Το τσίπουρο λιγοστεύει σύντροφοι και ο Νοέμβρης αργεί ακόμα. Ο Άγιος μπορεί να είναι άγιος αλλά θαύματα δεν κάνει. Ότι υπερδύναμη διαθέτει (και δεν είναι πολλές) την οφείλει στο διάφανο απόσταγμα των σταφυλιών. Στο τσίπουρο οφείλονται και οι superpowers του Guitarman (Jbuddha των Freekadela & Blindtrip) και του Photoman (tissaris), οι οποίοι δεν μας έχουν τιμήσει τελευταία με τις πολύτιμες σκέψεις τους σε αυτό εδώ το μπλογκ -εκτός φυσικά από το Θυμάσαι; άρθρο του Guitarman που κατέληξε να υπογράφεται από εμένα.
Ας είναι. Συνεχίζω γιατί έχω στο μυαλό μου πολλά να γράψω.
The Broken Man (2012)
Η ιστορία είναι αρκετά μεγάλη και σχετικά άγνωστη. Εν αρχή ήταν οι Flying Saucer Attack. Μια κρύα και γκρίζα νύχτα του αγγλικού φθινοπώρου ήρθε ο Third Eye Foundation. Τελικά έφτασε η ώρα του Matt Elliott με τα Songs του. Την είπα με τρεις προτάσεις, ε; Θα πω μια άλλη ιστορία τώρα. Ήταν τρεις παλιοί φίλοι. Κέρδισαν δύο διπλές προσκλήσεις για μια συναυλία. Λόγω λάθους συννενόησης -που συμβαίνει συχνά- οι προσκλήσεις ήταν για διαφορετικές ημέρες αλλά για την ίδια συναυλία. Τη δεύτερη μέρα (που ήταν Σάββατο) πήγαν οι δύο από τους τρεις και άκουσαν τον Matt και τον Lolek ζωντανά σε κλαμπ της Αθήνας. Ήταν μαγευτικά ήταν ωραία. Αλλά το ξεχωριστό της βραδιάς ήταν ένα τραγούδι του Matt Elliott άγνωστο μέχρι τότε στους τρεις φίλους. Το ονομάσανε This is how it feels to be alone γιατί τους άρεσε πολύ.
Το τραγούδι Dust Flesh and Bones κυκλοφόρησε πρώτα σε 7'' από την γαλλική Ici D' Ailleurs και περιέχεται στο νέο δίσκο του Matt Elliott αφού δοκιμάστηκε σε πολλές συναυλίες του τραγουδοποιού ανά τον κόσμο. Είναι ένα μαγευτικά σκοτεινό κομμάτι δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο μουσικός αυτός που έχει ήδη στα τριάντα φέυγα του δημιουργήσει μια καταπληκτική μουσική πορεία. Ο δίσκος όμως χρειάζεται καλύτερη ακρόαση από όλους μας. Εκτός από το Dust... που από μόνο του κάνει την αγορά του βινυλίου επιβεβλημένη, είναι ένας δίσκος αριστουργηματικός και ένα νέο ξεκίνημα για τον Matt Elliott μετά το κλείσιμο του κύκλου των Songs, τον μαρασμό της κολλεκτίβας Third Eye... και την μακρινή ανάμνηση των Flying Saucer... Η συνταγή όμως παρότι καινούρια συμπεριλαμβάνει τα παλιά συστατικά. Σε αυτό το LP συνυπάρχουν τα εφιαλτικά μουσικά ηχοτοπία των ημερών του Ghosts με την ελκυστική απελπισία των Drinking Songs. Υπάρχει η φωνή του που σου σφίγγει το στομάχι και η μουσική του που βγάζει στην επιφάνεια τις πιο σκοτεινές ορμές της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχει ταυτόχρονα απελπισία και ελπίδα, οργή και κατατονία, πολιτική και συναίσθημα. Υπάρχει ακόμα ο καλύτερος τίτλος στην ιστορία της μουσικής: If someone tells me 'it's better to have loved and lost than to never have loved at all' I will stab them in the face!
"Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινός δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι, μ' εκβιάζεις, με πουλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι"
Είναι παρεξηγημένο το τραγουδάκι του Μανώλη Ρασούλη. Μέσα σε δύο στροφές παρουσιάζει την αγάπη του και την πικρία του για την πατρίδα ενώ εμείς συνήθως στεκόμαστε μόνο στις λέξεις του τίτλου συνοδεύοντας τες πολλές φορές με μια ειδυλλιακή εικόνα των ελληνικών νησιών (όπως έχει κάνει πρόσφατα το Hondos στην Ομόνοια). Η γκρίνια του Έλληνα για οτιδήποτε συμβαίνει στη χωρά του και ταυτόχρονα η απαξίωση κάθε γηγενούς κατορθώματος είναι ένα χαρακτηριστικό μας που με νευριάζει. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει ο Λαλάκης ο εισαγόμενος.
Αλλά για σταθείτε λίγο. Η κακής ποιότητας φέτα στο Λονδίνο στοιχίζει £ 3-4 τα 200 γρ και στην Αμερική δεν έχουν καν δημόσιο σύστημα υγείας! Επίσης οι γάλλοι ποστροκάδες (;) Kwoon ή οι Blueneck και άλλα συγκροτήματα ανά την υφήλιο αδυνατούν να μας συγκινήσουν. Μήπως έφτασε η ώρα εκτός από το ελληνικό τυρί να σεβαστούμε και την ελληνικη μουσική;
Οι Tuber είναι ένα νέο καβαλιώτικο συγκρότημα το οποίο πρωτοάκουσα στο γλέντι του γάμου μου (ναι, αγαπημένες μου θαυμάστριες) όταν ο dj, γνωρίζοντας την post-rock ανατροφή μου, έβαλε ένα 15λεπτο κομμάτι τους στις 4 το πρωί. Οι ίδιοι προσδιορίζουν τη μουσική τους ως
Εξ Ιωαννίνων ορμόμενοι είναι οι Villagers of Ioannina City, οι οποίοι σεβόμενοι την μακρά παράδοση της πόλης στον σκληρό ήχο (και ειδικά το metal) ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια να παίζουν stoner/doom rock. Η μεγαλύτερη παράδοση όμως της Ηπείρου είναι το κλαρίνο και οι VIC ως γνήσιοι Παγουράδες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν: έκαναν το αδιανόητο. Μιά μέρα ένα τσιγγάνος μουσικός τους πλησίασε και τους πρότεινε να παίξει μαζί τους, τι άλλο παρά το αγάπημενο κλαρίνο! Ε, λοιπόν, ξεχάστε ότι ξέρατε. Φανταστείτε τον μπαρμπα-Τάσο Χαλκιά να τζαμάρει στο Lollapalooza με τους Kyuss ή τον Πέτρο-Λούκα να ηχογραφεί με τους Queens of the Stone Age! Έχουν κυκλοφορήσει ένα demo με μια υπέροχη διασκευή του παραδοσιακού Κρασί το οποίο μορείται να ακούσετε εδώ και θα βρίσκονται στην Αθήνα στις 24 Φλεβάρη (@ Κύτταρο). Μην τους χάσετε!
