No6 (?)* | Ones and Sixes by Low

Πριν γράψω οτιδήποτε παρακαλώ ακούστε το Νο Comprende στο βίντεο που ακολουθεί**:

Τώρα που έχετε ακούσει το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου μπορώ να συνεχίσω.

Πριν μερικούς μήνες, όταν αγόρασα εισιτήρια για την συναυλία των Low στο Fuzz τους μπέρδεψα με τους Hood! Σχεδόν καμία ομοιότητα φυσικά. Αλλά είχα τόσο πολύ ξεχάσει τους Low που δεν μπορούσα με τίποτα να τους ταυτοποιήσω στο μυαλό μου. Ώσπου άκουσα μερικές νότες από τα πιο γνωστά τους τραγούδια και με έβαλαν στην θέση μου. Όπως έκαναν και στο λάιβ όπου έπαιξαν σχεδόν τέλεια παλιά και νέα τραγούδια τους μαγεύοντας το κοινό με τον συγκλονιστικά καθαρό ήχο τους και τις σλόουκορ συνθέσεις τους, παρά την γκρίνια του Φαντασμένιου.

Ακούσαμε λίγες ακόμα μέρες τις παλιές μας αγάπες, νοσταλγήσαμε τα υγρά (από την υγρασία της πόλης και το αλκοόλ) νεανικά μας βράδια όταν μαθαίναμε για πρώτη φορά την μουσική που ακούμε ακόμα και σήμερα και μετά λησμονήσαμε για ακόμα μια φορά. Είναι η μοίρα άραγε των αγαπημένων μας μουσικών η λησμονιά ανάμεσα σε δίσκους, λάιβ, αποχωρήσεις και επανασυνδέσεις ή ακόμα ακόμα κάποιες βραδιές σε μπαρ που ο ντι τζέυ θυμάται το κάποτε (ή παντοτινά) αγαπημένο μας τραγούδι; Σίγουρα ναι. Η μνήμη ξυπνάει με ερεθίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά. Είχα έναν φίλο που ξέθαβε μουσικές και μουσικούς που είχαν εκδιωχθεί από την μνήμη ή δεν είχαν συναντηθεί ποτέ με εκείνο το μέρος του εγκεφάλου μας και αγαπούσα να κάθομαι απέναντι από τα ηχεία του και να τον βλέπω να κατεβάζει την βελόνα και να μου λέει "άκου". Αλλά δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο σήμερα -κάποια άλλη φορά θα σας μιλήσω και γι' αυτόν.

To Ones & Sixes είναι ακριβώς αυτό το ερέθισμα που ξυπνάει το κομμάτι εκείνο της μνήμης και επαναφέρει τους Low στο προσκήνιο. Θα το ακούω για πολύ καιρό ακόμα γιατί το αξίζει. Αλλά μπορούν οι Low να μην λησμονηθούν;

~~~

*Δεν είμαι σίγουρος πια για την σειρά των δίσκων. Συγχωρήστε με που τους αρίθμησα εξαρχής -έτσι κι αλλιώς αλλάζω προτίμηση ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες τους ακούω.  

**Ζητήθηκε από φίλη να έχουμε ακούσει πρώτα την μουσική πριν διαβάσουμε τι έχω να γράψω. Καλώς. Συμμορφώνομαι. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να διαβάσετε τις αρλούμπες μου.

No5 | Pond by Huntsville

Πρόκειται για νορβηγικό συγκρότημα που παίζει πειραματική τζαζ-φολκ μουσική. Οι μόνοι άλλοι νορβηγοί μουσικοί που ξέρω είναι οι Jaga Jazzist της Ninjatune και ο Audun Kleive τον οποίο ψάρεψα από ένα παζάρι του Βερολίνου χρόνια πριν και ο οποίος μίξαρε ανάποδα τα κομμάτια του.

Μην απογοητεύεστε η μουσική των Huntsville είναι το ίδιο απαιτητική με του Kleive ή του Nobukazu Takemura. Μπορεί η σύνθεση κιθάρα, μπάσο, κρουστά να ακούγεται μπανάλ αλλά εδώ ακριβώς θα πρέπει να κοιτάξετε πέρα από την επιφάνεια. O Ivar Grydeland και ο Tonny Kluften εκτός από κάθε είδους κιθάρες και μπάσα παίζουν και various instruments... Ενώ ο τρίτος της μουσικής παρέας, ο Ingar Zach μαζί με τα κρουστά παίζει λέει και κάτι περίεργα πράγματα όπως sarangi box, sruti box και drone commander (αυτό το τελευταίο το θέλω!)
Αν με ρωτάγατε μετά από όλα αυτά θα έλεγα ότι οι τύποι παίζουν κάτι μεταξύ big band jazz funk με αφρικάνικους και λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Αλλά η μουσική των Huntsville, ειδικά στο Pond είναι τόσο μίνιμαλ που πρέπει να αφιερώσεις χρόνο συγκεντρωμένος μόνο σε αυτή για να μην καταντήσει background noise. Και αυτό ακριβώς κάνω εδώ και μήνες από τότε που τους άκουσα στις Μουσικές Ανασκοπήσεις του radiobubble.gr. Δεν υπάρχουν γεμάτες συνθέσεις και στοιβαρά ριφ αλλά επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί για πολλά λεπτά και μερικές μακριές στιγμές σχεδόν ησυχίας. Οι κιθάρες όταν δεν ξυπνάνε από τον λήθαργο του επαναλαμβανόμενου βόμβου βρίσκονται διακριτικά στο περιθώριο ενώ τα κρουστά -όποια και να είναι- δημιουργούν το κύριο σώμα του δίσκου.
Δεν είναι εύκολοι οι Huntsville γι' αυτό και δεν θα δείτε το Pond σε πολλές λίστες καμία λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Αλλά αν έχετε το χρόνο να καθήσετε σε μία πολυθρόνα με τα ηχεία μπροστά σας -δεξιά και αριστερά- χωρίς άλλη απόσπαση ε, τότε θα σας αιχμαλωτίσουν.

ΥΓ: Αξίζει να αναζητήσετε και τις σόλο δουλειές των μελών...

ΥΓ2: Καθώς ολοκλήρωνα τα παραπάνω πέφτω ως εκ θαύματος στο παρακάτω βίντεο. Συναυλία των Huntsville στην Αθήνα με τον Νίκο Βελιώτη στα ...live video

No4 | White men are black men too by Young Fathers

Υπήρχε μία περίοδος της ζωής μας που πηγαίναμε στα κλαμπζ και χορεύαμε σαν μανιακοί (κυριολεκτικά) τραγούδια περασμένων χρόνων και δεκαετιών ανεξαρτήτου είδους μουσικής. Αλλά χορεύαμε ρε φίλε! Τέκνο, ίντυ, ποστ-πανκ, ποπ, Μάνο Νέγρα, ελληνικό ροκ και τα λοιπά και τα λοιπά. Ποιος θα ξεχάσει τα τρελά πάρτι αποκριάς στο Μαντζάτο; Πότε θα ξαναπώ για τις απίστευτες βραδιές στην Πύλη;

Πάλι τον έπιασε η νοσταλγία τον παλιοπαγουρά θα πείτε κουνώντας το κεφάλι επιτιμητικά. Τι σχέση έχουν οι Young Fathers;

Όταν πρωτοάκουσα για αυτούς τρία πράγματα με ώθησαν να τους δώσω σημασία: 1. Είναι Σκοτσέζοι, 2. Επιρροές από χιπ χοπ, 3. Δίσκος της χρονιάς (;).

