ΤΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ Μέρος Α': 2000

MICE PARADE - The True Meaning of Boodleybaye

  

Αν κάποιος με ρωτούσε σήμερα, 16 χρόνια αφότου πρωτοακούσαμε τον όρο post-rock, ποιος χαρακτηρίζει το πνεύμα του πολύπλευρου αυτού είδους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θα απαντούσα απερίφραστα ο Adam Pierce. Και σίγουρα τον υποτιμώ περιορίζοντας τον σε ένα μόνο είδος έστω κι αν το post-rock επεκτάθηκε για να περιλαμβάνει από jazz (chicago) μέχρι πειραματική electronica (γερμανία).

Το 1988 είναι η πρώτη ημερομηνία ίδρυσης της εταιρείας του Bubble Core στην Νέα Υόρκη, αλλά εκείνη την εποχή ο Adam Pierce κυκλοφορούσε κασσέτες (κασσέτα: μέσο αποθήκευσης δεδομένων με μαγνητική ταινία) των συγκροτημάτων του στο λύκειο! Από τότε και μέχρι την πρώτη επίσημη κυκλοφορία της εταιρείας το 1995, θα έχει δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση καρτών baseball, από την οποία προήλθαν τα χρήματα για την Bubble Core, και θα δουλέψει στην μουσική εταιρεία Caroline Distribution της EMI. Το 1998, η τότε άγνωστη, Fat Cat Records (σήμερα διαθέτει ονόματα όπως οι Sigur Ros, Animal Collective κ.ά.) θα αναθέσει στην Bubble Core να της δώσει ένα τραγούδι για μία συλλογή και ο Adam Pierce θα την βοηθήσει με την σειρά του προσφέροντας βοήθεια μέσω των γνωριμιών του στην Caroline Distributions. Ήταν μια καθοριστική χρονιά και για τις δύο εταιρείες.

Ο Adam Pierce είναι πάνω απ'όλα ένας λάτρης της μουσικής. Εκτός της Bubble Core, η οποία κυκλοφόρησε μερικούς απ'τους πιο όμορφους (αλλά απελπιστικά αντιεμπορικούς) δίσκους της δεκαετίας, όπως το True Meaning of..., το More Adventures in Lying Down των The Dylan Group και το New Features των HiM, ο ιδιοφυής περκασιονίστας των The Swirlies και των Mice Parade, βοήθησε εννιά (ναι, 9!) άλλες εταιρείες ανά τον κόσμο να κάνουν το ίδιο στις χώρες τους.

Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά φτάνουν για να συμπεριληφθεί ο δίσκος αυτός στους καλύτερους της δεκαετίας; Όχι δεν φτάνουν. Αλλά εκτός των άλλων ο Adam Pierce έγραψε και ηχογράφησε με τους Mice Parade (αναγραμματισμός του ονόματος του!) μερικούς δίσκους που, παρά την ισχνή εμπορική τους απήχηση, συνιστούν -για μένα τουλάχιστον- το τι πραγματικά σημαίνει μουσική.  Οι lo-fi ηχογραφήσεις, η DIY indie-pop κουλτούρα (που χαρακτηρίζει εδώ και πολλές δεκαετίες την Νέα Υόρκη), οι 'πολύτιμες' μελωδίες και τα δαιδαλώδη κρουστά θα με συντροφεύουν για πολλά χρόνια ακόμα...

Βαθμολογία: Τσίπουρο σπιτικό Βοτονοσίου (καθήμενος με φίλους καρδιακούς σε τσιπουράδικο στα Γιάννενα ενώ έξω το χιόνι πέφτει στρέιτ θρου)

***Φυσικά όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν και δυστυχώς η Bubble Core δεν υπάρχει πια. Δεν πουλήθηκε σε πολυεθνική όπως γίνεται συνήθως απλά ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή και εξαφανίστηκε όπως είχε εμφανιστεί. Μια μέρα προσπάθησα να μπω στο σάιτ και απλά δεν ήταν εκεί. Δύο πράγματα θα θυμάμαι. Κάθε φορά που ένας δίσκος ήταν out of print υπήρχε στο σάιτ για download. Και ότι στο πίσω μέρος του τελευταίου cd των Mice Parade (ομώνυμο, 2007) υπάρχει η φράση "extra thanks to anyone who bought this album from an indepedent record store"...

