Τελείωσε και το 2014 με δάκρυα στα μάτια των ποστροκάδων (συνεχίζουν άραγε να λικνίζονται με τον τόσο χαρακτηριστικό τους τρόπο;) Όχι όχι δεν ήταν η καλύτερη χρονιά μας, δεν επανασυνδέθηκαν οι Fly pan am μελοποιώντας κείμενα του Μπαλζάκ, δεν κυκλοφόρησε η Constellation το κύκνειο άσμα των GYBE! (το θαυμαστικό στο τέλος λέμε!) διάρκειας 3 ωρών και 43 λεπτών, δεν έπαιξαν οι Do Make Say Think ολόκληρο το Goodbye enemy airship… στον Λυκαβηττό… Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ακούμε και άλλη μουσική!
Όπως όμως με πληροφορεί ο Μαρκ (ο Ζούκεμπεργκ ντε!) ο Άγιος έχει 125 ολόκληρες μέρες να ποστάρει οτιδήποτε στο μπλογκ του! Όχι ότι τον διαβάζει και κανένας δηλαδή αλλά να η φωνή του ποστ ροκ σιώπησε. Λιγόστεψε το τσίπουρο ή πίκρισε κάπως; Μήπως ήταν πολλά τα γράδα φέτος; Ατόνησαν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της θρησκευτικής φράξιας λειτουργών του Αγίου Τσιπουρακίου;
Ο Άγιος, εν γράδο αδερφοί τσιπουροποτες/ποστροκάδες, με κοιτάει επιτιμητικά μέσα από το διάφανο μπουκάλι όπου περνά μαρτυρικά τον βίο του. Άτριχε τέκνον μου, σταματήσατε να με δοξάζεται; Που είναι η λατρεία προς το καλό Τσίπουρο και το κυνήγι για τον τέλειο μεζέ; Που είναι το πάθος για την ανακάλυψη της όμορφης μουσικής και ο πόθος για γράψιμο; Τι να του απαντήσω;
Τα καλύτερα (;) του 2014 κατά τον Άτριχο Π.
(*Χωρίς βαθμολογική σειρά)
Brian Eno & Karl Hyde - High life
Μαθαίνω από έγκυρες πηγές (ο φαντασμένιος είναι) ότι ο Karl Hyde είναι στους Underworld. Που να το ξερω ο καημένος -όμως αυτή η πληροφορία κάνει τον δίσκο ακόμα πιο ενδιαφέρον. Τώρα βέβαια θα μου πείτε τον Eno που τον ξέρω τι κατάλαβα; Να σας πω την αλήθεια είχα κάποτε κάτι δίσκους του με πιάνο (μάλλον τους έχω ακόμα ντράπηκα να τους σβήσω) που ανάθεμα με αν τους άκουσα ποτέ. Το High Life όμως έχει κάτι που με κέρδισε από την αρχή. Νόμιζα ότι ήταν φανκ, μετρά συνειδητοποίησα ότι έχει μια ηλεκτρονική τρέλα, μια ρυθμική ανωμαλία να το πω; Δεν τα περίμενα αυτά από τον Eno αλλά από τον Hyde ίσως...
