Και κάτι που θυμήθηκα με την συναυλία των Pan Sonic. Εδώ θα βρείτε το 4:33 του John Cage για μεγάλη ορχήστρα (όχι ότι διαφέρει και πολύ).
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Απλά Μαθήματα Μουσικής (Όχι από μένα!)
Και κάτι που θυμήθηκα με την συναυλία των Pan Sonic. Εδώ θα βρείτε το 4:33 του John Cage για μεγάλη ορχήστρα (όχι ότι διαφέρει και πολύ).
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Μον"αστερια"... κανεις κατι?
(1:02 πμ): ...μαφησες μονο?
(1:16 πμ): δηλ ποσο μονο...?
ως ταστερια?
(1:22 πμ): και στ'αστερια εφτασα...
μακρυς ο δρομος
κι εδω μπορει να ακουγονται ολα ρομαντικα
(1:23 πμ): ...αλλα κ εδω εχει μοναξια
(1:29 πμ): ...κρυωνω σιγα σιγα
αλλα δεν ειναι το κρυο που νιωθεις συνηθως
(1:30 πμ): δεν περναει κατω απο τα ρουχα σου
αλλα κατω απο το δερμα σου...
...μεπιασε ανατριχιλα
αλλα οι τριχες ειναι γυρισμενες απο μεσα...
(1:31 πμ): θα μπορουσαν κ να με γαργαλανε..
(1:32 πμ): αλλα δεν ειναι ετσι...
ειναι σαν νυχια
...μου κανουν πληγες..
(1:33 πμ): μονο μια φωνη περιμενεις και ολα θα σβηστουν
(1:34 πμ): σα να μην εγιναν ποτε
ποτε!!!!
(1:35 πμ): μμμμ....σφιγκομαι...
(1:36 πμ): σφιγκω και τα ματια μου
λενε πως οι ανθρωποι που ζουν μεσα σου βαθεια,
μπορεις να τους φερεις οποια στιγμη θες στην παρεα σου
(1:37 πμ): ...απετυχα
(1:38 πμ): παντα ελεγα οτι ενα ταξιδι στ'αστρα θα ηταν μονδικο
ηταν...
αλλα οχι ομορφο...
(1:39 πμ): δεν ακουω τη φωνη ακομα και κρυωνω τοσο πολυ
ισως αν κοιμηθω να την αισθανθω
(1:40 πμ): θα ξυπνησω πισω στην πατριδα μου
ισως ναναι και η φωνη εκει
(10:32 πμ): ξυπνησα...
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
death of an idiot by charles bukowski
he spoke to mice and sparrows and his hair was white at the age of 16. his father beat him every day and his mother lit candles in the church. his grandmother came while the boy slept and prayed for the devil to let loose his hold upon him while his mother listened and cried over the bible. he didn't seem to notice young girls he didn't seem to notice the games boys played there wasn't much he seemed to notice he just didn't seem interested. he had a very large, ugly mouth and the teeth stuck out and his eyes were small and lusterless. his shoulders were slumped and his back was bent like an old man's. he lived in our neighborhood. we talked about him when we got bored and then went on to more interesting things. he seldom left his house. we would have liked to torture him but his father who was a huge and terrible man tortured him for us. one day the boy died. at 17 he was still a boy. a death in a small neighborhood is noted with alacrity, and then forgotten 3 or 4 days later. but the death of this boy seemed to stay with us all. we kept talking about it in our boy-men's voices at 6 p.m. just before dark just before dinner. and whenever I drive through that neighborhood now decades later I still think of his death while having forgotten all the other deaths and everything else that happened then.
First published in:
Burning in Water, Drowning in Flame, 1974.
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
Τα Καρέλια τραγουδούν ακόμα...
Αφού γέλασα όσο γέλασα με την ατάκα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα ανά τακτά χρονικά διαστήματα να την επαναφέρω στο νου μου, μιας και έχω μια δυσκολία στο να θυμάμαι λόγια (όποιος μ'έχει ακούσει να τραγουδάω...ξέρει...).