Τελικά και μετά από μήνες ακρόασης έμεινε ένα πράγμα. Θέλω πολύ να πάω σε ένα μπαρ/κλαμπ και ο ντι τζέυ να μου βάλει το Shame να χορεύω όπως παλιά. Πολλά ζητάω;

Όσο για το απίστευτα Γλασκοβέζικο βίντεο κλιπ του τραγουδιού τα λόγια περιττεύουν...

No3 | Asunder, sweet and other distress by GY!BE

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι GYBE!  από την λίστα μου αλλά τρίτοι; Ναι με πόνο τους τοποθετώ τρίτους στην καρδιά μου (ή στα αυτιά μου καλύτερα;) για φέτος παρότι κατάφεραν πάλι να μας επιβάλουν τον ήχο τους από την αρχή της χρονιάς. Για τους φόβους, τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις από τον δίσκο έχω γράψει και εδώ επομένως επιστρέψτε αν θέλετε. 

Ο στόχος μου σήμερα είναι άλλος: Τα ενδιάμεσα drones του δίσκου Lamb's breath & Asunder sweet το πρώτο από τα οποία βρέθηκα να ακούω τελευταία σε μία εκπομπή του radiobubble: Το I can be a frog (Αναστενάρια) της Kika Loutsi. Και μου τα έσκασε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα drones των Godspeed ξεκίνησαν από τον προηγούμενο δίσκο και ήταν σε ξεχωριστό 7ιντσο αν και σύμφωνα με τις οδηγίες του γκρουπ έπρεπε να ακουστούν μετά από κάθε κομμάτι (βάλε βγάλε δηλαδή). What a pain in the ass!

Και έτσι τα συνδύασα με κάποιο τρελό τρόπο με το βιβλίο που διάβαζα πριν κανένα μήνα, το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Το μυθιστόρημα του Κορτάσαρ μπορείς να το διαβάσεις πολλές φορές και κάθε φορά να ανακαλύπτεις ένα νέο νόημα, κυριολεκτικά όμως γιατί εκτός από τον κυρίως κορμό έχει και άλλα εμβόλιμα κεφάλαια στο τέλος που μπορείς να τα διαβάσεις είτε με την σειρά που σου δίνει ο συγγραφέας είτε με άπειρους (;) δικούς σου συνδυασμούς. Τελικά η πραγματική αγαλλίαση μου σχετικά με το Κουτσό (Rayuela στα ισπανικά) είναι ότι εγώ ο αναγνώστης συμμετέχω στην δημιουργία του βιβλίου ή αν θέλετε στην μετατροπή του σε κάτι άλλο εντελώς δικό μου αλλά μπορώ επίσης να διαβάζω το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά και να γεννιέται κάτι καινούριο.

Τέλος, και για να μην σας κουράζω, η επίσημη σειρά ανάγνωσης που προτείνει ο Κορτάσαρ κάνει το βιβλίο ατελείωτο καθώς το τελευταίο κεφάλαιο παραπέμπει στο προτελευταίο και ούτω καθεξής. Κολλάει η βελόνα με λίγα λόγια όπως κολλάει και στο τέλος της πρώτης πλευράς του βινυλίου του Asunder στο "τέλος" του Lamb's breath. Στον δίσκο σε αντίθεση με το βιβλίο ο στόχος των Godspeed είναι συγκεκριμένος: Και τα 4 κομμάτια μουσικής αποτελούν για το συγκρότημα μία ολότητα και δεν μπορούν να ακουστούν ξεκομμένα το ένα από το άλλο. Επομένως μέχρι να αλλάξεις την πλευρά στο βινύλιο συνεχίζεις να ακούς αυτή την κιθαριστική βαβούρα του Lamb's breath. Όμως τι γίνεται αν αλλάξεις την σειρά των κομματιών στο Asunder... ή στο Allellujah...;

ΥΓ: Πέρασαν 5 χρόνια κιόλας από την τελευταία φορά που είδαμε τους GYBE! ζωντανά. Ήταν δύο μαγικές βραδιές στο Gagarin 205 στις 17 & 18 Δεκεμβρίου 2010.

No2: Never were the way she was by Colin Stetson & Sara Neufield

Είναι και οι δύο Καναδοί. Γνωρίστηκαν όταν οι Belle Orchestre στους οποίους συμμετέχει η Σάρα έπαιξαν με τους Antibalas (απλά υπέροχοι) με τους οποίους έπαιζε ο Κόλιν. Ο τελευταίος έχει παίξει και με τους Arcade Fire και Bon Iver ενώ εκτός από σαξόφωνο κατέχει και τα κλαρινέτο, κόρνο, φλάουτο κ.ά. Η Σάρα ήταν μέλος των Arcade Fire και είναι βιολίστρια.

Και γράφοντας όλα τα παραπάνω θέλω να τα ξεχάσετε γιατί ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση.  Ο Στέτσον βγάζει διάφορους παράξενους ήχους από τα πνευστά του (κυρίως το σαξόφωνο) όπως έχει κάνει και σε προηγούμενα άλμπουμ ενώ το βιολί της Νόιφιλντ τον συμπληρώνει απόλυτα όπου ακούγονται μαζί. Αυτά είναι και τα δυνατά σημεία του δίσκου. Όταν παίζουν και οι δύο μαζί τα τραγούδια απογειώνονται και το αποτέλεσμα είναι κάτι εξωπραγματικό. Όπως στην αρχή του δίσκου και στο The sun roars into view όπου μέσω της μουσικής τους μπορείς να φανταστείς ακόμα και τους μουσικούς να χορεύουν αγκαλιασμένοι και μπλεγμένοι με τα όργανα τους. 

Έτσι λοιπόν συνεχίζουν στα 42’ του δίσκου που είναι πολύ λίγα και στο τέλος με αφήνουν να θέλω και άλλο. Αυτός ο δίσκος είναι μία γιορτή της ορχηστρικής μουσικής. Μην φανταστείτε όμως μελωδικές συνθέσεις που θα αποκοιμήσουν το μωρό σας στην αγκαλιά σας. Περισσότερο φλερτάρουν με το άβαν γκαρντ παρά με κάτι άλλο και ίσως στοιχειώσουν αντί να συντροφέψουν γλυκά τα βράδυα σας.

ΥΓ: Μου άρεσε πιο πολύ και από GYBE! (που ακολουθούν στο 3.) και ξέρετε τι σημαίνει αυτό.

YΓ2: Φανταστείτε πώς θα είναι ζωντανά με το παρακάτω:

Νο1: Sun's Coming Down by Ought

Ξεκινάω ανάποδα κι λέω: Το Sun Coming Down των Ought είναι ο γαπημένος μου δίσκος του 2015!

Αρκεί να τον ακούτε κάθε φορά με τέρμα την ένταση και θα καταλάβετε (ή ίσως όχι). Η άναρχη δομή των τραγουδιών που ξεσπάνε, σταματάνε, επαναλαμβάνονται, αυτοαναιρούνται. Η φωνή του τραγουδιστή (ούτε τα ονόματα τους δεν ξέρω) που αντί να τραγουδάει μιλάει μόνος του θαρρείς ανεξάρτητα από την μουσική αλλά και ξανά γίνεται ένα με την μουσική και τραβάει μία συλλαβή για ώρα. Οι κιθάρες (αχ αυτές οι κιθάρες!) που δεν σταματούν ούτε στιγμή στα 51' του δίσκου.

Οι Sonic Youth, οι Pixies και οι Pavement θα είναι πολύ περήφανοι για τα πνευματικά παιδιά τους. Indie βασιλιάδες του κόσμου υποκλιθείτε στους Ought.