 

ΤΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ Μέρος Α: 2000

 she dreamt she was a bulldozer, 

she dreamt she was alone in an empty field

Ιούνης 2000...  Οι Radiohead στο Λυκαβηττό. Πρώτη σειρά, μπροστά από τον Jonny Greenwood. Δεν παίζουν το Black Star. Παίζουν όμως μερικά καινούρια τραγούδια και ειδικά ένα μας θερίζει τα σωθηκά με το απίστευτα μελωδικό μπάσο του... 

Οκτώβρης 2000... Παίρνω τον ηλεκτρικό από την Αττική και κατεβαίνω Ομόνοια. Μπαίνω στο Metropolis της Πανεπιστημίου. Στα αριστερά μου οι νέες κυκλοφορίες -αρπάζω το kid a. Ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά και φτάνω στον δεύτερο όροφο. Μπροστά μου το ιερό δισκοπότηρο:  παίρνω στα χέρια μου ευλαβικά το εύθραστο Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven και τρέχω στο ταμείο... Η διαδρομή Ομόνοια - Λιόσια είναι πολύ μεγάλη ξαφνικά...

Φλεβάρης 2003... Το Ρόδον Club (Μάρνης 24 για 18 συναπτά έτη) υποδέχεται τους Godspeed You Black Emperor!! Σε κάποια σειρά (λες και έχει σημασία)... Δίπλα μου ένας φίλος και χιλιάδες άγνωστοι. Με την πρώτη νότα τους ξεχνώ. Δεν θυμάμαι τι έπαιξαν...

Τον Οκτώβρη του 2000 κυκλοφόρησαν, με διαφορά μιας εβδομάδας, δύο δίσκοι [τελεία]. 

red wine and sleeping pills

help me get back to your arms

cheap sex and sad films

help me get back where i belong 

ΤΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ Μέρος Α: 2000

Queens of the Stone Age - R

 To grunge έχει μαραζώσει μετά το θάνατο του Cobain, οι Kyuss πνίγηκαν στη θάλασσα από μπάσο που οι ίδιοι δημιούργησαν και το 2000 μπήκε χωρίς να καταστραφούν οι υπολογιστές. Ο άτριχος πίθηκος ακούει Manowar και Helloween με τον ντράμμερ των Queen Boogie σε ένα ρετιρέ της Σπύρου Πάτση στα Γιάννενα. Και ο Josh Homme μαζεύει τους Oliveri, Hernandez (πρώην Kyuss), Martin, Lanegan (Screaming Trees) και Catching (νεούδι) για να ηχογραφήσουν το R, τον δεύτερο δίσκο των QOTSA. Ο δίσκος ξεκινάει με ένα riffάκι απ'τα παλιά αλλά οι φανατικοί θαυμαστές των Kyuss θα απογοητευθούν. Παρότι στοιχεία stoner εξακολουθούν να υπάρχουν, ο ήχος δεν είναι τόσο επιθετικός και η παρουσία των Martin και Lanegan γίνεται αισθητή. Ο πειραματισμός του Homme με τον ήχο των QOTSA αποδίδει καρπούς και η κιθαριστική ροκ αλλάζει για να υποδεχτεί τον 21ο αιώνα.

Φυσικά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τραγούδια απ'το R - και ούτε θέλω να το κάνω. Το άλμπουμ ξεκινά με το Feel Good Hit of the Summer, όπου ο Homme επαναλαμβάνει σε όλο το κομμάτι τους στίχους (?) "Nicotine, Valium, Vicodin, Marijuana, Ecstacy and Alcohol" και το οποίο κόβεται με μαχαίρι για να μπει το απίστευτο The Lost Art of Keeping a Secret. Και ο δίσκος συνεχίζεται από διαμάντι σε διαμάντι μέχρι την τελευταία του νότα. Δεν χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να το χωνέψεις αλλά για να το χορτάσεις. Απλά βάλτε το στο repeat και αυξήστε την ένταση όσο αντέχετε,  δεν ακούγεται αλλιώς...