Jack White - Lazaretto
Η κιθάρα του κύριου Γουάιτ δεν χρειάζεται συστάσεις. Δεν μου αρέσουν τα κλασικά σόλο κιθάρας αλλά απ ‘ ότι φαίνεται ούτε τον Τζακ τον ενθουσιάζουν. Έτσι φτάσαμε σε αυτό το σόλο δισκάκι του που ναι μεν αλλά. Αλλά τι ρε παιδιά; Θα τρελαθούμε τελείως; Τι είναι να μην σας αρέσει; Μήπως είναι πολύ εμπορικός; Μην είναι τα ριφ που κολλάνε και τα σιγοτραγουδάς όλη μέρα στη δουλειά; Ή λες να μην μας ικανοποιεί αυτός ο φανταστικός ήχος της κιθάρας του; Τέλος, δεν είναι άραγε ο μεγαλύτερος σε πωλήσεις βινυλίων δίσκος του 2014;
Παρένθεση με δίσκο που δεν θα μπει στα καλύτερα επειδή ακολουθεί δίσκος που είναι στα καλύτερα και τον έβγαλε η Constellation: OXI (κατηγορηματικά) οι Mogwai δεν είναι σε αυτή την ανασκόπηση. Ή μάλλον είναι αλλά για τους λάθος λογους. Διαβάζω κατά την διάρκεια της blogovision την 20άδα του Φαντασμένιου με μεγάλη προσοχή μπας και βγάλω κανένα λαβράκι και φθάνοντας στο φανταενα παθαίνω έμφραγμα. Ρε λες; Να το ξανακούσω; Να μου την βγαίνει εμένα ο Φαντασμένιος από τα δεξιά χωρίς φλας; Αλλά ΟΧΙ (κατηγορηματικά) ρε Φαντασμένιε, ρε τσόγλανε Stuart, εγώ το έχω βάλει το δισκάκι επανειλλημένα στο ριπίτ, εγώ ρε καθίκια ότι έχετε βγάλει το ακούω σαν να είναι ο τελευταίος δίσκος που θα ακούσω, και ΟΧΙ (κατηγορηματικά) το Rave Tapes δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς. Ναι το Hexon Bogon είναι συμπυκνωμένη γνωση ποστ ροκ σε 2’30”, ναι το Medecine for regret είναι γαμώ αλλά πάντα θα πατάω forward στο Remurdered, και για τον υπόλοιπο δίσκο δεν έχω να πω τίποτα.
Για να τελειώνω: Οι Mogwai κάνανε την επανάσταση στην μουσική τους στα Rock Action & Mr. Beast και τα σπάσανε! Αλλά από εκεί και έπειτα κλαίω (κυριολεκτικά).
Last Ex - Last Ex
Πόσοι δίσκοι ποστ ροκ υπάρχουν στους αγαπημένους μου του 2014; ΜΗΔΕΝ! Πόσοι δίσκοι της Constellation υπάρχουν; ΔΥΟ! Τι έγινε ρε παιδιά; Λοιπόν με αυτούς εδώ οι Καναδοί χτύπησαν φλέβα χρυσού. Σου λένε άμα είναι να περιμένουμε εμείς πότε θα βγάλουν δίσκο οι GYBE! (το θαυμαστικό στο τέλος πάντα) σωθήκαμε! Έτσι λοιπόν οι Last Ex είναι παιδιά της νοοτροπίας της Constellation και παίζουν ψυχεδέλεια όπως δεν την έχετε ακούσει εν έτει 2014. Σταματήστε να ψάχνετε δακρυσμένοι βιογραφικά στοιχεία και αρτγουορκ των Fly pan am στην ιστοσελίδα της και ακούστε το ντεμπούτο τους.
Mohammad - Zo Rel Do
Παίζουν αβαν γκαρντ. Είναι έλληνες. όχι όχι. πάμε ξανά.
Είναι έλληνες. Παίζουν αβαν γκαρντ. μμμ όχι.
Απλά και κατανοητά: Έχετε ακούσει τις Ανάσες των λύκων; Όχι; Σταματήστε να διαβάζετε εδώ. Τις έχετε ακούσει; Νικος Βελιώτης. Τον αναγνωρίζετε; Ε ειναι στους Μοhammad! Bιολοντσέλα, βιόλες, μπάσα, βιολί καταλαβαίνετε για τι μουσική πρόκειται και εχουν και ένα επιπλέον μειονέκτημα: Δεν έβαλαν τον Αγγελάκα να γράψει κανένα στίχο. Εκτος αυτού μέσα στο 2014 κυκλοφόρησαν 2 δίσκους από την “τριλογία που εξερευνά τους ήχους της γεωγραφικής περιοχής 34°Ν - 42°Ν & 19°Ε - 29°Ε” (μην το ψάξετε καν.) Τι να πω; Απλά διάλεξα τον συγκεκριμένο και πρώτο μέρος της τριλογίας γιατί είναι λίγο πιο βατο από το Lamnè Gastama και περιέχει και μια διασκευή (οΘντκ) του παραδοσιακού Σαμαρίνα! Κατά τα άλλα, παίζουν αβάν γκαρντ και είναι έλληνες.