Στη σκηνή βρίσκονταν δύο όργανα της τάξεως, πιο συγκεκριμένα, δύο καπνοφύλακες, που ανακρίνανε έναν ύποπτο για καπνιστή και κατοχή τσιγάρων. Η κατάσταση ήταν σουρεάλιστικη βασιζόμενη πολύ σε ρεαλιστικά δεδομένα. Μεγάλες δόσεις χιουμορ, άλλα και τσιμπημάτων του τί ζούμε ή του ''Να δεις τί σου΄χω για μετά..'' Η παράσταση δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο διήρκησε, άλλα το σίγουρο είναι ότι ήταν μεγάλη και χορταστική!! Οι Άγαμοι Θύται με μπροστάρηδες τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα και τους Ρούλα Μανισάνου, Χρήστο Μητρέντζη από τα παλιά, πραγματικά με εντυπωσίασαν. Παρέα είχαν, στην κυριολεξία, πολύ καλούς ηθοποιούς (Μπέσυ Μάλφα, Ταξιάρχη Χάνο, Κρατερό Κατσούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη) και μια μπάντα, με το όνομα Cabaret Balkan, που έδινε συνεχώς μία απίστευτη νότα Βαλκανικής μουσικής, όχι με τον κλασικό τρόπο, αφού τραγούδια παλιά, νέα, Ελληνικά και ξένα, ήταν διασκευασμένα παρασύροντας με σε πολύ διαφορέτικα ακούσματα, αλλά και μακριά απο το σκαμπό μου..
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Βραδινό. Πάντα βραδινό.
Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν μια γεμάτη μέρα. Γεμάτη αστείους ή αηδιαστικούς εφοριακούς, παράνομα παρκαρίσματα, κλήσεις των 80 ευρώ, σιδερωμένους καλουπωμένους μορμόνους και κουραστικές διαλέξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, το βράδυ, έχεις ξεραθεί στο κρεβάτι, το μάγουλό σου έχει παραμορφωθεί από το μαξιλάρι (που δε σε βολεύει καθόλου) και να! Χιλιόμετρα μακριά ο φίλος σου JBuddha (εγώ τον έβγαλα έτσι –ε-). Αφού λοιπόν ζούμε το ίδιο κομμάτι, και με έβαλε στο τριπάκι αυτό θα του πω…
“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”
Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)
“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”
Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)
Γιαούρτι με μέλη
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Σβήστε τα φώτα, κλείστε τα παράθυρα, βάλτε ένα ποτό (πολύ δυνατό) και διώξτε οποιαδήποτε άσχημη σκέψη...
The Kursk is dedicated to those lost at sea...
ΥΓ: Αυτό το Σάββατο μαζί με τον Yann Tiersen στο Fuzz.
The Kursk is dedicated to those lost at sea...
ΥΓ: Αυτό το Σάββατο μαζί με τον Yann Tiersen στο Fuzz.
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Στέλλα + Τρέλα = Στρέλλα
- Είπα να φύγω απ'την Αθήνα αλλά...
- Αλλά που θα βρεις χειρότερα;
- Ακριβώς!
Είναι μία απ'τις ατάκες της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Η Στρέλλα και ο Γιώργος είναι στο Πλάζα και απ'το παράθυρο φαίνεται η Ακρόπολη. Ακολουθεί αυτός ο διάλογος αλλά το 'χειρότερα' δεν ακούγεται σαν μομφή από τα χείλη της Στρέλλας. Είναι σαν η Αθήνα να είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορείς να ζήσεις. Εκφράζει τα εκατομμύρια κατοίκων αυτής της άσχημης, τρελής πόλης που την βρίζουν κάθε ώρα και λεπτό σαν να'ταν κάποια γυναίκα ή κάποιος άντρας ή ακόμα μια τρανσέξουαλ που δεν μας κάθεται. Κι όμως κανείς δεν σηκώνεται να φύγει. Τα σκουπίδια, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια είναι η αντίθεση που μας οδηγεί να μισούμε αυτή την μητρόπολη όσο τη λατρεύουμε... Κι ο Πάνος Κούτρας δεν της χαρίζεται. Η ταινία διαδραματίζεται ανάμεσα στην πρωτεύουσα και ένα ορεινό χωριό της Τρίπολης. Το σπίτι της Στρέλλας βρίσκεται στο σταθμό Λαρίσης, πίσω από τη Λιοσίων. Το κτίριο είναι ένα παλιό 'ντέλο'. Τα τρένα περνούν με θόρυβο κάτω απ'το παράθυρο.
