Το άγιο τσιπουράκι πάει σινεμά...

ATTENBERG (Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη)



ΠΟΥ? Κινηματογράφος Νιρβάνα, Λεωφ Αλεξάνδρας 192

ΠΟΤΕ? Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου, 20:15



Κάποιος θα λεγε ότι 2 ποτήρια porto sandeman και μισό πακέτο νικοτίνη δεν είναι τα καλύτερα συνοδευτικά για κινηματογράφο και ειδικά αν πρόκειται για το νέο κύμα του ελληνικού σινεμά. Όταν όμως πρόκειται για το attenberg για το οποίο έχει ειπωθεί ότι είναι ένα sequel του Κυνόδοντα τότε μάλλον δε φτάνουν. Και αυτό γιατί ο κυνόδοντας είναι μια τόσο βαριά ταινία για το στομάχι σου που δεν τη βλέπεις δεύτερη φορά πόσο μάλλον να παρακολουθήσεις τη κινηματογραφική της συνέχεια. Διαβάζοντας λοιπόν το συνοδευτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες της ταινίας ανακαλύπτω ότι ο Λάνθιμος συμμετέχει με ένα δεύτερο ρόλο επαληθεύοντας τις υποψίες μου ότι ανήκουν στην ίδια δημιουργική ομάδα με την Αθηνά Τσαγκάρη και ότι μοιράζονται πιθανόν και τις ίδιες αισθητικές ανησυχίες. Παρατηρώ επίσης ότι η ταινία επενδύεται με τη μουσική των Suicide που αυτό σημαίνει ότι σίγουρα είναι μια πιο light εκδοχή της αντίστοιχης του Λάνθιμου. Η περιέργειά μου λοιπόν κορυφώνεται, περιφρονώ τα μπαγιάτικα νάτσος του bar πού άλλωστε δε ταιριάζουν με το πορτογαλικό κρασί και στρογγυλοκάθομαι στη πολυθρόνα.

Η προβολή ξεκινάει με τη μικρού μήκους ταινία casus beli του Γιώργου Ζώη που είναι μάλλον ένα πανόραμα του νεοέλληνα μέσα από έναν γνώριμο θεσμό για την ελληνική κοινωνία, την ουρά (σε δημόσιες υπηρεσίες, σούπερ μάρκετ, σκυλάδικα κ.α). Φρέσκια οπτική και κοινωνικό σχόλιο συνθέτουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.



Στο κυρίως μέρος τώρα, το κινηματογραφικό σύμπαν του attenberg έχει ως γεωγραφικό φόντο το βιομηχανικό περιβάλλον του παραθαλάσσιου χωριού Άσπρα σπίτια Βοιωτίας βουτηγμένο σε ένα χειμωνιάτικο μελαγχολικό σκηνικό στο οποίο το υγρό στοιχείο και οι καμινάδες του εργοστασίου μπλέκονται αρμονικά. Δε θα μιλήσω για μεταρεαλιστικό σινεμά υποκειμενικού ιδεαλισμού αυτό όμως που θα πω είναι ότι πράγματι η θεματολογία, οι ρόλοι και η γενικότερη αισθητική προσέγγιση θυμίζει έντονα τον κυνόδοντα και αυτό είναι κάτι παραπάνω από ενοχλητικό μιας και το φιλμ αποτυγχάνει να αποκτήσει τη δικιά του ταυτότητα.



Η Μαρίνα (Ariane Labed) λοιπόν μεγαλώνει με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της (Βαγγέλης Μουρίκης) ο οποίος προετοιμάζει την έξοδό από τη ζωή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αυτή στα 23 της προσπαθεί να γνωρίσει τη σεξουαλικότητα με τη βοήθεια της φίλης της, Μπέλλα(Ευαγγελία Ράντου). Η Μαρίνα γνωρίζει και έναν ξένο (Γιώργος Λάνθιμος) και μαζί του θα προσπαθήσει να κάνει τα πρώτα της βήματα στις ετεροσεξουαλίκές σχεσεις. Τα ντοκιμαντέρ σχετικά με την ζωή των θηλαστικών του Sir David Attenborough και η μουσική των Suicide δεσπόζουν στη ταινία.