Ψάχνοντας λίγο βαθύτερα στον πολύπλοκο ιστό που λέγεται ίντερνετ (και με τη βοήθεια του google φυσικά) μπορείς να βρέθεις μπροστά σε υπέροχα πράγματα. Η ανακάλυψη των Gravitysays_i (από τον Πειραιά παρακαλώ) ήταν μια ευτυχής έκπληξη. Με ελάχιστο κόπο βρέθηκα να 'κατεβάζω' από την εταιρεία Reckless Wind τον δεύτερο δίσκο τους με μόλις €3. Ανταμείφθηκα πλουσιοπάροχα από τα δύο μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια τους τα οποία δεν μπορώ να κατατάξω κάπου -γι'αυτό θα πω ότι είναι post-rock! Καταρχάς ο τίτλος του δίσκου είναι The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud... Τα τραγούδια έχουν διάρκεια 14'25'' και 13' αντίστοιχα... Και τέλος, οι μουσικές φόρμες που χρησιμοποιούν περνάνε από την ποπ-ροκ αισθητική σε ηλεκτρονικά διαλείμματα με φωνητικά και άλλα πολλά. Συγχωρήστε μου την μη ευφάνταστη περιγραφή αλλά πραγματικά τα λόγια με προδίδουν. Απλά δεν έχω τι να πω και μου αρέσει. Λίγες μέρες μετά το πρώτο άκουσμα του δεύτερου δίσκου τους έψαξα να βρω και τον πρώτο. Το παρήγγειλα από τον Σείριο, την εταιρεία που δημιούργησε ο Χατζιδάκις, αν και μπορεί ο καθένας να ακούσει ότι έχουν κυκλοφορήσει στην myspace σελίδα τους. Ακούγοντας τον The Roughest Sea τα έχασα τελείως. Μια avant-garde pop μουσική περιπέτεια που μόνο ο Χατζιδάκις θα μπορούσε να εκτιμήσει χωρίς να σημαίνει ότι θα του είχε αρέσει κιόλας. Στις 2 Μαρτίου που εμφανίζονται μαζί με τους Misuse στο Gagarin περιμένω μια καταπληκτική συναυλία. Να είμαστε εκεί.
Πλησιάζω στο τέλος του παραληρήματος μου. Όταν στο τέλος του 2011 έψαχνα να βρω τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για να γράψω τη μαλακία (την οποία έγραψα τελικά) κυκλοφόρησε το April των Misuse, ο δεύτερος δίσκος της ελληνικής ναυαρχίδας του post rock (ok, υπήρχαν και οι 2 by Bukowski). Τους Misuse τους είχα ακούσει την πρώτη συναυλία των Mogwai σε μια αποθήκη στην Πειραιώς και δεν μου είχαν αρέσει ιδιαίτερα, κυρίως γιατί πίστευα (και είχα δίκιο) ότι οι επιρροές τους ήταν εμφανείς και η μουσική τους τελικά μια από τα ίδια. Θέλοντας να με διαψεύσουν (sic) το 2008 κυκλοφόρησαν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους, ο οποίος παρότι δεν ήταν η πρωτότυπη μουσική πρόταση που θα περιμέναμε έκανε πολλά δειλά βηματάκια προς τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί και το April. Πρώτα από όλα θέλω να τονίσω ότι το εξώφυλλο του δίσκου είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων! Και το ίδιο μπορώ να πω και για τη μουσική. Το delay παραμερίζεται αρκετά (αν και δεν λείπει) και οι οι κιθαριστικοί βομβοί δίνουν τη θέση τους σε μελωδίες, ηλεκτρονικά περάσματα, πιάνο, πιο πολύπλοκα ποστ-ροκ παραληρήματα και γενικά της παναγιάς τα μάτια! Με το χέρι στην καρδιά ονομάζω το April ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς. Mogwai, Explosions in the Sky και οι υπόλοιποι 'καταξιωμένοι' ποστροκάδες kiss our greek asses! Όταν χρεωκοπήσουμε και βγούμε από την ευρωζώνη μπορεί να μη έχουμε εισαγόμενα αγαθά αλλά από ποστροκ είμαστε εξασφαλισμένοι.