Ought - More than any other day
και άλλοι της Constellation! Ποστ ροκ; Όχι βέβαια! Κάτι περίεργο με λευκαδίτικες μαντινάδες παιγμένες σε τσέμπαλο; Χαχαχαχαχα! Όχι. Απλό, λιτό χιλιοπαιγμένο indie rock. Και; Τι ακόμα δεν τους έχεις ακούσει; Βούιξε ο τόπος!
Swans - To be kind
Τα έχουμε ξαναπεί, μεγαλη αγάπη. Όχι από παλιά (γιατί είναι παμπάλαιοι) αλλά να μωρέ από το The Seer που τους έμαθε όλος ο κόσμος -και καλά έκανε. Δεν είναι βέβαια The Seer το To be kind (πως θα μπορούσε άλλωστε;) αλλά δεύτερη χρονιά με σπουδαίο δίσκο είναι καλό δεν είναι; Ας μην πω τίποτα για τον δίσκο, έτσι κι αλλιώς είναι απερίγραπτος. Ας πούμε για τα λάιβ. Πήγαμε που λέτε ανήξεροι εμείς οι καρδινάλιοι του Αγίου να τους δούμε την πρώτη φορά, κόσμος πολύς είχε μαζευτεί, ανάμεσα τους μοδάτοι τύποι που πάνε σε όλες τις ιν συναυλίες, χίπστερζ, το κακό συναπάντημα και κάτι παλιά πανκιά που τους ήξεραν από το 80! Ξεκίνησαν οι Swans το σετ χτίζανε χτίζανε και χτίζανε το τραγούδι, ξεσπούσε, τρελαινόντουσαν οι μουσικοί, τραγουδούσε, ούρλιαζε ψυθίριζε, απάγγελνε ο Gira, ο ήχος στα όρια της κώφωσης, ψάχναμε εμείς να βρούμε τα τραγούδια σε ποιον δίσκο, ψάχναμε να βρούμε κάτι, τον εαυτό μας ρε αδερφέ που κολλάει εκεί μέσα, χτυπιόμασταν καμιά φορά, κοιτάζαμε απορημένοι καμιά άλλη, δώστου ο αρκούδος Thor των Shearwater χωρίς μπλούζα έπαιζε από γκονγκ μέχρι ηλεκτρικό βιολί, μας αποχαιρέτησαν μετά από ένα περιέργο κομμάτι και αυτό ήταν. Χάσατε είναι η αλήθεια.
The Bug - Angels & devils
Ο Bug από την άλλη εμφανίστηκε κουκουλωμένος (hoodies can be goodies) πριν τους Swans στην Ιερά Οδό με τα μπλιμπλίκια του σε ένα τραπέζι και άρχισε και αυτός να μας βαράει με την απερίγραπτη (ξανά) μουσική του δυνατά και επίμονα. Παίζει ένα είδος που νομίζω ευδοκιμεί κυρίως στην Αγγλία, όπου οι επιρροές από την κοινότητα της Καραιβικής γεννάνε κάτι εντελώς καινούριο που δεν είναι βέβαια ρέγκε ούτε νταμπ αλλά είναι φανερό ότι κάπου εκεί φτάνουν οι ρίζες του. Γι’αυτό και τα φωνητικά που έχει σε πολλά τραγούδια έχουν εκείνη την παράξενη υπόνοια ότι ο ράπερ ή (αν θες να το παραξηλώσεις) τραγουδιστής είναι Βρετανός μεν αλλά. Είχε βέβαια πολλά χρόνια να βγάλει δίσκο αλλά εκείνο το skeng μου είχε καρφωθεί στο μυαλό -και τι να πεις γι'αυτό εδώ που συμμετέχουν (featuring) οι ανεξήγητοι Death Grips.
Timber Timbre - Hot dreams
Τούτοι εδώ είναι οι Last Ex με διαφορετικό όνομα, σε διαφορετική εταιρεία και -το σπουδαιότερο! με διαφορετική μουσική. Αλήθεια σας λέω. Έχουν ως γραμμή τα μπλουζ αλλά λίγο πιο ήσυχα θα έλεγα και πιο αντιεμπορικά. Δεν τα σπάνε σαν τους Black Keys γιατί δεν θέλουν, έχουν άλλο συγκρότημα να το κάνει αυτό. Πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτή την επιλογή μου αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και τους ακούω ευλαβικά (αλήθεια δεν έβαλα τον γιο μου να το γράψει αυτό!)
