...Ή 65 days of static τέλος πάντων...Μπορεί ο Άτριχος πίθηκος να μη πρόλαβε να μου εξηγήσει τις 2 εκδοχές για τη προέλευση της ονομασίας της μπάντας αλλά αυτό έχει πολύ μικρή σημασία όταν η μουσική τους μπορεί να σε υποχρεώνει ακόμη και για 65 ολόκληρες μέρες στην ... ακινησία! (να μια ακόμη εκδοχή για την ονομασία). Αυτό ακριβώς συνέβη και τη νύχτα του Σαββάτου στο Αν club, το γκρουπ ολοκλήρωσε μέσα σε 2 ώρες το setlist της ακριβώς όπως το ξεκίνησε, μέσα σε έναν ορυμαγδό δαιμονισμένων κρουστών και αφηνιασμένων κιθάρων.
Ο ρυθμός των συνθέσεων έμπαινε μέσα σου υποχρεώνοντας τη ραχοκοκαλιά σου να ταλαντώνεται αρμονικά με τον χρόνο σύμφωνα με συναρτήσεις που μόνο με την επίλυση διαφορικών εξισώσεων με τη μέθοδο Fourier θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν Η Μουσική είναι όμως μια και η απλότητά της προϋπόθεση για την ακρόαση της χωρίς τη βοήθεια της επίγνωσης ανωτέρων μαθηματικών για αυτό και στο αν cllub ο κόσμος μετά τις 22:00 πλήθυνε επικίνδυνα αποδεικνύοντας ότι οι 65 days μόνο άγνωστοι δεν είναι στο ελληνικό κοινό. Δε θα σταθώ στη πληρότητα του setlist και τι άλλο θα έπρεπε να παίξουν που δε το έπαιξαν τα παιδιά από το Yorkshire, αυτό ποσώς με ενδιαφέρει και το αφήνω προς ανάλυση στους έτερους πολυγραφότατους συνδαιτυμόνες του blog jbudha και Atrihos Pithikos. Εγώ αυτό που θα κρατήσω είναι η πρωτογενής ενέργεια που σαν ποτάμι ξεχείλιζε από το ντράμερ (έχανε 2 κιλά ιδρώτα σε κάθε κομμάτι!), το ζεστό ευχαριστώ από τον κεντρικό κιθαρίστα και το χαμόγελο από όλη τη μπάντα που αποδείκνυε ότι αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή το έκανε με περίσσεια ικανοποίηση και όρεξη. Πόσο ανάγκη έχει άραγε το ελληνικό κοινό να νιώσει αυτήν την αντιμετώπιση από τέτοιες μπάντες?
Όταν ο διακόπτης στους ενισχυτές γύρισε στο ¨off" μείναμε όλοι μας να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το καλύτερο live του 2012 μέχρι σήμερα, ε λοιπόν ναι είναι...και αυτό αυτομάτως γεννάει νέες προσδοκίες για τα παιδιά από τη Βόρεια Αγγλία που αυτή τη στιγμή αποτελεί τη ποιο ελπιδοφόρο σχήμα του πολυταλαιπωρημένου τα τελευταία χρόνια post rock
65 μέρες στατικότητας..
...Ή 65 days of static τέλος πάντων...Μπορεί ο Άτριχος πίθηκος να μη πρόλαβε να μου εξηγήσει τις 2 εκδοχές για τη προέλευση της ονομασίας της μπάντας αλλά αυτό έχει πολύ μικρή σημασία όταν η μουσική τους μπορεί να σε υποχρεώνει ακόμη και για 65 ολόκληρες μέρες στην ... ακινησία! (να μια ακόμη εκδοχή για την ονομασία). Αυτό ακριβώς συνέβη και τη νύχτα του Σαββάτου στο Αν club, το γκρουπ ολοκλήρωσε μέσα σε 2 ώρες το setlist της ακριβώς όπως το ξεκίνησε, μέσα σε έναν ορυμαγδό δαιμονισμένων κρουστών και αφηνιασμένων κιθάρων.