Ο Πάνος Κούτρας σε προηγούμενη ταινία του μας παρουσίασε μια πόλη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης υπό την απειλή ενός γιγαντιαίου μουσακά. Όπως απειλεί την πόλη μας τα τελευταία χρόνια ο ευρωπαϊκός καθωσπρεπισμός κάποιων κουτοπόνηρων παπαγάλων. Αλλά η Αθήνα δεν είναι μία απλή πόλη όπου μπορείς να γκρεμίζεις και να χτίζεις. Η Αθήνα είναι οι άνθρωποι που ζουν, δουλεύουν, πίνουν, καπνίζουν και γαμούν μέσα σ'αυτή. Οι κάτοικοι της που την παίρνουν από πίσω γιατί είναι η γυναίκα, ο άντρας, ο γκόμενος και η γκόμενα τους. Δεν είναι μια απλή πόλη.
Στα Φθηνά Τσιγάρα ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας αφήνει μια μικρή χαραμάδα για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς που τριγυρνάμε στους δρόμους της μεγάλης ερωμένης μας. Και ποιο καλύτερο μέρος για να καταγράψεις τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εδώ παρά ένα μικρό cafe. Ο μπάρμαν που συλλέγει στιγμές στις ζωές των πελατών του, το ζευγάρι που χωρίζει και αναπολεί ή οικτίρει τη σχέση του, ο μεσήλικας που ψάχνει να γαμήσει. Και ο - προσωπικά αγαπημένος - φίλος που αναπολεί τον χαμένο του έρωτα και πληρώνει δυό πουτάνες απλά για ένα δείπνο. Γιατί "δεν θέλει να γαμήσει. θέλει να ηρεμήσει".
Ξέφυγα όμως (είναι κι αυτός ο Gustavo Beytelmann που παίζει τ'άντερα του στο πιάνο!) και το θέμα μου αρχικά δεν ήταν η Αθήνα αλλά η Στρέλλα. Την οποία είδα στην γεμάτη αίθουσα του σινεμά Έλλη και ενθουσιάστηκα. Είναι μια ταινία 'ερασιτεχνική' με την καλή έννοια φυσικά. Θέλω να πω (και μάλλον δεν το λέω καλά) ότι δεν είναι ραφιναρισμένη. Είναι δραματική; θα ρωτήσετε. Χμμ. Είναι κωμική; Μάλλον όχι. Τότε; Αυτό ακριβώς θέλω να πω! Δεν έχει κλασικές δομές. Η ιστορία είναι κατά βάση τραγική αλλά δεν καταντά μελόδραμα (δεν κάνει πλιτς!). Έχει αρκετές δόσεις χιούμορ ώστε να μη σε κάνει να νιωθεις άβολα. Η ισορροπία που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι αξιοθαύμαστη.
Αλλά το εκπληκτικό μ'αυτή την ταινία είναι η απόλυτη ταύτιση με την πρωταγωνίστρια! Η Στρέλλα είναι τρανσέξουαλ και είναι η πρώτη φορά - παρότι έχω δει τις ταινίες του Almodovar - που αυτό δεν με ξενίζει. Η ταινία αυτή καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άνετα δίπλα σε ιδιαίτερους ανθρώπους σαν αυτούς που δεν γνωρίζεις συχνά - προσωπικά ποτέ. Σηκώθηκα απ'την άβολη πολυθρόνα του σινεμά και αναρωτιόμουν γιατί δεν έχω συναντήσει ποτέ τρανσέξουαλ. Την απάντηση την ξέρω αλλά αυτό δεν με σταμάτησε απ'το να σκέφτομαι πόσο μαλάκας είμαι.
Αυτά για την ταινία. Στην Ελλάδα ξεκινάει προβολές στις 17 Δεκέμβρη και εγώ θα είμαι σε κάποια μικρή αίθουσα να την ξαναδώ. Ελπίζω και πολλοί άλλοι.
Η ιστοσελίδα της ταινίας
και της Fog Films (Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη)
...Ψυχή Βαθιά
Εδω και δυο μερες καθομαι εως αργα τη νυχτα διαβαζοντας αρθρα για τον εμφυλιο πολεμο των Ελληνων. Δεν θα πω οτι οι γνωσεις μου ειναι αρκετες ωστε να αναλυσω ενα τετοιο θεμα, και ουτε θα το κανω, απλα αφορμη για να ξανασχοληθω με αυτο ειναι το soundtrack της ταινιας 'Ψυχη βαθια' του Βουλγαρη σε μουσικη του Αγγελακα και Βελιωτη.