Βαθμολογία*: Τσίπουρο σπιτικό Βοτονοσίου

*Επεξήγηση Βαθμολογίας:

Τσίπουρο με γλυκάνισο: Άστο! Απλά δεν ακούγεται!

Τσίπουρο με πάγο/νερό: Είπαμε να βάλεις νερό στο κρασί σου αλλά εσύ κατάντησες Coldplay!

Τσίπουρο εμφιαλωμένο: Αν δεν έχεις κάτι άλλο μαζί σου άκουσε το...

Τσίπουρο Γιαννιώτικο: Άκουσε το, δεν θα σε χαλάσει!

Τσίπουρο σπιτικό Βοτονοσίου: Απλά βγάλε την μποτίλια απ'το ψυγείο, κάτσε αναπαυτικά, βάλε το cd (lp, mp3 κ.ο.κ.) και απόλαυσε το...

10 jazz δίσκοι που όλοι πρέπει να ακούσετε...

Καιρό σκεφτόμουν να κάνω αυτήν την επιλογή και να γράψω αυτό το κείμενο

Η jazz μουσική είναι ένα ταξίδι στον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό και για αυτό ένα τραγούδι δε μπορεί ποτέ να είναι ποτέ ίδιο με ένα άλλο...ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή περιπλάνηση στην ήπειρο που λέγεται jazz...

1. Kind of blue- Miles Davis 1957

Η αρχή του ταξιδιού για πολούς μουσικόφιλους άρα και για μένα, μια αποκάλυψη! Θυμάμαι όταν δεν ήξερα τι να αγοράσω σε γνωστό δισκοπωλείο έπεσε στα μάτια μου η επιγραφή πάνω στη θήκη του cd "the most influental jazz album ever recorded" αυτό ήταν! το κουιντέτο του miles στη καλύτερη συνθεσή του (Gil Evans στο πιάνο, J Coltrane και Canonball Anderley στα sax) τι άλο να ζητήσει κανείς από τον ένα δίσκο από τους 5 του Davis που άλλαξαν τη μουσική!

2. A Love supreme- John Coltrane 1962

Η free jazz στο απογειό της! θυμάμαι τον j p Galli να παίζει όλο τον δίσκο ζωντανά στο jazz upstairs τον νοέμβρη του 2007 και όλοι να παίρνουμε φωτιά! Στις τοπικές εκκλησίες στο Νότο ακόμα έχουν αναρτημένη τη φωτογραφία του με φωτοστέφανο και φλόγες να ξεπετάγονται από το σαξόφωνο. Τιμή για έναν καλλιτέχνη που η μουσική του τον βοήθησε να ξεφύγει από τη πρέζα...

3. Ascenseur pour l'échafaud - Miles Davis 1958

To καλύτερο soundtrack στην ίστορία του κινηματογράφου το ηχογράφησε ο Miles μέσα σε μια νύχτα μόλις είδε σκηνές απο τη νέα ταινία του Luis Male "ασανσέρ για δολοφόνους".

Νουάρ αισθητική και νουάρ ηχοχρώματα για τον καλύτερο σκηνοθέτη της γαλλικής Nouvelle Vague και με μια Jeanne Moreau πιο λαμπερή από ποτέ!

4. Head Hunters- Herbie Hanock 1973

Αποκλείεται άτριχε πίθηκε να έλειπε ένας jazz fusion δίσκος από τον κατάλογο όσο και αν εσύ προτιμάς τις πιο κλασικές φόρμες! αξεπέραστος και επιδραστικότατος μέχρι σήμερα και εμείς αναρρωτιόμαστε πόσα δάχτυλα μπορεί να έχει στα ηέρια του ο Hancock! ο δίσκος περιέχει κλασικά πολυδιασκευασμένα τραγούδια όπως whatermelon man και sly.

5-Twelve Moons- Jan Garbarek 1992

H απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι η βορειοευρωπαική σκηνή της Jazz δεν έχει ψυχή! Νορβηγός ο Jan Garbarek μπλέκει παραδοσιακή jazz με φολκ νορβηγικά στοιχεία δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό ethnic αμάλγαμα. Είχαμε τη τύχη να δούμε τον Garbarek στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2007 στον λυκαβητό! από τα πιο πολυσχιδή άλμπουμ που έχουν βγεί ποτέ κάτω από την ετικέτα της ECM.

