Aποφασίσαμε χωρίς αντιρρήσεις των μελών του Αγίου να παρακολουθήσουμε το κυριακάτικο κονσέρτο των Mono με τους The Ocean, στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Έλληνες Afformance. Δυστυχώς τους τελευταίους δεν τους προλάβαμε λόγω υποχρεώσεων αλλά μην φρύετε, τους έχουμε ξαναδεί να υποστηρίζουν ξένα συγκροτήματα. Δεν μας ενθουσιάζουν ως μέλη της ελληνικής σκηνής ποστ ροκ.
Επίσης δυστυχώς προλάβαμε και παρακολουθήσαμε καθ' όλη την διάρκεια του σετ τους τους The Ocean, οι οποίοι ήταν πιστεύουμε τυχεροί που παίζανε μαζί με τους Mono. Ίσως ο αξιότιμος φίλος και συν-πότης στα κονσέρτα ξενόφερτης μουσικής (να σημειώσω εδώ ότι μαζί μου έφερα μικρή μποτίλια με τσίπουρο εκ της αδελφής Αλβανίας) να έχει άλλη γνώμη -ας εξασκήσει το δικαίωμα του στην διαφωνία στα σχόλια. Το εν λόγω συγκρότημα παίζει ένα μείγμα ποστ και μέταλ χωρίς να είναι φυσικά ούτε ποστροκ ούτε μέταλ. Χωρίς επίσης να έχει φίλους και θαυμαστές ούτε από το μέταλ φάσμα (φάσμα τρόπος του λέγειν) ούτε από την ποστ ροκ κοινότητα. Το τελικό ερώτημα μου είναι: Γιατί δεν παίζετε μέταλ;
Στην πραγματικότητα οι The Ocean ήταν μάλλον καλοί ως παίκτες μουσικών οργάνων και ίσως αν μου άρεσε το είδος να ομολογούσα ότι μου αρέσουν αλλά φευ!
Η σεμνή τελετή των υποστηρικτικών συγκροτημάτων σύντομα έλαβε τέλος και εμείς μπροστά από την άδεια σκηνή χειροκροτούσαμε κάθε φορά που κάποιος έβαζε ένα καλώδιο σε μία κιθάρα ή άφηνε νερά πάνω στα ηχεία.
Μία μικρή παρένθεση γιατί δεν μπορώ άλλο να το παίζω άνετος [και σοβαρός]. Πέρυσι τέτοια εποχή (Γενάρης τελικά) σας έλεγα για τα καλύτερα μου δισκάκια του 2014. Που ήταν το Rays of darkness των Mono; Έλα μου ντε! Ο δίσκος είναι τόσο εξαιρετικά νεο-ποστ-ροκ που γλίστρησε μέσα από τα τύμπανα των αυτιών μου και παρέμεινε ένας ακόμα φάκελος στον τεράστιο (εκ του τέρρα) σκληρό δίσκο μου.
δεν χαλάω τα μεγκαμπάιτς του ίντερνετ μου για ποστροκ δίσκο του 2014
έγραφα τότε! Ω
θεοί του Ολύμπου, ω αγνοί ποστροκάδες,
ω Άγιε μου, πόσο έσφαλα. Πόσο
αδίκησα τους γιαπωνέζους φίλους που
ξεκίνησαν το 2000 και κάτι ως άλλο ένα
αντίγραφο των Mogwai για να καταλήξουν το
2014, πολλές ώρες ντιλέι μετά, να κυκλοφορήσουν
την ΔΙΣΚΑΡΑ Rays of darkness την ίδια χρονιά
που τα είδωλα τους κυκλοφορούν με
φανφάρες και παλαμάκια το Remurdered (ναι το
ξέρω είμαι κολλημένος).
Τελικά
δεν είμαι εγώ που τους αδίκησα αλλά όλη
η μουσική (βιομηχανία και μη). Ακούγοντας
ξανά μετά από σχεδόν ένα χρόνο το δισκάκι
αυτό ανακάλυψα ότι για να δημιουργήσεις
ποστροκ ήχο που να αξίζει 15 χρόνια μετά
το Young Team και το Lift your skinny fists... δεν αρκούν
οι εξυπνακισμοί τύπου Mogwai (τύπου
Remurdered ή Teenage exorcists -που δεν είναι και
ποστ) ούτε η "δημιουργία" νέου
παρεμφερούς είδους όπως το ποστ-μέταλ
αλλά στην τελική ούτε και η επανένωση
του συγκροτήματος και η ηχογράφηση πιο
μέτριων συνθέσεων από πριν.