Ετσι, αρχισα να διαβαζω αρθρα μανιωδως για τον εμφυλιο ακουγοντας ταυτοχρονα τη μουσικη της ταινιας. Δεν ξερω αν η μουσικη ειναι καταλληλη για τη συγκεκριμενη ταινια, μιας και δεν την εχω δει ακομα, αλλα σιγουρα μπορουσα να τη θεωρησω μουσικη των αρθρων που διαβαζα.. Πολλες προτασεις, λεξεις και φωτογραφιες ζωντανευαν μπροστα μου, σιγουρα οχι οσο ρεαλιστικα μπορει να εγιναν τα γεγονοτα, αλλα με ενα τροπο που μιλαει καποιος για κατι που ειναι μακρια απο αυτον, αλλα ταυτοχρονα δικο του.
Υπηρχαν στιγμες που ηταν σαν να εβλεπα μια ταινια, οπως καθε αλλη, και ξαφνικα να γινομουν ενας απο αυτους που ζουσαν μεσα της και να συνειδητοποιουσα τη φρικη, τη θλιψη, την τρελα..
Οταν αυτο τελειωνε, και επανερχομουνα στην δικη μου πραγματικοτητα, παντα αφηνε ενα αναπαντητο ερωτημα, και το χειροτερο ειναι οτι ηταν αοριστο..
Καλο ειναι εστω και με αφορμες μια ταινια ή ενα soundtrack, να θυμομαστε. Αυτα τα γεγονοτα δεν ειναι οτι τα ξεχασαμε, αλλα μαλλον θελουμε να τα ξεχασουμε, αν αναλογιστουμε αυτο που εγινε πραγματικα..
ΥΓ: Το soundtrack ειναι πολυ ομορφο και σε παρασερνει, ισως οχι με το πρωτο ακουσμα, αλλα αφηστε του χωρο, χρονο και ησυχια για ν'ακουστει..τοτε μαλλον θα σας φανερωθει
Θεωρω πως το 'ερημα βουνα'...καλυτερα χωρις σχολιο
J Buddha
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Απλά Μαθήματα Μουσικής (Όχι από μένα!)
Και κάτι που θυμήθηκα με την συναυλία των Pan Sonic. Εδώ θα βρείτε το 4:33 του John Cage για μεγάλη ορχήστρα (όχι ότι διαφέρει και πολύ).
Μον"αστερια"... κανεις κατι?
(1:02 πμ): ...μαφησες μονο?
(1:16 πμ): δηλ ποσο μονο...?
ως ταστερια?
(1:22 πμ): και στ'αστερια εφτασα...
μακρυς ο δρομος
κι εδω μπορει να ακουγονται ολα ρομαντικα
(1:23 πμ): ...αλλα κ εδω εχει μοναξια
(1:29 πμ): ...κρυωνω σιγα σιγα
αλλα δεν ειναι το κρυο που νιωθεις συνηθως
(1:30 πμ): δεν περναει κατω απο τα ρουχα σου
αλλα κατω απο το δερμα σου...
...μεπιασε ανατριχιλα
αλλα οι τριχες ειναι γυρισμενες απο μεσα...
(1:31 πμ): θα μπορουσαν κ να με γαργαλανε..
(1:32 πμ): αλλα δεν ειναι ετσι...
ειναι σαν νυχια
...μου κανουν πληγες..
(1:33 πμ): μονο μια φωνη περιμενεις και ολα θα σβηστουν
(1:34 πμ): σα να μην εγιναν ποτε
ποτε!!!!
(1:35 πμ): μμμμ....σφιγκομαι...
(1:36 πμ): σφιγκω και τα ματια μου
λενε πως οι ανθρωποι που ζουν μεσα σου βαθεια,
μπορεις να τους φερεις οποια στιγμη θες στην παρεα σου
(1:37 πμ): ...απετυχα
(1:38 πμ): παντα ελεγα οτι ενα ταξιδι στ'αστρα θα ηταν μονδικο
ηταν...
αλλα οχι ομορφο...