Αρκεί να ακούσετε το ομώνυμο τραγούδι στην διαπασών. Κάντε το μαζί μου.

[Σοβαρή] Κριτική κονσέρτου του ιαπωνικού μουσικού συγκροτήματος Mono

Aποφασίσαμε χωρίς αντιρρήσεις των μελών του Αγίου να παρακολουθήσουμε το κυριακάτικο κονσέρτο των Mono με τους The Ocean, στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Έλληνες Afformance. Δυστυχώς τους τελευταίους δεν τους προλάβαμε λόγω  υποχρεώσεων αλλά μην φρύετε, τους έχουμε ξαναδεί να υποστηρίζουν ξένα συγκροτήματα. Δεν μας ενθουσιάζουν ως μέλη της ελληνικής σκηνής ποστ ροκ.

Επίσης δυστυχώς προλάβαμε και παρακολουθήσαμε καθ' όλη την διάρκεια του σετ τους τους The Ocean, οι οποίοι ήταν πιστεύουμε τυχεροί που παίζανε μαζί με τους Mono. Ίσως ο αξιότιμος φίλος και συν-πότης στα κονσέρτα ξενόφερτης μουσικής (να σημειώσω εδώ ότι μαζί μου έφερα μικρή μποτίλια με τσίπουρο εκ της αδελφής Αλβανίας) να έχει άλλη γνώμη -ας εξασκήσει το δικαίωμα του στην διαφωνία στα σχόλια. Το εν λόγω συγκρότημα παίζει ένα μείγμα ποστ και μέταλ χωρίς να είναι φυσικά ούτε ποστροκ ούτε μέταλ. Χωρίς επίσης να έχει φίλους και θαυμαστές ούτε από το μέταλ φάσμα (φάσμα τρόπος του λέγειν) ούτε από την ποστ ροκ κοινότητα. Το τελικό ερώτημα μου είναι: Γιατί δεν παίζετε μέταλ;

Στην πραγματικότητα οι The Ocean ήταν μάλλον καλοί ως παίκτες μουσικών οργάνων και ίσως αν μου άρεσε το είδος να ομολογούσα ότι μου αρέσουν αλλά φευ!

Η σεμνή τελετή των υποστηρικτικών συγκροτημάτων σύντομα έλαβε τέλος και εμείς μπροστά από την άδεια σκηνή χειροκροτούσαμε κάθε φορά που κάποιος έβαζε ένα καλώδιο σε μία κιθάρα ή άφηνε νερά πάνω στα ηχεία.

Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness

Μία μικρή παρένθεση γιατί δεν μπορώ άλλο να το παίζω άνετος [και σοβαρός]. Πέρυσι τέτοια εποχή (Γενάρης τελικά) σας έλεγα για τα καλύτερα μου δισκάκια του 2014. Που ήταν το Rays of darkness των Mono; Έλα μου ντε! Ο δίσκος είναι τόσο εξαιρετικά νεο-ποστ-ροκ που γλίστρησε μέσα από τα τύμπανα των αυτιών μου και παρέμεινε ένας ακόμα φάκελος στον τεράστιο (εκ του τέρρα) σκληρό δίσκο μου.  

δεν χαλάω τα μεγκαμπάιτς του ίντερνετ μου για ποστροκ δίσκο του 2014

έγραφα τότε! Ω θεοί του Ολύμπου, ω αγνοί ποστροκάδες, ω Άγιε μου, πόσο έσφαλα. Πόσο αδίκησα τους γιαπωνέζους φίλους που ξεκίνησαν το 2000 και κάτι ως άλλο ένα αντίγραφο των Mogwai για να καταλήξουν το 2014, πολλές ώρες ντιλέι μετά, να κυκλοφορήσουν την ΔΙΣΚΑΡΑ Rays of darkness την ίδια χρονιά που τα είδωλα τους κυκλοφορούν με φανφάρες και παλαμάκια το Remurdered (ναι το ξέρω είμαι κολλημένος). 

Τελικά δεν είμαι εγώ που τους αδίκησα αλλά όλη η μουσική (βιομηχανία και μη). Ακούγοντας ξανά μετά από σχεδόν ένα χρόνο το δισκάκι αυτό ανακάλυψα ότι για να δημιουργήσεις ποστροκ ήχο που να αξίζει 15 χρόνια μετά το Young Team και το Lift your skinny fists... δεν αρκούν οι εξυπνακισμοί τύπου Mogwai (τύπου Remurdered ή Teenage exorcists -που δεν είναι και ποστ) ούτε η "δημιουργία" νέου παρεμφερούς είδους όπως το ποστ-μέταλ αλλά στην τελική ούτε και η επανένωση του συγκροτήματος και η ηχογράφηση πιο μέτριων συνθέσεων από πριν.

Εδώ οι Mono ξεκινάνε τον δίσκο με ένα υπέρτατα κλασικό ποστ κομμάτι από αυτά που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε θυσίες με ζυγούρια στον Άγιο -το Recoil, Ignite. Ξεχάστε τα πειράματα, τι πιο ωραίο από μία τραγουδάρα που μας θυμίζει τα περασμένα 20 χρόνια ιστορίας και σύνθεσης ποστ ροκ κομματιών και μπορεί ακόμα δύο και δεκαετίες μετά τους Slint να ανοίγει ένα δίσκο και πολλές συναυλίες με τον πιο υπέροχο τρόπο!

Με ένα τέτοιο ξεκίνημα λοιπόν τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο έυκολα. Αλλά όχι σε έναν δίσκο -γιατί εκεί ένα κομμάτι δεν αρκεί. Συνεχίζουν λοιπόν με μελωδικά μακρόσυρτα τραγούδια -Surrender / The hand that holds the truth- μέχρι να τελειώσουν το κυρίως μέρος του δίσκου με black metal φωνητικά και attitude. Σε χάλασε καθόλου αγαπημένε Άτριχε Π. που δεν ακούς καν God is an Astronaut; Όχι, αντιθέτως νομίζω ότι κλείσανε στόματα-εκεί που άλλοι βάζουν ηλεκτρονικά, ρυθμούς, πιατικά κτλ αυτοί τολμούν και βάζουν μέταλ που ξέρουν ότι μισώ τοο πολύ όταν αναμιγνύεται με την μουσική μου... Μετά (ή πριν) την συναυλία τους ο Farewell των Have you ever tasted the cold spring? με ρώτησε για τον συγκεκριμένο δίσκο. Και απόρησε που μου άρεσε γιατί ήταν πολύ χέβι. Έχω τα κολλήματα μου το ξέρω αλλά το εξαιρετικό νομίζω το ξεχωρίζω. Και ομολογώ ότι μέχρι να βγάλουν δίσκο οι DMST ή οι Tortoise (χαχα) οι Mono αυτή τη στιγμή είναι το καλύτερο ποστ ροκ συγκρότημα σύμφωνα με τους τελευταίους δίσκους -το πιο φορμαρισμένο δηλαδή. Βασικά οι Μόνο με τους Mogwai είναι σαν το The Walking Dead και το Game of Thrones. Στο πρώτο ο κομιξάς Robert Kirkman ήξερε τι ήθελε από την αρχή και έχει σχέδιο, ασχολείται φυσικά περισσότερο με το κόμικ αλλά είναι παραγωγός και στην σειρά. Από την άλλη ο GRR Martin συγρραφέας του GoT δεν έχει γράψει το επόμενο βιβλίο και η σειρά δεν θα βασίζεται πια σε κάποιο βιβλίο του ενώ φαίνεται από τα επεισόδια ότι δεν έχει ιδέα που πηγαίνει το πράγμα. Σας κούρασα όμως και έτσι κι αλλιώς δεν τα διαβάζετε μέχρι τέλους υποθέτω.