Ο ρυθμός των συνθέσεων έμπαινε μέσα σου υποχρεώνοντας τη ραχοκοκαλιά σου να ταλαντώνεται αρμονικά με τον χρόνο σύμφωνα με συναρτήσεις που μόνο με την επίλυση διαφορικών εξισώσεων με τη μέθοδο Fourier θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν Η Μουσική είναι όμως μια και η απλότητά της προϋπόθεση για την ακρόαση της χωρίς τη βοήθεια της επίγνωσης ανωτέρων μαθηματικών για αυτό και στο αν cllub ο κόσμος μετά τις 22:00 πλήθυνε επικίνδυνα αποδεικνύοντας ότι οι 65 days μόνο άγνωστοι δεν είναι στο ελληνικό κοινό. Δε θα σταθώ στη πληρότητα του setlist και τι άλλο θα έπρεπε να παίξουν που δε το έπαιξαν τα παιδιά από το Yorkshire, αυτό ποσώς με ενδιαφέρει και το αφήνω προς ανάλυση στους έτερους πολυγραφότατους συνδαιτυμόνες του blog jbudha και Atrihos Pithikos. Εγώ αυτό που θα κρατήσω είναι η πρωτογενής ενέργεια που σαν ποτάμι ξεχείλιζε από το ντράμερ (έχανε 2 κιλά ιδρώτα σε κάθε κομμάτι!), το ζεστό ευχαριστώ από τον κεντρικό κιθαρίστα και το χαμόγελο από όλη τη μπάντα που αποδείκνυε ότι αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή το έκανε με περίσσεια ικανοποίηση και όρεξη. Πόσο ανάγκη έχει άραγε το ελληνικό κοινό να νιώσει αυτήν την αντιμετώπιση από τέτοιες μπάντες?
Όταν ο διακόπτης στους ενισχυτές γύρισε στο ¨off" μείναμε όλοι μας να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το καλύτερο live του 2012 μέχρι σήμερα, ε λοιπόν ναι είναι...και αυτό αυτομάτως γεννάει νέες προσδοκίες για τα παιδιά από τη Βόρεια Αγγλία που αυτή τη στιγμή αποτελεί τη ποιο ελπιδοφόρο σχήμα του πολυταλαιπωρημένου τα τελευταία χρόνια post rock
Ο ρυθμός των συνθέσεων έμπαινε μέσα σου υποχρεώνοντας τη ραχοκοκαλιά σου να ταλαντώνεται αρμονικά με τον χρόνο σύμφωνα με συναρτήσεις που μόνο με την επίλυση διαφορικών εξισώσεων με τη μέθοδο Fourier θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν Η Μουσική είναι όμως μια και η απλότητά της προϋπόθεση για την ακρόαση της χωρίς τη βοήθεια της επίγνωσης ανωτέρων μαθηματικών για αυτό και στο αν cllub ο κόσμος μετά τις 22:00 πλήθυνε επικίνδυνα αποδεικνύοντας ότι οι 65 days μόνο άγνωστοι δεν είναι στο ελληνικό κοινό. Δε θα σταθώ στη πληρότητα του setlist και τι άλλο θα έπρεπε να παίξουν που δε το έπαιξαν τα παιδιά από το Yorkshire, αυτό ποσώς με ενδιαφέρει και το αφήνω προς ανάλυση στους έτερους πολυγραφότατους συνδαιτυμόνες του blog jbudha και Atrihos Pithikos. Εγώ αυτό που θα κρατήσω είναι η πρωτογενής ενέργεια που σαν ποτάμι ξεχείλιζε από το ντράμερ (έχανε 2 κιλά ιδρώτα σε κάθε κομμάτι!), το ζεστό ευχαριστώ από τον κεντρικό κιθαρίστα και το χαμόγελο από όλη τη μπάντα που αποδείκνυε ότι αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή το έκανε με περίσσεια ικανοποίηση και όρεξη. Πόσο ανάγκη έχει άραγε το ελληνικό κοινό να νιώσει αυτήν την αντιμετώπιση από τέτοιες μπάντες?
Όταν ο διακόπτης στους ενισχυτές γύρισε στο ¨off" μείναμε όλοι μας να αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι το καλύτερο live του 2012 μέχρι σήμερα, ε λοιπόν ναι είναι...και αυτό αυτομάτως γεννάει νέες προσδοκίες για τα παιδιά από τη Βόρεια Αγγλία που αυτή τη στιγμή αποτελεί τη ποιο ελπιδοφόρο σχήμα του πολυταλαιπωρημένου τα τελευταία χρόνια post rock