Εδώ
οι Mono ξεκινάνε τον δίσκο με ένα υπέρτατα
κλασικό ποστ κομμάτι από αυτά που
χρησιμοποιούμε για να κάνουμε θυσίες
με ζυγούρια στον Άγιο -το Recoil, Ignite. Ξεχάστε
τα πειράματα, τι πιο ωραίο από μία
τραγουδάρα που μας θυμίζει τα περασμένα
20 χρόνια ιστορίας και σύνθεσης ποστ ροκ
κομματιών και μπορεί ακόμα δύο και
δεκαετίες μετά τους Slint να ανοίγει ένα
δίσκο και πολλές συναυλίες με τον πιο
υπέροχο τρόπο!
Με
ένα τέτοιο ξεκίνημα λοιπόν τα υπόλοιπα
είναι πολύ πιο έυκολα. Αλλά όχι σε έναν
δίσκο -γιατί εκεί ένα κομμάτι δεν αρκεί.
Συνεχίζουν λοιπόν με μελωδικά μακρόσυρτα
τραγούδια -Surrender / The hand that holds the truth- μέχρι
να τελειώσουν το κυρίως μέρος του δίσκου
με black metal φωνητικά και attitude. Σε χάλασε
καθόλου αγαπημένε Άτριχε Π. που δεν
ακούς καν God is an Astronaut; Όχι, αντιθέτως
νομίζω ότι κλείσανε στόματα-εκεί που
άλλοι βάζουν ηλεκτρονικά, ρυθμούς,
πιατικά κτλ αυτοί τολμούν και βάζουν
μέταλ που ξέρουν ότι μισώ τοο πολύ όταν
αναμιγνύεται με την μουσική μου... Μετά
(ή πριν) την συναυλία τους ο Farewell των
Have you ever tasted the cold spring? με ρώτησε για τον
συγκεκριμένο δίσκο. Και απόρησε που μου
άρεσε γιατί ήταν
πολύ χέβι.
Έχω τα κολλήματα μου το ξέρω αλλά το
εξαιρετικό νομίζω το ξεχωρίζω. Και
ομολογώ ότι μέχρι να βγάλουν δίσκο οι
DMST ή οι Tortoise (χαχα)
οι Mono αυτή τη στιγμή είναι το καλύτερο
ποστ ροκ συγκρότημα σύμφωνα με τους
τελευταίους δίσκους -το πιο φορμαρισμένο
δηλαδή. Βασικά οι Μόνο με τους Mogwai είναι
σαν το The Walking Dead και το Game of Thrones. Στο
πρώτο ο κομιξάς Robert Kirkman ήξερε τι ήθελε
από την αρχή και έχει σχέδιο, ασχολείται
φυσικά περισσότερο με το κόμικ αλλά
είναι παραγωγός και στην σειρά. Από την
άλλη ο GRR Martin συγρραφέας του GoT δεν έχει
γράψει το επόμενο βιβλίο και η σειρά
δεν θα βασίζεται πια σε κάποιο βιβλίο
του ενώ φαίνεται από τα επεισόδια ότι
δεν έχει ιδέα που πηγαίνει το πράγμα.
Σας κούρασα όμως και έτσι κι αλλιώς δεν
τα διαβάζετε μέχρι τέλους υποθέτω.
Τελικά
στο λάιβ είναι πολύ πιο εύκολα για την
μπάντα. Μετά το Recoil, Ignite έρχονται τα
Death in reverse, Pure as snow, Kanata και το
μου-σηκώνεται-η-τρίχα-και-mono-που-το-θυμάμαι
Ashes in the snow για να τελειώσουν με το
ακυκλοφόρητο
Requiem
from Hell που έχουν ξεκινήσει να το παίζουν
στις συναυλίες τους από τον Οκτώβρη. Δεν ακολούθησε ούτε ανκόρ
ούτε χαιρετούρες ούτε τίποτα. Μετά από
μιάμιση ώρα φεύγουν από την σκηνή και
μέσα στην μετασυναυλιακή φασαρία του χώρου αφήνουν την μουσική
τους να αιωρείται ανάμεσα στο κοινό
τους για μέρες. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα
εγώ.
Στο
ποστ-λάιβ-ο-μετρο οι Μοno είναι πολύ ψηλά.