Παρένθεση για τους Radiohead που σύμφωνα με πληροφορίες έχουν μπει στο στούντιο και ακόμα να βγουν την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές: Που είναι ο δίσκος του Thom Yorke που μας τσαμπούναγες ένα ωραίο πρωί στο facebook ότι τι ωραία είναι να ξυπνάς και να σε περιμένει νέα μουσική από τον Thom; Σε πόσους από εσάς άρεσε ο τελευταίος δίσκος των Radiohead; Με ερώτηση θα απαντήσεις; Στον εαυτό μου απαντάω οπότε: Πόσοι από εσάς αγοράσατε το διπλό διάφανο βινύλιο με την εφημερίδουλα;
Περυσι περιπου τέτοια εποχή σας έπρηζα πάλι με τα καλύτερα του Χουτς για το 2013 (έχω μια συνέπεια). Είχα τότε δύο κορυφαίες κατηγορίες: Καλύτερο Ποστροκ δίσκο & Καλύτερο δίσκο (να πω εδώ ότι ένα χρόνο μετά μετανιώνιω που δεν έβαλα τότε τους 65daysofstatic ως τον καλυτερο δίσκο γενικά). Φέτος τα ψέματα τελείωσαν γιατί δεν χαλάω τα μεγκαμπάιτς του ίντερνετ μου για ποστροκ δίσκο του 2014. Αλλά ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο και αποφασισμένος για τον αγαπημένο μου δίσκο άκουσα να ξανακούω, να κόβω και να προσθέτω τους δίσκους που είχα ακούσει και -ω τι έκπληξη- δεν είμαι πια και τοσο σίγουρος για την πρωτιά.
Απο τη μία, η μεγάλη μου μεταστροφή και αγάπη για το χιπ χοπ τα τελευταία χρόνια: Θυμάστε άραγε τι έγραφε ο Άτριχος Π. πέρυσι;
Τέλος, η αργή αλλά ευχάριστη και δημιουργική εξερεύνηση μου της ραπ μουσικής (ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τους πρώτους δημιουργούς από την δεκαετία του 1990) με έφερε αντιμέτωπο με τον El-P (από το El Producto) πρώην των αγαπημένων Company Flow και κατά συνέπεια με την φετινή του συνεργασία με τον Killer Mike, τους Run the jewels ντε!
Ε, λοιπόν αυτοί οι τρελοί ράπερ El-P & Killer Mike που μπήκαν στα 10s από την πίσω πόρτα με το R.A.P. Music κατέκτησαν την πολυσχιδή χιπ χοπ σκηνή με το RTJ2. Όπου συμμετέχει ο Zac de la Rocha αλλά ως λούπα! Πιστέψτε με είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς (μέχρι τον επόμενο…)
Από την άλλη, ένας δίσκος που τον άκουσα, μου άρεσε πολύ, τον πρότεινα στους αδερφούς Τσιπουροπότες, τον άκουσαν, τους άρεσε και μετά τον ξεχάσαμε. Αλλά δεν ξεχνιέται. Ακούγοντας ξανά το Lost in the dream στο αυτοκίνητο και στο 040 (κυρίως) δεν ένιωσα μόνο μία αγαλλίαση από την απίστευτης ομορφιάς μουσική δημιουργία αλλά κυρίως μία χαρά για την απλότητα και την συνέχεια της μουσικής. Τι παίζουν οι War on drugs; Τίποτα περίεργο, πρωτότυπο ή επιτηδευμένο; Όχι βέβαια! Απλό, αγνό pop-rock φίλοι Τσιπουρολάτρες! Ακούστε το -καλύτερο τραγούδι του 2014- Red Eyes στο οποίο κάποια στιγμή ο τραγουδιστής με μια κραυγή σαν να μας προτρέπει να τους ακολουθήσουμε στο ξέσπασμα που έπεται και δακρύστε…