Τελικά στο λάιβ είναι πολύ πιο εύκολα για την μπάντα. Μετά το Recoil, Ignite έρχονται τα Death in reverse, Pure as snow, Kanata και το μου-σηκώνεται-η-τρίχα-και-mono-που-το-θυμάμαι Ashes in the snow για να τελειώσουν με το ακυκλοφόρητο Requiem from Hell που έχουν ξεκινήσει να το παίζουν στις συναυλίες τους από τον Οκτώβρη. Δεν ακολούθησε ούτε ανκόρ ούτε χαιρετούρες ούτε τίποτα. Μετά από μιάμιση ώρα φεύγουν από την σκηνή και μέσα στην μετασυναυλιακή  φασαρία του χώρου αφήνουν την μουσική τους να αιωρείται ανάμεσα στο κοινό τους για μέρες. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ.

Στο ποστ-λάιβ-ο-μετρο οι Μοno είναι πολύ ψηλά.

 

Με τον παραδοσιακό και μη τρόπο (κβαντικά)

Πιο clean cut πεθαίνεις

Πόσο καλή μπάντα νομίζεις ότι είναι οι Calexico; Υπερ-μπάντα, καλοί μωρέ είναι, οκ έχω δει και καλύτερους, α πα πα δεν το συζητάω, το Σάββατο θα πάμε Πλούταρχο!

Εμένα δεν με ενθουσίασαν ποτέ αν θέλετε την αλήθεια. Πρώτος δεύτερος τρίτος άντε δίσκος αλλά μετά τι; Και όταν μία μπάντα δεν με ενθουσιάζει η συναυλία είναι ανυπόφορη. Βλέπετε πλέον είμαι 35 σάμθινγκ στα χρόνια και η άνευ ενδιαφέροντος και κουνήματος-χορού ορθοστασία με κουράζει απίστευτα. Ειδικά αν έχω πληρώσει και εισιτήριο...

Φανταστείτε την διάθεση μου όταν συμφώνησα να ακολουθήσω τους συν-πότες στο Φαζ για να ακούσω λίγη αμερικάνα χωρίς καν ίχνος τσίπουρο. Άκουσα καταρχάς τον Moa Bones (μη ρωτάτε πραγματικό όνομα) ο οποίος είναι πολύ αξιόλογος (χε χε) αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ήταν μέλος της ΥΠΕΡμπάντας Modrec! Εσείς αν δεν τον  έχετε ακούσει μην τον αδικήσετε. Ακούστε πρώτα ΜΒ και μετά Modrec...

και μπαίνουν που λέτε εκείνοι οι αλητήριοι κωλόγεροι Καλέξικο με μία όρεξη στην σκηνή ρε σεις άλλο πράμα! Με τέλειο ήχο, με γκρουβ (ρυθμό ε;) με πνευστά με σόλα και με τα όλα τους. Έκαναν τον τελευταίο δίσκο (Edge of the Sun -μόνο μία φορά τον άκουσα) να ακούγεται πολύ καλός. Χορέψαμε με τον (μη παραδοσιακό τρόπο) χειροκροτήσαμε φωνάξαμε επευφημήσαμε μείναμε με ανοιχτό το στόμα!

Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά να σου και οι Τακίμ! Ξέρετε, είναι όπως ο Ψαραντώνης που πάει στο ΑΤΡ Αυστραλίας προσκεκλημένος του Γουόρεν Έλλις -άλλο ένα ελληνικό παραδοσιακό συγκρότημα που ανακαλύφθηκε από κάποιους ππου ήρθαν  από μακριά. Με ενθουσίασαν όσο και τον διπλανό μου που ήταν ήδη μαγεμένος από πριν, ειδικά δε όταν έπαιξαν όλοι μαζί (κιθάρες, ντραμς, τρομπέτες, μπάσο, κλαρίνο τουμπερλάκι λαούτο κανονάκι!) το πολυακουσμένο Stray και απογείωσαν την συναυλία στο μισό της περίπου. [Ανοίγω νέο κουτάκι να τικάρω: Να ακούσω Τακίμ]

Παίξανε λοιπόν τα παιδιά (Καλέξικο ε;) κανένα δίωρο και εγώ παρά τα 37 μου (ναι ε;) χρόνια ακούραστος εκεί -χειροκρότημα, φωνές και χορός. Ζητούσα το ανκόρ σαν 20χρονος φοιτητής του φυσικού στα Γιάννενα. Να πως φαίνεται η ποιότητα του λάιβ. Εξάλλου, αν δεν σε μαγέψει μία μπάντα από κοντά τότε σε έχει χάσει από φίλο.

Το ποστ-ροκ συνεχίζει να ζει στα αυτιά μας

Που τους θυμήθηκες αυτούς ρε; Μέχρι και ο ακούω-ότι ποστ-υπάρχει Τζέι Μπούντα ομολόγησε ότι δεν τους έχει πολυακούσει. Αλλά την ώρα που γράφω για τον νιοστο τέταρτο δίσκο τους δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα παλιότερο τραγούδι τους. Δεν θα προσπαθήσω καν.

Δεν είναι ποτέ αργά για να ανακαλύψεις μουσική και εγώ πάντα ήμουν αργός. Caspian λοιπόν. Που την βρήκαν τέτοια ενέργεια για να παλέψουν με τους τιτάνιους gybe! για τον ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς; ε; ποιος ψεύτης τους είπε ότι το ποστ μετράει το 2015; δεν ακούνε Mogwai αυτοί; δεν έχουν απολαύσει το χιτάκι remurdered ζωντανά όπως εμείς οι τίμιοι ποστροκάδες;

εδώ θα σταματήσω την ειρωνεία. Οι Caspian δεν είναι ούτε gybe ούτε Mogwai. Δεν με έχουν κάνει να κλαίω ούτε να ανατριχιάσω. Αλλά είναι τίμιοι ρε φίλε! Και έχουν πολύ όρεξη για ποστ. Και να τα αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν κάθε ποστ-ροκ κλισέ προς όφελος τους. Ηλεκτρονικά γεμίσματα, μετρημένο ντιλέι, αρκετό θόρυβο στις κιθάρες, λίγο μέταλ επιρροές, μια ποστ-πάουερ (ή πάουερ-ποστ;) μπαλάντα και αυτές οι κιθάρες· αχ οι κιθάρες.

Την στιγμή που οι gybe! επιλέγουν 2-3 κιθάρες να παίζουν τα ίδια (έμφαση, όγκος ή έλλειψη έμπνευσης; -Σ.τ. Αγίου: ΙΕΡΟΣΥΛΕ!) οι Caspian στο Dust and Disquiet τολμούν το αντίθετο· το πανέμορφο κλείσιμο του ομώνυμου κομματιού είναι το αποτέλεσμα.

Περιμένοντας να δω Aφού είδα τους mono για πρώτη φορά - και να τικάρω τίκαρα άλλο ένα κουτάκι στην λίστα μου - βρέθηκα δεμένος με αυτά που κορόιδευα και αρνούμαι να αποδεχτώ. Τους Caspian και τους κάθε Caspian. Το ποστ-ροκ ζει χάρη σε αυτούς. 