(1:39 πμ): δεν ακουω τη φωνη ακομα και κρυωνω τοσο πολυ
ισως αν κοιμηθω να την αισθανθω
(1:40 πμ): θα ξυπνησω πισω στην πατριδα μου
ισως ναναι και η φωνη εκει
(10:32 πμ): ξυπνησα...
death of an idiot by charles bukowski
he spoke to mice and sparrows and his hair was white at the age of 16. his father beat him every day and his mother lit candles in the church. his grandmother came while the boy slept and prayed for the devil to let loose his hold upon him while his mother listened and cried over the bible. he didn't seem to notice young girls he didn't seem to notice the games boys played there wasn't much he seemed to notice he just didn't seem interested. he had a very large, ugly mouth and the teeth stuck out and his eyes were small and lusterless. his shoulders were slumped and his back was bent like an old man's. he lived in our neighborhood. we talked about him when we got bored and then went on to more interesting things. he seldom left his house. we would have liked to torture him but his father who was a huge and terrible man tortured him for us. one day the boy died. at 17 he was still a boy. a death in a small neighborhood is noted with alacrity, and then forgotten 3 or 4 days later. but the death of this boy seemed to stay with us all. we kept talking about it in our boy-men's voices at 6 p.m. just before dark just before dinner. and whenever I drive through that neighborhood now decades later I still think of his death while having forgotten all the other deaths and everything else that happened then.
First published in:
Burning in Water, Drowning in Flame, 1974.
Τα Καρέλια τραγουδούν ακόμα...
Αφού γέλασα όσο γέλασα με την ατάκα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα ανά τακτά χρονικά διαστήματα να την επαναφέρω στο νου μου, μιας και έχω μια δυσκολία στο να θυμάμαι λόγια (όποιος μ'έχει ακούσει να τραγουδάω...ξέρει...).
Στη σκηνή βρίσκονταν δύο όργανα της τάξεως, πιο συγκεκριμένα, δύο καπνοφύλακες, που ανακρίνανε έναν ύποπτο για καπνιστή και κατοχή τσιγάρων. Η κατάσταση ήταν σουρεάλιστικη βασιζόμενη πολύ σε ρεαλιστικά δεδομένα. Μεγάλες δόσεις χιουμορ, άλλα και τσιμπημάτων του τί ζούμε ή του ''Να δεις τί σου΄χω για μετά..'' Η παράσταση δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο διήρκησε, άλλα το σίγουρο είναι ότι ήταν μεγάλη και χορταστική!! Οι Άγαμοι Θύται με μπροστάρηδες τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα και τους Ρούλα Μανισάνου, Χρήστο Μητρέντζη από τα παλιά, πραγματικά με εντυπωσίασαν. Παρέα είχαν, στην κυριολεξία, πολύ καλούς ηθοποιούς (Μπέσυ Μάλφα, Ταξιάρχη Χάνο, Κρατερό Κατσούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη) και μια μπάντα, με το όνομα Cabaret Balkan, που έδινε συνεχώς μία απίστευτη νότα Βαλκανικής μουσικής, όχι με τον κλασικό τρόπο, αφού τραγούδια παλιά, νέα, Ελληνικά και ξένα, ήταν διασκευασμένα παρασύροντας με σε πολύ διαφορέτικα ακούσματα, αλλά και μακριά απο το σκαμπό μου..
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
Βραδινό. Πάντα βραδινό.
Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν μια γεμάτη μέρα. Γεμάτη αστείους ή αηδιαστικούς εφοριακούς, παράνομα παρκαρίσματα, κλήσεις των 80 ευρώ, σιδερωμένους καλουπωμένους μορμόνους και κουραστικές διαλέξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, το βράδυ, έχεις ξεραθεί στο κρεβάτι, το μάγουλό σου έχει παραμορφωθεί από το μαξιλάρι (που δε σε βολεύει καθόλου) και να! Χιλιόμετρα μακριά ο φίλος σου JBuddha (εγώ τον έβγαλα έτσι –ε-). Αφού λοιπόν ζούμε το ίδιο κομμάτι, και με έβαλε στο τριπάκι αυτό θα του πω…
“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”
Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)
“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”
Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)
Γιαούρτι με μέλη
Σβήστε τα φώτα, κλείστε τα παράθυρα, βάλτε ένα ποτό (πολύ δυνατό) και διώξτε οποιαδήποτε άσχημη σκέψη...
