκτρονικούρα και μπιτ που σου ματώνει τα αυτιά (όχι ότι είναι άσχημο) αλλά μπορεί και πρέπει τελικά να συμπεριλαμβάνει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής.
Σας έχω ήδη κουράσει πολύ και δεν ξέρω καν πόσοι θα έχετε αντέξει μέχρι αυτό το σημείο. Ας είναι, δεν είμαι και πολύ απαιτητικός. Ο δίσκος που πραγματικά λάτρεψα το 2011 και άκουσα πάρα πάρα πολλές ώρες δεν φιγουράρει στα τοπ 10 των έγκριτων μουσικών περιοδικών και ιστοσελίδων. Δεν είναι και κανένας φοβερός δίσκος αν το καλοσκεφτώ. Αλλά να ρε γαμώτο, καιρό είχα να ακούσω έναν τόσο χαρούμενο και ξεσηκωτικό δίσκο που να με κάνει να χαίρομαι ακόμα και την στιγμή που πηγαίνω στη δουλειά ή αμέσως αφού έχω ακούσει το The Broken Man του Matt Elliott! Ναι, είναι το El Camino των The Black Keys που με συντρόφευε σχεδόν σε όλες τις ώρες της μετακίνησης μου σπίτι-δουλειά δουλειά-σπίτι και δεν έχω βαρεθεί να ακούω ακόμα. Ορισμένες φορές μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει με σπουδή τους απλούς τους στίχους μέσα στο 040. Είναι ένας δίσκος έξω καρδιά που θα μπορούσε να ξεποδαριάσει οποιοδήποτε πλήθος μουσικόφιλων το ακούσουν ζωντανά ή στη διαπασών. Αχ θεούλη μου κάνε να τους δούμε φέτος στην Αθήνα...
Και έφτασα επιτέλους στο κυρίως πιάτο. Αλλά πρώτα ας ψωνιστώ λίγο και εγώ. Σας τα έλεγα ή όχι; 9 Μάρτη 2011. Μήπως θυμάστε; Μπα που να θυμάστε. Όταν κυκλοφόρησε ο συγκεκριμένος δίσκος και άρχισα να τον ακούω ξανά και ξανά την ξαναερωτεύθηκα. Όχι ότι σταμάτησα ποτέ να την ποθώ αλλά κάθε καινούρια της μουσική με φέρνει πιο κοντά. Έχω σταματήσει πια να την συγκρίνω με την Patti Smith γιατί την έχει ξεπεράσει προ πολλού. Η PJ Harvey δεν είναι η καλύτερα γυναίκα συνθέτης, στιχουργός και τραγουδίστρια της εποχής της απλά. Ξεχάστε το φύλο. Η PJ Harvey είναι η PJ Harvey. Το ασχημόπαπο. Ο πιο σέξι άνθρωπος στη σόουμπιζ. Το τελευταίο ζωντανό ρόδο.
***
Αυτό είναι το πρώτο μέρος της ανασκόπησης του 2011. Έπονται και άλλα ενδιαφέροντα κειμενάκια με συναυλίες, βιβλία, κινηματογραφικά έργα και φυσικά αυτό που όλοι περιμένετε, τον νέο δίσκο του Μιχάλη Ρακιντζή που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2011 -νομίζετε ότι το ξέχασα;
Όσον αφορά το Άγιο Τσιπουράκι μπορείτε να το βρείτε (αν ψάξετε) στο facebook (http://on.fb.me/rYB1kQ), στο twitter (https://twitter.com/agiotsipouraki) και στο youtube (http://bit.ly/sHnlus). Αλλά κυρίως μπορείτε να μας βρείτε εδώ και να διαβάσετε τις βλακείες που γράφουμε ή ακόμα να γράψετε και σεις κάποιο ηλίθιο κείμενο!