Ψάχνοντας λίγο βαθύτερα στον πολύπλοκο ιστό που λέγεται ίντερνετ (και με τη βοήθεια του google φυσικά) μπορείς να βρέθεις μπροστά σε υπέροχα πράγματα. Η ανακάλυψη των Gravitysays_i (από τον Πειραιά παρακαλώ) ήταν μια ευτυχής έκπληξη. Με ελάχιστο κόπο βρέθηκα να 'κατεβάζω' από την εταιρεία Reckless Wind τον δεύτερο δίσκο τους με μόλις €3. Ανταμείφθηκα πλουσιοπάροχα από τα δύο μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια τους τα οποία δεν μπορώ να κατατάξω κάπου -γι'αυτό θα πω ότι είναι post-rock! Καταρχάς ο τίτλος του δίσκου είναι The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud... Τα τραγούδια έχουν διάρκεια 14'25'' και 13' αντίστοιχα... Και τέλος, οι μουσικές φόρμες που χρησιμοποιούν περνάνε από την ποπ-ροκ αισθητική σε ηλεκτρονικά διαλείμματα με φωνητικά και άλλα πολλά. Συγχωρήστε μου την μη ευφάνταστη περιγραφή αλλά πραγματικά τα λόγια με προδίδουν. Απλά δεν έχω τι να πω και μου αρέσει. Λίγες μέρες μετά το πρώτο άκουσμα του δεύτερου δίσκου τους έψαξα να βρω και τον πρώτο. Το παρήγγειλα από τον Σείριο, την εταιρεία που δημιούργησε ο Χατζιδάκις, αν και μπορεί ο καθένας να ακούσει ότι έχουν κυκλοφορήσει στην myspace σελίδα τους. Ακούγοντας τον The Roughest Sea τα έχασα τελείως. Μια avant-garde pop μουσική περιπέτεια που μόνο ο Χατζιδάκις θα μπορούσε να εκτιμήσει χωρίς να σημαίνει ότι θα του είχε αρέσει κιόλας. Στις 2 Μαρτίου που εμφανίζονται μαζί με τους Misuse στο Gagarin περιμένω μια καταπληκτική συναυλία. Να είμαστε εκεί.
Πλησιάζω στο τέλος του παραληρήματος μου. Όταν στο τέλος του 2011 έψαχνα να βρω τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για να γράψω τη μαλακία (την οποία έγραψα τελικά) κυκλοφόρησε το April των Misuse, ο δεύτερος δίσκος της ελληνικής ναυαρχίδας του post rock (ok, υπήρχαν και οι 2 by Bukowski). Τους Misuse τους είχα ακούσει την πρώτη συναυλία των Mogwai σε μια αποθήκη στην Πειραιώς και δεν μου είχαν αρέσει ιδιαίτερα, κυρίως γιατί πίστευα (και είχα δίκιο) ότι οι επιρροές τους ήταν εμφανείς και η μουσική τους τελικά μια από τα ίδια. Θέλοντας να με διαψεύσουν (sic) το 2008 κυκλοφόρησαν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους, ο οποίος παρότι δεν ήταν η πρωτότυπη μουσική πρόταση που θα περιμέναμε έκανε πολλά δειλά βηματάκια προς τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί και το April. Πρώτα από όλα θέλω να τονίσω ότι το εξώφυλλο του δίσκου είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων! Και το ίδιο μπορώ να πω και για τη μουσική. Το delay παραμερίζεται αρκετά (αν και δεν λείπει) και οι οι κιθαριστικοί βομβοί δίνουν τη θέση τους σε μελωδίες, ηλεκτρονικά περάσματα, πιάνο, πιο πολύπλοκα ποστ-ροκ παραληρήματα και γενικά της παναγιάς τα μάτια! Με το χέρι στην καρδιά ονομάζω το April ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς. Mogwai, Explosions in the Sky και οι υπόλοιποι 'καταξιωμένοι' ποστροκάδες kiss our greek asses! Όταν χρεωκοπήσουμε και βγούμε από την ευρωζώνη μπορεί να μη έχουμε εισαγόμενα αγαθά αλλά από ποστροκ είμαστε εξασφαλισμένοι.