The Kursk is dedicated to those lost at sea...
ΥΓ: Αυτό το Σάββατο μαζί με τον Yann Tiersen στο Fuzz.
The Kursk is dedicated to those lost at sea...
ΥΓ: Αυτό το Σάββατο μαζί με τον Yann Tiersen στο Fuzz.
Στέλλα + Τρέλα = Στρέλλα
- Είπα να φύγω απ'την Αθήνα αλλά...
- Αλλά που θα βρεις χειρότερα;
- Ακριβώς!
Είναι μία απ'τις ατάκες της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Η Στρέλλα και ο Γιώργος είναι στο Πλάζα και απ'το παράθυρο φαίνεται η Ακρόπολη. Ακολουθεί αυτός ο διάλογος αλλά το 'χειρότερα' δεν ακούγεται σαν μομφή από τα χείλη της Στρέλλας. Είναι σαν η Αθήνα να είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορείς να ζήσεις. Εκφράζει τα εκατομμύρια κατοίκων αυτής της άσχημης, τρελής πόλης που την βρίζουν κάθε ώρα και λεπτό σαν να'ταν κάποια γυναίκα ή κάποιος άντρας ή ακόμα μια τρανσέξουαλ που δεν μας κάθεται. Κι όμως κανείς δεν σηκώνεται να φύγει. Τα σκουπίδια, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια είναι η αντίθεση που μας οδηγεί να μισούμε αυτή την μητρόπολη όσο τη λατρεύουμε... Κι ο Πάνος Κούτρας δεν της χαρίζεται. Η ταινία διαδραματίζεται ανάμεσα στην πρωτεύουσα και ένα ορεινό χωριό της Τρίπολης. Το σπίτι της Στρέλλας βρίσκεται στο σταθμό Λαρίσης, πίσω από τη Λιοσίων. Το κτίριο είναι ένα παλιό 'ντέλο'. Τα τρένα περνούν με θόρυβο κάτω απ'το παράθυρο.
Ο Πάνος Κούτρας σε προηγούμενη ταινία του μας παρουσίασε μια πόλη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης υπό την απειλή ενός γιγαντιαίου μουσακά. Όπως απειλεί την πόλη μας τα τελευταία χρόνια ο ευρωπαϊκός καθωσπρεπισμός κάποιων κουτοπόνηρων παπαγάλων. Αλλά η Αθήνα δεν είναι μία απλή πόλη όπου μπορείς να γκρεμίζεις και να χτίζεις. Η Αθήνα είναι οι άνθρωποι που ζουν, δουλεύουν, πίνουν, καπνίζουν και γαμούν μέσα σ'αυτή. Οι κάτοικοι της που την παίρνουν από πίσω γιατί είναι η γυναίκα, ο άντρας, ο γκόμενος και η γκόμενα τους. Δεν είναι μια απλή πόλη.
Στα Φθηνά Τσιγάρα ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας αφήνει μια μικρή χαραμάδα για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς που τριγυρνάμε στους δρόμους της μεγάλης ερωμένης μας. Και ποιο καλύτερο μέρος για να καταγράψεις τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εδώ παρά ένα μικρό cafe. Ο μπάρμαν που συλλέγει στιγμές στις ζωές των πελατών του, το ζευγάρι που χωρίζει και αναπολεί ή οικτίρει τη σχέση του, ο μεσήλικας που ψάχνει να γαμήσει. Και ο - προσωπικά αγαπημένος - φίλος που αναπολεί τον χαμένο του έρωτα και πληρώνει δυό πουτάνες απλά για ένα δείπνο. Γιατί "δεν θέλει να γαμήσει. θέλει να ηρεμήσει".
Ξέφυγα όμως (είναι κι αυτός ο Gustavo Beytelmann που παίζει τ'άντερα του στο πιάνο!) και το θέμα μου αρχικά δεν ήταν η Αθήνα αλλά η Στρέλλα. Την οποία είδα στην γεμάτη αίθουσα του σινεμά Έλλη και ενθουσιάστηκα. Είναι μια ταινία 'ερασιτεχνική' με την καλή έννοια φυσικά. Θέλω να πω (και μάλλον δεν το λέω καλά) ότι δεν είναι ραφιναρισμένη. Είναι δραματική; θα ρωτήσετε. Χμμ. Είναι κωμική; Μάλλον όχι. Τότε; Αυτό ακριβώς θέλω να πω! Δεν έχει κλασικές δομές. Η ιστορία είναι κατά βάση τραγική αλλά δεν καταντά μελόδραμα (δεν κάνει πλιτς!). Έχει αρκετές δόσεις χιούμορ ώστε να μη σε κάνει να νιωθεις άβολα. Η ισορροπία που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι αξιοθαύμαστη.