Το δυνατό σημείο του Attenberg είναι ασφαλώς οι ερμηνείες της Labed και του Μουρίκη, ειδικά οι μονόλογοι του τελευταίου σχετικά με τον απολογισμό της δικιάς του ζωής αλλά και της πορείας της γενιάς του είναι πράγματι απολαυστικοί Η Labed επιτυγχάνει πλήρως στην υποκριτική απόδοση της Μαρίνας γεγονός που θα της αποφέρει το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στη Μπιενάλε της Βενετίας.



Στο σενάριο όμως και στη σκηνοθεσία ρίχνει βαριά τη σκιά του ο Κυνόδοντας αφού οι ομοιότητες στη φυσιογνωμία αλλά ακόμα και στη σχέση μεταξύ των 2 κοριτσιών είναι απροκάλυπτες



Εν κατακλείδι, δε θα έλεγα ότι κάποιος θα χάσει το απόγευμα του ή τα λεφτά του αν επιλέξει να παρακολουθήσει τη ταινία, όμως και μόνο η συνολική αναφορά της λέξης "Κυνόδοντας" 6 φορές στο κείμενο είναι από μόνη της μια κριτική. Σε ποιον θα λείψει το Attenberg αν προηγουμένως έχει παρακολουθήσει τον Κυνόδοντα??

Βαθμολογία: Τσίπουρο εμφιαλωμένο από το σούπερ μάρκετ!

Σήμερα γιορτάζει το Άγιο Τσιπουράκι...!

ακούγοντας 'όπερα' (GYBE!) και πίνοντας τσίπουρο βοτονοσίου

Static

...[...]... I passed through that corridor
where they sat, where they are
and when you penetrate to the most high God
you will believe you are mad
you will believe you've gone insane
but I tell you if you follow the secret window
and you die to the ego nature
you will penetrate this darkness
oh yes there's many a man or woman
that's been put in the insane asylum
when this has happened to them
and they're sitting there today, people think they're insane
but they saw something that's real
and they see it when they're on drugs
the only thing is they see it
not through the light of God, and the way I show you ...[...]...





Καταφέρνω να βγάλω αυτήν την τελειότητα από το μυαλό μου για λίγες ώρες ανά εικοσιτετράωρο. Ευτυχώς οι μέρες πλησιάζουν... θέλω να διοχετευτεί παντού.

R U still in 2 it?

Όταν απέκτησα το πρώτο μου στερεοφωνικό, ένα sony εξαιρετικό που το χρησιμοποίησα για περίπου 15 χρόνια, αγόρασα και το πρώτο μου cd, τη συλλογη heart rock που περιείχε μερικά κλασικά κομμάτια και μπαλάντες του συρμού. Μέχρι το δεύτερο μου έτος είχα πλουτίσει την δισκοθήκη μου με δίσκους των Τρυπών και λοιπών ελληνικών συγκροτημάτων εκείνης της εποχής που ήταν της μοδός. Ήταν στο δεύτερο μου έτος νομίζω που βαρέθηκα τα μονότονα ριφάκια που ξεσήκωναν τα ελληνικά γκρουπ από τους Ντιπ Περπλ και τους μεγαλόσχημους αλλά σχεδόν γελοίους στίχους. Ιδιαίτερα μισούσα τους Ενδελέχεια και την Διαμαντένια Προβλήτα τους. Όταν κατέβηκα κάποια στιγμή Αθήνα, ο φίλος μου ο Νικολάκης, γνωστός μουσικοφάγος των δυτικών προαστίων με μύησε σε ένα νέο μουσικό είδος. Μου έγραψε κάτι cd με γκρουπ που είχαν τεράστια ονόματα και τίτλους τραγουδιών και δεν έγραφαν σχεδόν καθόλου στίχους. Πέρασα όμως και από το Μετρόπολις της Πανεπιστημίου για να προμηθευτώ υλικό για τις κρύες νύχτες των Ιωαννίνων, γιατί εκτός από τσίπουρο και παρέα χρειάζονται και καλή μουσική. Εκείνη την ημέρα αγόρασα το Young Team των Mogwai.