Pee'd God returns

Όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο δύο φορές στην γκάρντιαν πριν κυκλοφορήσει ομολογώ ότι φοβήθηκα. Φοβήθηκα το χειρότερο. Τι κι αν ο νέος δίσκος των Godspeed δεν είναι καλός; Πώς θα το αντιμετωπίσουμε αν δεν είναι τουλάχιστον τέλειος; Τι θα βάλω να ακούσει το παιδί; Τις περισσοτερες φορές οι ελπίδες μας διαψεύδονται με τον πιο τραγικό τρόπο, στην μουσική αυτο συμβαίνει στο 90% αυτών που ακούμε. Και οι αγαπητοί GYBE! (στο τέλος!) άνηκαν σε αυτό το 10% που ακούς και ξανακούς μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα τους βαρεθείς ποτέ.  

Έκανα λοιπόν τους φόβους μου γράμματα στο google doc για να τους ξορκίσω μαζί σας:

Φόβος 1ος: Κάπου κρυμμένο στο αυτοκίνητο έχω ένα σι ντι με την ζωντανή ηχογράφηση του 40λεπτου Behemoth! Βαρύ και ασήκωτο με σχεδόν καθόλου κορυφές και κοιλίες, χωρίς κορυφώσεις, ξεσπάσματα και σιωπές. Το είχα βαρεθεί. Και αυτός ο δίσκος υποτίθεται ότι είναι το ίδιο κομμάτι.

Φόβος 2ος: Μα είναι δυνατόν ο δίσκος να είναι μονός; 40 λεπτά μουσικής με 4 τίτλους- μέσος όρος δηλαδή 10’;! 6λεπτο κομμάτι; Μήπως δεν είναι οι Godspeed?!

Φόβος 3ος: Τι χέβι ήχος είναι αυτός; Γιατί μοιάζουν με God is an astronaut και τι θα πω τώρα στον JBuddha;

Τι περιμένουμε όμως ακριβώς από τους Godspeed; Παρά τις ευχές των ποστροκάδων τα συγκροτήματα που ακούμε να πειραματίζονται και στις συναυλίες και στους δίσκους, αυτό που κατάβαθα θέλουμε είναι απλά να λικνιστούμε με τον τόσο χαρακτηριστικό μας τρόπο στο ίδιο και γνωστό μοτίβο της μουσικής. Στην κριτική του pitchfork για το Asunder διαβάζω κάτι πολύ σωστό (η υπογράμμιση δική μου):

Change is not Godspeed’s way, but the other side of that coin is that, despite many imitators, there’s also nothing else out there that sounds quite like them.

Οι Godspeed λοιπόν είναι πρωτοπόροι by default! Και αυτό που κάνουν από την αρχή της μουσικής τους καριέρας (!) είναι να γράφουν και να παίζουν την μουσική ΤΟΥΣ, την μουσική που αυτοί πρώτοι έπαιξαν και κανείς άλλος παρά τους τόσους μιμητές/θαυμαστές δεν μπορεί να ακολουθήσει. Οι GYBE! δεν ανακάλυψαν κανένα νέο μουσικό είδος, γιατί τα μουσικά είδη γίνονται κτήμα και άλλων μουσικών. Η μουσική των GODSPEED YOU BLACK EMPEROR! δεν περιγράφεται. ακούγεται.

Έρχομαι λοιπόν στο παρόν αφού ταξίδεψα νοερά στα 90s και τα φοιτητικά μου χρόνια. Το Asunder αποτελείται από ΕΝΑ μόνο 40λεπτο τραγούδι. Μην προσπαθήσετε να τα ξεχωρίσετε και να πείτε το πρώτο είναι ΟΚ και το τέταρτο σούπερ. Ακούστε το μονοκοπανιά και ξεχάστε τους διαχωρισμούς. Δεν πιστεύω κανείς από εσάς να ξέρει να μου πει τη σειρά των τραγουδιών στο Lift, όπου υπάρχει ένα σεντόνι με τα περιεχόμενα και τους τίτλους. 
Μετά την 10-15 ακρόαση ακόμα αναρωτιέμαι αν το 40λεπτο αυτό πόνημα είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει ή το χειρότερο. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στο Asunder είναι ο χέβι ήχος, που όταν το πρωτοακούς νομίζεις ότι κάτι έχει η παραγωγή. Όμως οι GYBE! έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό να βαρύνουν λίγο τον ήχο τους και δεν θα τους το κρατήσω μανιάτικο.
Το χαρακτηριστικό που με βάζει σε πολλές σκέψεις για το αν είναι το καλύτερο κομμάτι των Godspeed, είναι η δομή του δίσκου και τα drones στην μέση. Ξεκινάει με ένα χιτάκι για τους GYBE! -μόνο 10 λεπτά, με ριφάκι που σου μένει τυπωμένο στο μυαλό, ε, εντάξει θα μπορούσε να παιχτεί και στο ράδιο που λέει ο λόγος (σημ. Παίχτηκε ήδη στις Μουσικές Ανασκοπήσεις του radiobubble.gr)). Μέχρι και σόλο κιθάρας έχει το Peasantry και ακούω κάποια ανατολίτικη πινελιά, τι άλλο θέλετε;
 Ξαφνικά η μουσική σταματάει και το πρώτο μέρος του drone, ένας δεκάλεπτος βόμβος παίρνει τη θέση της. Το Lamb's breath δεν φαίνεται να έχει τίποτα να προσφέρει στα αυτιά μας, ούτε καν γέφυρα μπορεί να θεωρηθεί ανάμεσα στα άλλα κομμάτια. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μου φέρνει στο μυαλό όχι κάποια άλλη μουσική αλλά την δυστοπική κοινωνία στην οποία ζούμε -και εμείς και οι GYBE! Μετά βέβαια από την κακόηχη, αβαν γκαρντ κοινωνία μας στην περίπτωση των Godspeed δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει η αντίδραση και το ανέβασμα στον ουρανό.
Το δεύτερο μέρος του δίσκου (το οποίο στο σι ντι δεν ξεχωρίζει αλλά στο βινύλιο στο τέλος της πρώτης πλευράς κολλάει η βελόνα σε έναν επαναλαμβανόμενο βόμβο μέχρι να την αλλάξεις) μοιάζει βγαλμένο από τα καλύτερα σεμινάρια εκμάθησης καναδικής ποστ ροκ μουσικής.  Από το σχεδόν σιωπηρό Lamb's breath που λες και δεν τελειώνει ποτέ περνάμε στο δεύτερο drone που μας προετοιμάζει σιγά σιγά για το φινάλε. 
Ναι, εκεί ξέρεις αγαπητέ φίλε τι θα ακολουθήσει, θα τα σπάσουνε! Το εκπληκτικό με τους Godspeed όμως είναι ότι ξέρεις τι θα γίνει, σε έχουν προετοιμάσει άλλωστε σε όλο το προηγούμενο 15λεπτο αλλά πως θα γίνει; Τέλος πάντων αυτό πρέπει να το έχετε ανακαλύψει ήδη. Οι κιθάρες αρχίζουν να παίρνουν μορφή αφού έχει δώσει το σύνθημα η Sophie Trudeau και τα ντραμς βάζουν το νερό στο αυλάκι. Χτίζουν χτίζουν και χτίζουν με τις κιθάρες και εκεί που περιμένεις να μπει η "όπερα" (όρος του JBuddha) σταματάνε το ανέβασμα. Στο αγαπημένο μου μέρος (βλέπε το διάγραμμα) ένα κιθαριστικό ριφ μπαίνει γέφυρα ανάμεσα σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο και στο τελείωμα. Τελικά και αφού μας έχουν ήδη προετοιμάσει με τις χέβι κιθάρες που συνήθως παίζουν όλες μαζί το ίδιο ριφ τα σπάνε στα τελευταία λεπτά αφήνοντας μας κάθιδρους και ζαλισμένους να αναρωτιόμαστε ακόμα τι ειν' τούτο (φαντάσου τον εαυτό σου σε συναυλία).  