Αλλά το εκπληκτικό μ'αυτή την ταινία είναι η απόλυτη ταύτιση με την πρωταγωνίστρια! Η Στρέλλα είναι τρανσέξουαλ και είναι η πρώτη φορά - παρότι έχω δει τις ταινίες του Almodovar - που αυτό δεν με ξενίζει. Η ταινία αυτή καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άνετα δίπλα σε ιδιαίτερους ανθρώπους σαν αυτούς που δεν γνωρίζεις συχνά - προσωπικά ποτέ. Σηκώθηκα απ'την άβολη πολυθρόνα του σινεμά και αναρωτιόμουν γιατί δεν έχω συναντήσει ποτέ τρανσέξουαλ. Την απάντηση την ξέρω αλλά αυτό δεν με σταμάτησε απ'το να σκέφτομαι πόσο μαλάκας είμαι.
Αυτά για την ταινία. Στην Ελλάδα ξεκινάει προβολές στις 17 Δεκέμβρη και εγώ θα είμαι σε κάποια μικρή αίθουσα να την ξαναδώ. Ελπίζω και πολλοί άλλοι.
Η ιστοσελίδα της ταινίας
και της Fog Films (Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη)
...Ψυχή Βαθιά
Εδω και δυο μερες καθομαι εως αργα τη νυχτα διαβαζοντας αρθρα για τον εμφυλιο πολεμο των Ελληνων. Δεν θα πω οτι οι γνωσεις μου ειναι αρκετες ωστε να αναλυσω ενα τετοιο θεμα, και ουτε θα το κανω, απλα αφορμη για να ξανασχοληθω με αυτο ειναι το soundtrack της ταινιας 'Ψυχη βαθια' του Βουλγαρη σε μουσικη του Αγγελακα και Βελιωτη.
Ετσι, αρχισα να διαβαζω αρθρα μανιωδως για τον εμφυλιο ακουγοντας ταυτοχρονα τη μουσικη της ταινιας. Δεν ξερω αν η μουσικη ειναι καταλληλη για τη συγκεκριμενη ταινια, μιας και δεν την εχω δει ακομα, αλλα σιγουρα μπορουσα να τη θεωρησω μουσικη των αρθρων που διαβαζα.. Πολλες προτασεις, λεξεις και φωτογραφιες ζωντανευαν μπροστα μου, σιγουρα οχι οσο ρεαλιστικα μπορει να εγιναν τα γεγονοτα, αλλα με ενα τροπο που μιλαει καποιος για κατι που ειναι μακρια απο αυτον, αλλα ταυτοχρονα δικο του.
Υπηρχαν στιγμες που ηταν σαν να εβλεπα μια ταινια, οπως καθε αλλη, και ξαφνικα να γινομουν ενας απο αυτους που ζουσαν μεσα της και να συνειδητοποιουσα τη φρικη, τη θλιψη, την τρελα..
Οταν αυτο τελειωνε, και επανερχομουνα στην δικη μου πραγματικοτητα, παντα αφηνε ενα αναπαντητο ερωτημα, και το χειροτερο ειναι οτι ηταν αοριστο..
Καλο ειναι εστω και με αφορμες μια ταινια ή ενα soundtrack, να θυμομαστε. Αυτα τα γεγονοτα δεν ειναι οτι τα ξεχασαμε, αλλα μαλλον θελουμε να τα ξεχασουμε, αν αναλογιστουμε αυτο που εγινε πραγματικα..
ΥΓ: Το soundtrack ειναι πολυ ομορφο και σε παρασερνει, ισως οχι με το πρωτο ακουσμα, αλλα αφηστε του χωρο, χρονο και ησυχια για ν'ακουστει..τοτε μαλλον θα σας φανερωθει
Θεωρω πως το 'ερημα βουνα'...καλυτερα χωρις σχολιο
J Buddha
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)