σημ: Τι θεά αυτή η νορβηγή που κάνει φωνητικά, δε θυμάμαι το ονομά της

6. The Koln Concert- Keith Jarret 1975

O jazz δίσκος ο οποίος βρίσκεται πιο κοντά στη καλασική μουσική ηχογραφήθηκε το 1975 στη Κολωνία.

Οι αυτοσχεδιασμοί του jarret αξεπέραστοι που τονίζουν τη τελειότητα της φόρμας! Ο δίσκος της ECM με τις περισσότερες πωλήσεις που έσωσαν την εταιρεία από το κλείσιμο! Ο σημαντικότερος ίσως jazz πιανίστας σήμερα

7. Tourist - St Germain 2000

Κάποιοι θα πουν ιεροσυλία αλλά εγώ θα τον έβαζα και μέσα στους καλύτερους δίσκους της περασμένης δεκαετίας! Εδώ ο Loudovic Navare υπό το ψευδόνυμο st germain ανακατεύει ηλεκτρονικά samples με Nu και acid jazz δημιουργώντας έναν chillout δίσκο με αναφορές ακόμα και στα blues!

Τι cafe del mare λέμε τώρα και αηδίες...

8. The Dawn- Eric Truffaz 1998

Ήταν το 1998 όταν είχαμε βαρεθεί τη άνευρη britpop και τότε έσκασε αυτό το δισκάκι σαν αποκάλυψη! Ο Ελβετός Eric Truffaz ανακάτεψε κλασικες jazz φόρμες με ρεύματα της μουσικής της εποχής όπως trip hop, drum n bass και hip hop ηχογραφώντας για τη blue note ένα album ευαγγέλιο για εμάς, που έχουμε και πιο σύγχρονα ακούσματα και που θα αγαπάμε για πάντα τους portishead, massive atack κτλ.

"I m driftin within the 4 walls of my brain..."

Ιδανικό για βραδυνή οδήγηση!

9. The black Saint and the sinner Lady- Charles Mingus 1963

Το magnus opus του κοντραμπασίστα! όταν αποφάσισε να αποδομήσει τους ήχους και να τους δημιουργήσει από την αρχή! σας παραπέμπω στον άτριχο πίθηκο για περισσότερες πληροφορίες!

10. The man with the movie camera - The cinematic orchestra 2003

Δε θεωρήται jazz album αλλά έχει πολλές jazz στιγμές!

και τι άλλο θα περίμενε κανείς από αυτό το avant garde σύνολο που κάθε ηχογραφησή του είναι κάτι καινούργιο!

Η μουσική αυτή φτιάχτηκε για την επένδυση της βουβής ταίνιας του ρώσου Vertov και απολαμβάνεται πολύ περισσότερο με αυτήν αλλα και χωρίς αυτήν.

Αυτα λοιπόν, περιμένω το θαψιμό σας...

Σπέσιαλ Αφιέρωμα από το ιστολόγιο (βλογκ) Άγιο Τσιπουράκι!!!

Το ιστολόγιο (βλογκ) Άγιο Τσιπουράκι με αφορμή την επανασύνδεση των Αδερφών Κατσιμίχα για περιορίσμένο αριθμό τελευταίων συναυλιών, διοργανώνει δημοψήφισμα για το ΥπερΣυγκρότημα όλων των εποχών! Ποιος είναι ο αγαπημένος σας τυμπανιστής (ελληνιστί ντράμερ); Ο καλύτερος κατά τη γνώμη σας (πάντα!) κιθαρίστας; μπασίστας, πληκτράς, τραγουδιστής, μπουζουκτσής; Ενώστε τους και φτιάξατε την μπάντα της ζωής σας! Δεν υπάρχει περιορισμός. Μπορείτε να επιλέξετε όσα μέλη θέλετε, και όποιους γουστάρετε! Χρήστος Δάντης κιθάρα; Why not? Απλά γράψτε τα μέλη που επιθυμείτε ως σχόλιο του παρόντος άρθρου και οι ειδικοί σε θέματα μουσικής συντάκτες του ιστολογίου (βλογκ) θα επεξεργαστούν τα δεδομένα, θα κάνουν τις πράξεις και θα ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας εν καιρώ... Ένας τυχερός θα κερδίσει μέσω κλήρωσης ένα μεσημέρι με τους συντάκτες του ιστολογίου στο ρακάδικο Η Κρήτη, για να συζητήσουν τις επιλογές του μεταξύ τσίπουρου και ντάκου... Κι όποιος αντέξει!