Σας έκανα ένα μικρό διάγραμμα για να καταλάβετε:

Συμπέρασμα: Από το 1997 που ακούω Godspeed έχω εκστασιαστεί απολαύσει και με τους 6 δίσκους τους (lp & ep) είτε από το πρώτο άκουσμα (ακόμα θυμάμαι τι ένιωσα όταν πρωτοάκουσα το Moya) είτε μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Παρότι συμφωνώ σε πολλά με τον Mark Richardson στο pitchfork δεν νομίζω καθόλου ότι οι GYBE! δεν άλλαξαν. Στο Asunder δεν ακούω τους God's Pee του Yanqui ή ακόμα ακόμα του Hallelluja. Τα αβαν γκαρ drones, ο χέβι ήχος στις κιθάρες εμένα που κοιμάμαι με το βινύλιο του Slow riot κάτω από το μαξιλάρι μου, με ξενίζουν. Αλλά γουστάρω ρε φίλε!


Τέλος, αφου πιστευω ότι σας έπεισα ότι ο δίσκος αξίζει πολυ παραπάνω από 7,6 που του εβαλε το pitchfork και είμαι σιγουρος ότι μετά από 10-15 ακροασεις 3-4 από εσάς θα τον λατρέψετε (ειδικά το ξέσπασμα στο Piss Crowns…), θέλω να επισημάνω ένα μάλλον μειονέκτημα. Όλοι οι δισκοι των Godspeed από το F♯A♯∞ (1997) ως το 'Allelujah! Don't Bend! Ascend! (2012) είναι συνδεδεμένοι ή προπαγανδιζουν κάποιο πολιτικό σκοπό ή καυτηριάζουν κάποια γεγονότα. Το Lift είναι γεματο με παραπομπές στους τίτλους και επομένως και στην μουσική (όπως περίτρανα αποδεικνύει το World police and friendly fire) ενώ το Yanqui UXO είναι καθαρά πολιτικο (09-15-00, rockets fall on rocket falls). Στο Asunder αυτή η ευθεία πολιτική καταγγελία, η σύνδεση μουσικής και πολιτικής, φαίνεται να λείπει. Λέω φαίνεται γιατί δεν υπάρχει to your face  όπως προηγουμένως. Υπάρχει βέβαια το αφισάκι που έρχεται με το βινύλιο με αναποδογυρισμένη την καναδική σημαία και το “We love you so much our country is fucked”. Ας ειναι όμως. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε ή θα τα προσθέσουμε μόνοι μας.

Εβδομάδα Low: In the fishtank #7 (w/ Dirty Three)

Η εβδομάδα που ξεκινάει αύριο Δευτέρα, είναι εβδομάδα Low για τον Άγιο, μιας που -θα το ξαναθυμίσω- οι θρυλικοί Low θα εμφανιστούν στο Σάββατο 24/1 στο Fuzz club στην Πειραιώς και οι συν-τσιπουροπότες θα είναι μαζικά εκεί.

Ο JBuddha (άγνωστο σε πόσα μουσικά γκρουπ συμμετέχει πλέον) μας θύμισε μία άλλη εκδοχή του Do you know how to waltz? που του την θύμισε λέει το προηγούμενο άρθρο στον Άγιο...

Εδώ θα θυμηθούμε την σειρά δίσκων In the fishtank της εταιρείας Konkurrent στην οποία σειρά έχουν συμμετάσχει οι Sonic Youth, η Solex, The Ex, Tortoise, Sparklehorse, June of 44 (το έχω σε cd), Isis και άλλοι. Εμάς όμως μας ενδιαφέρει ο 7ος δίσκος της σειράς στον οποίο η εταιρεία έδωσε το στούντιο της για 48 μόνο ώρες στους Low & Dirty Three για να ηχογραφήσουν πρωτότυπο υλικό. Ο δίσκος αυτός είναι ένας από τους καλύτερους της σειράς (αν όχι ο καλύτερος μετά το #9). Εγώ δεν είμαι αμερόληπτος καθώς εκτός από την αγάπη στους Low τρέφω και μια μανιώδη λατρεία για τους Dirty Three. Αλλά μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας το μεγάλο ατού αυτής της σύμπραξης: Πόσο τέλεια ταίριαξαν την μουσική τους τα δύο φοβερά συγκροτήματα (κάτι που δεν μπορούμε π.χ. να πούμε για τους Tortoise & The Ex στο #5).

Do you know how to waltz?

Το μεθεπόμενο Σάββατο, 24/1, έρχονται στην Αθήνα κάτι θρύλοι του slowcore για μία εμφάνιση στο Fuzz. Οι Low δεν είναι δα και οι μουσικοί που θα σε κάνουν να χτυπιέσαι ή να αγκαλιάζεις τον κολλητό σου με ενθουσιασμό στα λάιβ τους. Στην πραγματικότητα, η μουσική τους είναι πιο αργή και από τον θάνατο από τσιγάρο. Τι περιμένεις όμως από ένα μουσικό συγκρότημα που αποτελείται από ένα παντρεμένο, πριν ακόμα σχηματιστεί το γκρουπ, ζευγάρι και έναν μπασίστα; Ένα ζευγάρι του οποίου ο άντρας παίζει την πιο νωχελική κιθάρα του μουσικού πλανήτη και η γυναίκα ντραμς με ένα ταμπούρλο, ένα χάι-χατ και ένα πιατίνι!

Αλλά εμείς θα πάμε έτσι κι αλλιώς. Ένας από τους πολλούς λόγους είναι προφανώς το τραγούδι που παίζουν στην παρακάτω περσινή συναυλία (μη βιάζεσαι!)

Προμηθευτείτε λοιπόν το φθηνό εισιτήριο, κανένα μπουκαλάκι τσίπουρο, λίγη υπομονή (είπαμε. είναι αργοί) και περάστε από την Πειραιώς για να τους ακούσετε/δείτε. Μετά θα πάμε για σουβλάκια στο γνωστό.

2014: Τα καλύτερα (;), του Άτριχου Π.

Τελείωσε και το 2014 με δάκρυα στα μάτια των ποστροκάδων (συνεχίζουν άραγε να λικνίζονται με τον τόσο χαρακτηριστικό τους τρόπο;) Όχι όχι δεν ήταν η καλύτερη χρονιά μας, δεν επανασυνδέθηκαν οι Fly pan am μελοποιώντας κείμενα του Μπαλζάκ, δεν κυκλοφόρησε η Constellation το κύκνειο άσμα των GYBE! (το θαυμαστικό στο τέλος λέμε!) διάρκειας 3 ωρών και 43 λεπτών, δεν έπαιξαν οι Do Make Say Think ολόκληρο το Goodbye enemy airship… στον Λυκαβηττό… Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ακούμε και άλλη μουσική!