Ω! μα τι δίσκος είναι αυτός! Ο τίτλος; Το εξώφυλλο; Η μουσική;! Οι μουσικοί;!! Μερικές φορές όταν ξανα(ξανα)ακούω αυτό το θεσπέσιο δισκάκι ονειρεύομαι την πρώτη πρώτη φορά που το έβαλα στο στερεοφωνικό μου και από τα ηχεία εισέβαλαν στο σαλόνι του πατρικού μου οι βίαιες, αρπαχτικές μελωδίες των γλασκοβέζων αλητών. Ακόμα τρομάζω, παρότι το περιμένω με αγωνία και προσδοκία, όταν το Like Herod φτάνει στο 3ο περίπου λεπτό του όπου η μουσική έχει καταλαγιάσει στη σιωπή σχεδόν και ξαφνικά (θεέ μου!) σου επιτίθενται οι αφιονισμένες κιθάρες! Και ξανά μετά από 3 λεπτά, χρόνια και χρόνια παίζει αυτό το τραγούδι με τα νεύρα μου. Αλλά να'ταν μόνο αυτό; Μια επίθεση επαναλαμβανόμενη παύει να'ναι τυχαία και εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά από το 1ο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του Mogwai Fear Satan. Ο δίσκος δεν 'αγγίζει' την τελειότητα, απλά είναι τέλειος. 10 με τόνο ρε παιδί μου, πως το λένε; Είναι σαν να κάθεσαι στην κεντρική πλατεία του Βοτονοσίου με τους γέροντες και γυμνόστηθες φοιτήτριες του ΠΤΝ Ιωαννίνων να σε ποτίζουν τσίπουρο που μόλις βγήκε απ'το καζάνι! Τα είπα όλα; Όχι φυσικά. Μερικοί περιμένουν να διαβάσουν τι έχω να γράψω για το 10ο κομμάτι του δίσκου. Βασικά, έχω δει τους Mogwai τρεις φορές live, μία στην Αθήνα (μέτρια) και δύο στην Αγγλία. Και οι τρεις συναυλίες τελείωσαν με το ίδιο κομμάτι. Το μαντέψατε, ναι; Και μόνο ο τρόπος που ξεκινά η μουσική με αυτή την κιθάρα που σου ψιθυρίζει "σε λίγο θα τα κάνουμε μπουρδέλο όλα" νιώθεις ότι αυτό κομμάτι θα σε λυτρώσει ή θα σε γαμήσει ή και τα δύο μαζί. Μετά μπαίνει και ο ντράμμερ με αυτόν τον απίστευτο ρυθμό και δένουν όλα μαγικά. Σταματάνε, ξεσπάνε, φλάουτα, κιθάρες, ντραμς. μπάσο, κιθάρες, χτυπιέσαι (όχι με τον χαρακτηριστικό τρόπο), ανασαίνεις, ζεσταίνεσαι, ανατριχιάζεις, χτυπιέσαι, γυμνός από τη μέση και πάνω, ίδρωτας, σκόνη, κορμιά χτυπιούνται, δεν θες να σταματήσει με τίποτα, να κρατήσει για πάντα και σύ να χτυπιέσαι, να πέφτεις να σηκώνεσαι, το πλήθος που σαν ένα στροβιλίζεται γύρω απ'τις χορδές της κιθάρας...

Το 2006 πήρα το τρένο της γραμμής και μετά από 5ωρο ταξίδι φτάσαμε, εγώ και τρεις φίλες, στην Γλασκώβη απ'όπου κατάγονται αυτά τα καλόπαιδα. Αράξαμε σε ένα υπέροχα φθηνό hostel και τριγυρίσαμε σαν καλοί τουρίστες στα αξιοθέατα της πόλης. Ήταν μια συνηθισμένη εκδρομή από τις πολλές που κάναμε στην Αγγλία. Αλλά το πρώτο βράδυ τις πήγα σε μια pub που ήξερα από πριν, το όνομα αυτής Nice 'n' Sleazy. Καθήσαμε παραγγείλαμε μπύρες και μόλις ήπια μια δυο γουλιές σηκώθηκα και πήγα στο jukebox που υπήρχε στη γωνία. Έριξα μια λίρα και πάτησα κάτι κουμπάκια. Μια κιθάρα άρχισε να ψυθιρίζει "σε λίγο θα τα κάνουμε μπουρδέλο όλα" και οι περισσότεροι θαμώνες γύρισαν να κοιτάξουν. Την επόμενη μέρα ο Aidan Moffat έπαιζε μουσική στην ίδια pub. Πριν 20 χρόνια οι Mogwai δοκίμαζαν τις μουσικές τους φιλοδοξίες μέσα στους 4,5 τοίχους της. (Δεν δάκρυσα)