Meanwhile, At the Bar, A Drunkard Muses

   Στις 21 Νοέμβρη του 2005 προέκυψε ένα δίλημμα. Συναυλία των Arab Strap ή τα γενέθλια μιας φίλης; Δεν τέθηκε ποτέ από μένα αυτό το δίλημμα. Θα πήγαινα οπωσδήποτε στη συναυλία που περίμενα χρόνια και αν τελείωνε νωρίς θα περνούσα και απ'το πάρτυ. Οι  Arab Strap ήταν μια σκοτσέζικη μπάντα που άκουσα κατά λάθος όταν σταμάτησα να ακούω ελληνικό ροκ και ξεκινούσα να λατρεύω τους Mogwai και τη Γλασκώβη. Στα links της ιστοσελίδας των Mogwai υπάρχει ακόμα η ιστοσελίδα των Arab Strap με σχόλιο "Falkirk tints Arab Strap. Cheer yourself up by reading their lyrics".

   Μετά από ένα ταξίδι στη 'μαγευτική' Glasgow και ύστερα από 'μερικές' μπύρες στο Nice 'n' Sleazy, του οποίου το τζουκμπόξ περιείχε σχεδόν αποκλειστικά σκοτσέζικα γκρουπ (Mogwai, Arab Strap φυσικά, Delgados, Boards of Canada, Belle and Sebastian κ.ά.) έμαθα να εκτιμώ τους γεμάτους οργή, θλίψη και αλκοόλ στίχους, την μουσική που ακροβατεί ανάμεσα στα 'καμμένα' ξημερώματα της Κυριακής, την επόμενη μέρα του χωρισμού και την αναγκαιότητα αλλά και το μάταιο της αγάπης, και την μονίμως μεθυσμένη φωνή του Aidan Moffat με την βαριά προφορά των Lowlands (το Falkirk βρίσκεται ανάμεσα στην Glasgow και το Edinburgh).

    Εκείνη την κρύα και υγρή βραδιά του Νοέμβρη στο Birmingham, πήρα ένα μικρό μπουκάλι τσίπουρο που είχα κρατημένο στο σπίτι για κάτι τέτοιες περιπτώσεις και ξεκίνησα. Η συναυλία γινόταν στο Carling Academy Bar (τώρα O2 Academy), το μπαρ της μουσικής σκηνής του Birmingham, χωρητικότητας 100 το πολύ ατόμων. Το εισιτήριο έκανε £8. Ο μπράβος του μαγαζιού κράτησε το τσιπουράκι στην είσοδο (στην υγειά του). Ο χώρος μύριζε μπαγιάτικη (stale) μπύρα. Έφτασα νωρίς και ήπια 'δυο τρεις'. Το μπαρ γέμισε ασφυκτικά. Μπύρα και ιδρώτας. Ο Malcolm Middleton και ο Aidan Moffat ανέβηκαν στη σκηνή. Έπαιξαν τα αγαπημένα μας (χα χα!) τραγούδια για περίπου μια ώρα και μας αποχαιρέτησαν με ένα "Fuck you Birmingham, it's been great"! Εν τω μεταξύ, στο μπαρ, ένας μπεκρής στοχάζονταν...

***Arab Strap δεν υπάρχουν πια, διαλύθηκαν γιατί μάλλον ήταν έτοιμοι να γράψουν έναν χαρούμενο δίσκο. Αν θέλετε να σας 'φτιάξουν τη διάθεση' οι στίχοι τους αναζητήστε τους στο internet και δείτε τα (Afternoon) Soaps, The Shy Retirer και το Girls of the Summer...