Όπως όμως με πληροφορεί ο Μαρκ (ο Ζούκεμπεργκ ντε!) ο Άγιος έχει 125 ολόκληρες μέρες να ποστάρει οτιδήποτε στο μπλογκ του! Όχι ότι τον διαβάζει και κανένας δηλαδή αλλά να η φωνή του ποστ ροκ σιώπησε. Λιγόστεψε το τσίπουρο ή πίκρισε κάπως; Μήπως ήταν πολλά τα γράδα φέτος; Ατόνησαν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της θρησκευτικής φράξιας λειτουργών του Αγίου Τσιπουρακίου;

Ο Άγιος, εν γράδο αδερφοί τσιπουροποτες/ποστροκάδες, με κοιτάει επιτιμητικά μέσα από το διάφανο μπουκάλι όπου περνά μαρτυρικά τον βίο του. Άτριχε τέκνον μου, σταματήσατε να με δοξάζεται; Που είναι η λατρεία προς το καλό Τσίπουρο και το κυνήγι για τον τέλειο μεζέ; Που είναι το πάθος για την ανακάλυψη της όμορφης μουσικής και ο πόθος για γράψιμο; Τι να του απαντήσω;

Τα καλύτερα (;) του 2014 κατά τον Άτριχο Π.

(*Χωρίς βαθμολογική σειρά)

Brian Eno & Karl Hyde - High life

Μαθαίνω από έγκυρες πηγές (ο φαντασμένιος είναι) ότι ο Karl Hyde είναι στους Underworld. Που να το ξερω ο καημένος -όμως αυτή η πληροφορία κάνει τον δίσκο ακόμα πιο ενδιαφέρον. Τώρα βέβαια θα μου πείτε τον Eno που τον ξέρω τι κατάλαβα; Να σας πω την αλήθεια είχα κάποτε κάτι δίσκους του με πιάνο (μάλλον τους έχω ακόμα ντράπηκα να τους σβήσω) που ανάθεμα με αν τους άκουσα ποτέ. Το High Life όμως έχει κάτι που με κέρδισε από την αρχή. Νόμιζα ότι ήταν φανκ, μετρά συνειδητοποίησα ότι έχει μια ηλεκτρονική τρέλα, μια ρυθμική ανωμαλία να το πω; Δεν τα περίμενα αυτά από τον Eno αλλά από τον Hyde ίσως...

Jack White - Lazaretto

Η κιθάρα του κύριου Γουάιτ δεν χρειάζεται συστάσεις. Δεν μου αρέσουν τα κλασικά σόλο κιθάρας αλλά απ ‘ ότι φαίνεται ούτε τον Τζακ τον ενθουσιάζουν. Έτσι φτάσαμε σε αυτό το σόλο δισκάκι του που ναι μεν αλλά. Αλλά τι ρε παιδιά; Θα τρελαθούμε τελείως; Τι είναι να μην σας αρέσει; Μήπως είναι πολύ εμπορικός; Μην είναι τα ριφ που κολλάνε και τα σιγοτραγουδάς όλη μέρα στη δουλειά; Ή λες να μην μας ικανοποιεί αυτός ο φανταστικός ήχος της κιθάρας του; Τέλος, δεν είναι άραγε ο μεγαλύτερος σε πωλήσεις βινυλίων δίσκος του 2014;

Παρένθεση με δίσκο που δεν θα μπει στα καλύτερα επειδή ακολουθεί δίσκος που είναι στα καλύτερα και τον έβγαλε η Constellation: OXI (κατηγορηματικά) οι Mogwai δεν είναι σε αυτή την ανασκόπηση. Ή μάλλον είναι αλλά για τους λάθος λογους. Διαβάζω κατά την διάρκεια της blogovision την 20άδα του Φαντασμένιου με μεγάλη προσοχή μπας και βγάλω κανένα λαβράκι και φθάνοντας στο φανταενα παθαίνω έμφραγμα. Ρε λες; Να το ξανακούσω; Να μου την βγαίνει εμένα ο Φαντασμένιος από τα δεξιά χωρίς φλας; Αλλά ΟΧΙ (κατηγορηματικά) ρε Φαντασμένιε, ρε τσόγλανε Stuart, εγώ το έχω βάλει το δισκάκι επανειλλημένα στο ριπίτ, εγώ ρε καθίκια ότι έχετε βγάλει το ακούω σαν να είναι ο τελευταίος δίσκος που θα ακούσω, και ΟΧΙ (κατηγορηματικά) το Rave Tapes δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς. Ναι το Hexon Bogon είναι συμπυκνωμένη γνωση ποστ ροκ σε 2’30”, ναι το Medecine for regret είναι γαμώ αλλά πάντα θα πατάω forward στο Remurdered, και για τον υπόλοιπο δίσκο δεν έχω να πω τίποτα.

Για να τελειώνω: Οι Mogwai κάνανε την επανάσταση στην μουσική τους στα Rock Action & Mr. Beast και τα σπάσανε! Αλλά από εκεί και έπειτα κλαίω (κυριολεκτικά).

Last Ex - Last Ex

Πόσοι δίσκοι ποστ ροκ υπάρχουν στους αγαπημένους μου του 2014; ΜΗΔΕΝ! Πόσοι δίσκοι της Constellation υπάρχουν; ΔΥΟ! Τι έγινε ρε παιδιά; Λοιπόν με αυτούς εδώ οι Καναδοί χτύπησαν φλέβα χρυσού. Σου λένε άμα είναι να περιμένουμε εμείς πότε θα βγάλουν δίσκο οι GYBE! (το θαυμαστικό στο τέλος πάντα) σωθήκαμε! Έτσι λοιπόν οι Last Ex είναι παιδιά της νοοτροπίας της Constellation και παίζουν ψυχεδέλεια όπως δεν την έχετε ακούσει εν έτει 2014. Σταματήστε να ψάχνετε δακρυσμένοι βιογραφικά στοιχεία και αρτγουορκ των Fly pan am στην ιστοσελίδα της και ακούστε το ντεμπούτο τους.

Mohammad - Zo Rel Do

Παίζουν αβαν γκαρντ. Είναι έλληνες. όχι όχι. πάμε ξανά.

Είναι έλληνες. Παίζουν αβαν γκαρντ. μμμ όχι.

Απλά και κατανοητά: Έχετε ακούσει τις Ανάσες των λύκων; Όχι; Σταματήστε να διαβάζετε εδώ. Τις έχετε ακούσει; Νικος Βελιώτης. Τον αναγνωρίζετε; Ε ειναι στους Μοhammad! Bιολοντσέλα, βιόλες, μπάσα, βιολί καταλαβαίνετε για τι μουσική πρόκειται και εχουν και ένα επιπλέον μειονέκτημα: Δεν έβαλαν τον Αγγελάκα να γράψει κανένα στίχο. Εκτος αυτού μέσα στο 2014 κυκλοφόρησαν 2 δίσκους από την “τριλογία που εξερευνά τους ήχους της γεωγραφικής περιοχής 34°Ν - 42°Ν & 19°Ε - 29°Ε” (μην το ψάξετε καν.) Τι να πω; Απλά διάλεξα τον συγκεκριμένο και πρώτο μέρος της τριλογίας γιατί είναι λίγο πιο βατο από το Lamnè Gastama και περιέχει και μια διασκευή (οΘντκ) του παραδοσιακού Σαμαρίνα! Κατά τα άλλα, παίζουν αβάν γκαρντ και είναι έλληνες.

Ought - More than any other day

και άλλοι της Constellation! Ποστ ροκ; Όχι βέβαια! Κάτι περίεργο με λευκαδίτικες μαντινάδες παιγμένες σε τσέμπαλο; Χαχαχαχαχα! Όχι. Απλό, λιτό χιλιοπαιγμένο indie rock. Και; Τι ακόμα δεν τους έχεις ακούσει; Βούιξε ο τόπος!