Bad as me (2011)
Θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω με έναν ακόμα δίσκο που θεωρώ από τους καλύτερους του 2011 αλλά εγώ τον ανακάλυψα το 2012. Πρόκειται βέβαια για το ν-οστό (πως φαίνεται ο φυσικός!) διαμαντάκι στη συλλογή του ανεκδιήγητου Tom Waits που συνεχίζει ακόμα να δημιουργεί. Καμιά φορά λέμε 'ο καταξιωμένος μουσικός' ή 'τι να πεις για τον τάδε; Είναι απλά θεός' και συνήθως υπερβάλλουμε. Ο Waits είναι καταξιώμενος αρκετά αλλά θεός δεν είναι. Για μένα όμως που δεν έζησα την μαγεία του Έλβις όπως ο πατέρας μου, ο Τομ είναι ο δικός μου Βασιλιάς της Ροκ! Για έναν λόγο παραπάνω επειδή δεν πρόκειται ποτέ να ντυθεί σαν καρνάβαλος και να πάει να παίξει σε καζίνο στο Λας Βέγκας (μπορεί όμως να τον βρείτε να τα πίνει σε ένα) ούτε πρόκειται να πεθάνει απ'το φαί και το κυριότερο δεν θα σταματήσει να γράφει και να τραγουδά μέχρι να τελειώσει και η τελευταία μπουκάλα bourbon. Στο Bad as me, λοιπόν, έχουμε μια από τα ίδια... Η ίδια βραχνή φωνή, η ίδιες μουσικές φόρμες, οι ίδιοι πότε μελαγχολικοί πότε οργισμένοι πότε ειρωνικοί στίχοι. Αυτό που εμένα με εκπλήσει και με εξιτάρει στον Tom Waits (και την PJ Harvey) είναι ο λόγος. Βάζεις τον δίσκο στο πικάπ, τοποθετείς προσεκτικά την βελόνα και η μουσική σε κατακλύζει αρχικά. Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια η μουσική περνάει στο πίσω μέρος του μυαλού σου και μπροστά στριμώχνονται τα λόγια. Προσπαθείς να ξεχωρίσεις τους στίχους από την φασαρία των μουσικών οργάνων ή τους διαβάζεις στο συνοδευτικό βιβλιαράκι και το ίντερνετ. Δεν σημαίνει ότι τους κατάλαβες κιόλας. Αυτό μισώ στους μουσικο-κριτικούς. Σταματάνε να ακούνε τον δίσκο όταν εισβάλουν στην μουσική εξίσωση και οι στίχοι -βιάζονται να βαθμολογήσουν. Τελικά τίποτε δεν είπα για τον ίδιο τον δίσκο. Ας είναι -θα τα πει ο ίδιος...
When the autumn wind blows
They’re already gone
They flutter to the ground
'Cause they can’t hang on
There’s nothing in the world
That I ain’t seen
I greet all the new ones
That are coming in green
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they wont take me
I’m the last leaf on the tree
They say I got staying power
Here on the tree
But I’ve been here since Eisenhower
And I’ve out lived even he
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they won’t take me
I’m the last leaf on the tree
I fight off the snow
I fight off the hail
Nothing makes me go
I’m like some vestigial tail
I’ll be here through eternity
If you want to know how long
If they cut down this tree
I’ll show up in a song
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they won’t take me
I’m the last leaf on the tree
I’m the last leaf on the tree
I’m the last leaf on the tree
They’re already gone
They flutter to the ground
'Cause they can’t hang on
There’s nothing in the world
That I ain’t seen
I greet all the new ones
That are coming in green
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they wont take me
I’m the last leaf on the tree
They say I got staying power
Here on the tree
But I’ve been here since Eisenhower
And I’ve out lived even he
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they won’t take me
I’m the last leaf on the tree
I fight off the snow
I fight off the hail
Nothing makes me go
I’m like some vestigial tail
I’ll be here through eternity
If you want to know how long
If they cut down this tree
I’ll show up in a song
I’m the last leaf on the tree
The autumn took the rest
But they won’t take me
I’m the last leaf on the tree
I’m the last leaf on the tree
I’m the last leaf on the tree