Roy de Carava, " Δεν ξέρω να φωτογραφίζω. Ξέρω μόνο ότι η εικόνα έχει μία διττή υπόσταση : Την πραγματικότητα και την αντίδρασή της "

Ξεκινώντας να γράφω για τον αγαπημένο μου φωτογράφο, σκεφτόμουν να προχωρήσω σε μια εκτεταμένη τεχνική ανάλυση του έργου του και της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας

Για εμάς όμως που αγαπάμε τη τεχνική εικόνα και τη θεωρούμε κυρίαρχο κώδικα επικοινωνίας, μια φωτογραφία δε κλίνει στις τέσσερις γωνίες της ένα πολύπλοκο σύνολο κανόνων αλλά δίνει στην ίδια τη πραγματικότητα νέες ερμηνείες που την απλότητα τους αξίζει να ανακαλύψουμε

Τον περασμένο Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος δάσκαλος της Φωτογραφίας σε ηλικία 90 χρονών. Ο Roy De Carava γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Harlem της Νέας Υόρκης και ήρθε από πολύ νωρίς αντιμέτωπος με τις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις της περιοχής που έζησε. Το γοητευτικό για αυτόν όμως ήταν πάντα η απλότητα των ανθρώπων της γειτονιάς του και η αγάπη με την οποία αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της ζωής, της εργασίας και της ίδιας της καθημερινότητάς τους.
Άνθρωπος με περίσσιο πάθος έψαχνε την ομορφιά εκεί που πρέπει να τη ψάχνουμε όλοι μας, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, στα ευτελή αντικείμενα και καταστάσεις της καθημερινότητας, στην εργασία και την απλή διασκέδαση.

Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 40 να ζωγραφίζει χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία αρχικά ως υποβοηθητικό εργαλείο για την ακρίβεια του πινέλου του αλλά σύντομα ανακάλυψε ότι η κάμερα του μπορεί να είναι το μέσο για μια νέα φόρμα τέχνης μέσα από την οποία έπρεπε να εκφραστεί.

έτσι αφιερώνεται σε αυτήν με πάθος με αποτέλεσμα το 1952 να είναι ο πρώτος μαύρος που κερδίζει την υποτροφία από το ίδρυμα Guggenheim. Το 1955 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του με τίτλο "The sweet flypaper of life" ενώ ακολουθούν σύντομα και άλλα δύο με τίτλο "The sound i saw" και "Roy De Carava"

O Roy De Carava δεν απομακρύνεται από το Harlem κατά τη διάρκεια της φωτογραφικής του περιπέτειας και αυτό δείχνει τον ισχυρό δεσμό με τους ανθρώπους της γειτονιάς του. Εργάτες, μουσικοί, πλανόδιοι έμποροι και παιδιά γίνονται η φωτογραφική οικογένεια του καθημερινά στο πεζοδρόμιο και στους δρόμους. Η τεχνική φόρμα που χρησιμοποιεί είναι το αφαιρετικό άσπρο μαύρο με χαμηλό κοντράστ και πολλούς ιδιαίτερους τόνους του γκρι που για να τους υλοποιήσει πολλές φορές χρειάζεται να αφιερωθεί σε αρκετά χρόνια πειραματισμών

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο RDC γίνεται από τους πιο αντιπροσωπευτικούς φωτογράφους της ανθηρής jazz σκηνής του Harlem, φωτογραφίζει τους καλλιτέχνες σε clubs εν μέσω φλογερών bebob αυτοσχεδιασμών ή ρυθμικών swing χορευτικών χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά τη σκιά δηλώνοντας αυτό που πάντα θα υποστηρίζω ένθερμα ότι η γοητεία σε μια φωτογραφία κρύβεται πάντα στα σκοτεινά σημεία της

Ολοκληρώνοντας πρέπει να πω ότι ο RDC δίδαξε ή επηρέασε μια ολόκληρη γενιά φωτογράφων οι οποίοι εντάχθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε σχολή της Νέας Υόρκης όπως ο weege και η Diane Arbus.

Εμένα προσωπικά, θα με εμπνέει πάντα...

http://www.dpgr.gr/manlyk/RoyDeCarava/

http://photocircle.gr/content/view/39/38/lang,el/

http://www.mocp.org/collections/permanent/decarava_roy.php