Swans - To be kind

Τα έχουμε ξαναπεί, μεγαλη αγάπη. Όχι από παλιά (γιατί είναι παμπάλαιοι) αλλά να μωρέ από το The Seer που τους έμαθε όλος ο κόσμος -και καλά έκανε. Δεν είναι βέβαια The Seer το To be kind (πως θα μπορούσε άλλωστε;) αλλά δεύτερη χρονιά με σπουδαίο δίσκο είναι καλό δεν είναι; Ας μην πω τίποτα για τον δίσκο, έτσι κι αλλιώς είναι απερίγραπτος. Ας πούμε για τα λάιβ. Πήγαμε που λέτε ανήξεροι εμείς οι καρδινάλιοι του Αγίου να τους δούμε την πρώτη φορά, κόσμος πολύς είχε μαζευτεί, ανάμεσα τους μοδάτοι τύποι που πάνε σε όλες τις ιν συναυλίες, χίπστερζ, το κακό συναπάντημα και κάτι παλιά πανκιά που τους ήξεραν από το 80! Ξεκίνησαν οι Swans το σετ χτίζανε χτίζανε και χτίζανε το τραγούδι, ξεσπούσε, τρελαινόντουσαν οι μουσικοί, τραγουδούσε, ούρλιαζε ψυθίριζε, απάγγελνε ο Gira, ο ήχος στα όρια της κώφωσης, ψάχναμε εμείς να βρούμε τα τραγούδια σε ποιον δίσκο, ψάχναμε να βρούμε κάτι, τον εαυτό μας ρε αδερφέ που κολλάει εκεί μέσα, χτυπιόμασταν καμιά φορά, κοιτάζαμε απορημένοι καμιά άλλη, δώστου ο αρκούδος Thor των Shearwater χωρίς μπλούζα έπαιζε από γκονγκ μέχρι ηλεκτρικό βιολί, μας αποχαιρέτησαν μετά από ένα περιέργο κομμάτι και αυτό ήταν. Χάσατε είναι η αλήθεια.

The Bug - Angels & devils

Ο Bug από την άλλη εμφανίστηκε κουκουλωμένος (hoodies can be goodies) πριν τους Swans στην Ιερά Οδό με τα μπλιμπλίκια του σε ένα τραπέζι και άρχισε και αυτός να μας βαράει με την απερίγραπτη (ξανά) μουσική του δυνατά και επίμονα. Παίζει ένα είδος που νομίζω ευδοκιμεί κυρίως στην Αγγλία, όπου οι επιρροές από την κοινότητα της Καραιβικής γεννάνε κάτι εντελώς καινούριο που δεν είναι βέβαια ρέγκε ούτε νταμπ αλλά είναι φανερό ότι κάπου εκεί φτάνουν οι ρίζες του. Γι’αυτό και τα φωνητικά που έχει σε πολλά τραγούδια έχουν εκείνη την παράξενη υπόνοια ότι ο ράπερ ή (αν θες να το παραξηλώσεις) τραγουδιστής είναι Βρετανός μεν αλλά. Είχε βέβαια πολλά χρόνια να βγάλει δίσκο αλλά εκείνο το skeng μου είχε καρφωθεί στο μυαλό -και τι να πεις γι'αυτό εδώ που συμμετέχουν (featuring) οι ανεξήγητοι Death Grips.

Timber Timbre - Hot dreams

Τούτοι εδώ είναι οι Last Ex με διαφορετικό όνομα, σε διαφορετική εταιρεία και -το σπουδαιότερο! με διαφορετική μουσική. Αλήθεια σας λέω. Έχουν ως γραμμή τα μπλουζ αλλά λίγο πιο ήσυχα θα έλεγα και πιο αντιεμπορικά. Δεν τα σπάνε σαν τους Black Keys γιατί δεν θέλουν, έχουν άλλο συγκρότημα να το κάνει αυτό. Πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτή την επιλογή μου αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και τους ακούω ευλαβικά (αλήθεια δεν έβαλα τον γιο μου να το γράψει αυτό!)

Παρένθεση για τους Radiohead που σύμφωνα με πληροφορίες έχουν μπει στο στούντιο και ακόμα να βγουν την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές: Που είναι ο δίσκος του Thom Yorke που μας τσαμπούναγες ένα ωραίο πρωί στο facebook ότι τι ωραία είναι να ξυπνάς και να σε περιμένει νέα μουσική από τον Thom; Σε πόσους από εσάς άρεσε ο τελευταίος δίσκος των Radiohead; Με ερώτηση θα απαντήσεις; Στον εαυτό μου απαντάω οπότε: Πόσοι από εσάς αγοράσατε το διπλό διάφανο βινύλιο με την εφημερίδουλα;

Περυσι περιπου τέτοια εποχή σας έπρηζα πάλι με τα καλύτερα του Χουτς για το 2013 (έχω μια συνέπεια). Είχα τότε δύο κορυφαίες κατηγορίες: Καλύτερο Ποστροκ δίσκο & Καλύτερο δίσκο (να πω εδώ ότι ένα χρόνο μετά μετανιώνιω που δεν έβαλα τότε τους 65daysofstatic ως τον καλυτερο δίσκο γενικά). Φέτος τα ψέματα τελείωσαν γιατί δεν χαλάω τα μεγκαμπάιτς του ίντερνετ μου για ποστροκ δίσκο του 2014. Αλλά ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο και αποφασισμένος για τον αγαπημένο μου δίσκο άκουσα να ξανακούω, να κόβω και να προσθέτω τους δίσκους που είχα ακούσει και -ω τι έκπληξη- δεν είμαι πια και τοσο σίγουρος για την πρωτιά.

Απο τη μία, η μεγάλη μου μεταστροφή και αγάπη για το χιπ χοπ τα τελευταία χρόνια: Θυμάστε άραγε τι έγραφε ο Άτριχος Π. πέρυσι; 

Τέλος, η αργή αλλά ευχάριστη και δημιουργική εξερεύνηση μου της ραπ μουσικής (ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τους πρώτους δημιουργούς από την δεκαετία του 1990) με έφερε αντιμέτωπο με τον El-P (από το El Producto) πρώην των αγαπημένων Company Flow και κατά συνέπεια με την φετινή του συνεργασία με τον Killer Mike, τους Run the jewels ντε! 

Ε, λοιπόν αυτοί οι τρελοί ράπερ El-P & Killer Mike που μπήκαν στα 10s από την πίσω πόρτα με το R.A.P. Music κατέκτησαν την πολυσχιδή χιπ χοπ σκηνή με το RTJ2. Όπου συμμετέχει ο Zac de la Rocha αλλά ως λούπα! Πιστέψτε με είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς (μέχρι τον επόμενο…)

Από την άλλη, ένας δίσκος που τον άκουσα, μου άρεσε πολύ, τον πρότεινα στους αδερφούς Τσιπουροπότες, τον άκουσαν, τους άρεσε και μετά τον ξεχάσαμε. Αλλά δεν ξεχνιέται. Ακούγοντας ξανά το Lost in the dream στο αυτοκίνητο και στο 040 (κυρίως) δεν ένιωσα μόνο μία αγαλλίαση από την απίστευτης ομορφιάς μουσική δημιουργία αλλά κυρίως μία χαρά για την απλότητα και την συνέχεια της μουσικής. Τι παίζουν οι War on drugs; Τίποτα περίεργο, πρωτότυπο ή επιτηδευμένο; Όχι βέβαια! Απλό, αγνό pop-rock φίλοι Τσιπουρολάτρες! Ακούστε το -καλύτερο τραγούδι του 2014-  Red Eyes στο οποίο κάποια στιγμή ο τραγουδιστής με μια κραυγή σαν να μας προτρέπει να τους ακολουθήσουμε στο ξέσπασμα που έπεται και δακρύστε…