Le Fly Pan Am
Μερικές φορές με εκπλήσσω. Εκεί που ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να αποσυρθώ από το agiotsipouraki επειδή δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιος θα είναι ο δίσκος που θα βρίσκεται στο νο7, έβαλα καταλάθος να παίξει το Le Fly Pan Am. Ε, και; Ε, λοιπόν οι Le Fly Pan Am είναι μεγάλη (προσωπική) ιστορία. Ξεκίνησαν μαζί με όλη την τρελοπαρέα του Μόντρεαλ (ξέρετε ποιους εννοώ) μάλλον ως side project των θρυλικών πια Godpeed you black emperor!. Αλλά απέχουν πολύ από το να θαφτούν στη σκιά των μεγάλων διδασκάλων του ποστ. Μερικές κριτικές τους χαρακτήρισαν απλά ως ελαφρότερη εκδοχή των δημιουργών του Hotel2Tango. Είναι αλήθεια ότι οι Fly Pan Am δεν δημιουργούν αυτές τις τόσο χαρακτηριστικά δαιδαλώδεις συνθέσεις που σε παρασύρουν σαν ανεμοστρόβιλος αισθημάτων όπως οι συντοπίτες τους. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν το θέλουν αλλά η κουλτούρα τους ως Καναδοί του Κεμπέκ είναι τελείως διαφορετική από των GYBE!. Καταρχάς αντλούν την έμπνευση τους από την γαλλοκαναδική κουλτούρα του τόπου τους γι'αυτό και οι τίτλοι των τραγουδιών τους είναι γαλλικοί. Κατά δεύτερον οφείλουν πολλά στην avant garde σκηνή του Μόντρεαλ. Εκεί που οι πατέρες του ποστ συνεχίζουν και συνεχίζουν το συνθετικό κρεσέντο τους ώσπου να φτάσουν στην αδιανόητη κορύφωση οι Le Fly Pan Am παρεμβάλλουν ένα αδιανόητο διάλειμμα ή απλά σταματάνε τη μουσική!
Το Le Fly Pan Am ξεκινά με ένα 27λεπτο θρίαμβο της επανάληψης όπου ένα σταθερό ριφ της μιας κιθάρας ντύνεται με το μακαρονοειδές ριφ της άλλης. L'espace au sol est redessiné par d'immenses panneaux bleus σημαίνει Ο χώρος του δαπέδου επανασχεδιάζεται με τεράστια μπλε πανό και η σύνθεση προσπαθεί να πει ακριβώς αυτό. Οι τίτλοι των τραγουδιών έχουν γραφτεί έτσι ώστε να αντιπροωπεύουν το τραγούδι αλλά σύμφωνα με τον κιθαρίστα Roger Telier "[this] was lost on most listeners". Το Et aussi l'éclairage de plastique au centre de tout ces compartiments lateraux (και επίσης ο φωτισμός των πλαστικών στο κέντρο όλων αυτών των διαμερισμάτων) ξεκινά με μια post punk βαρβαρότητα για να καταλήξει σε avant garde σόλο (?!) που θυμίζει πλαστικά φώτα πολυκατοικίας που καίγονται από τους εξαγριωμένους ένοικους. Ε, και μετά από όλα αυτά τελειώνει με έναν classic post rock ρυθμό... Ακολουθεί ένα 17λεπτο ποστροκ κομμάτι που αντί να γίνεται πιο συμπαγές όσο προχωράει αρχίζει να κονιορτοποιήται η κιθάρα, ο ρυθμός από τα πειραματικά ηλεκτρονικά του Alexandre St-Onge. Όσο για το Bibi à Nice, 1921 (Η Μπιμπί στην Νις, 1921) δεν είναι παρά ένα πείραμα του συγκροτήματος (αντάξιο του John Cage) που μέσα στα 9 λεπτά διάρκειας του δεν έχει παρά μόνο 2 λεπτά μουσικής. Για επιδόρπιο υπάρχει το Nice est en feu! (Η Νις πήρε φωτιά!), ένα απλό, λιτό ποστ ροκ διαμάντι με μερικά ταιριαστά γυναικεία φωνητικά.
Ποιο είναι ένα από τα (εκνευριστικά) χαρακτηριστικά του ποστ; Οι πολύ (πολύ) μεγάλοι τίτλοι συγκροτημάτων δίσκων και τραγουδιών. Αλλά κάποτε όταν ξεκινήσαμε να ακούμε ποστ στα τέλη της δεκαετίας του 90 αυτό είχε κάποιο σκοπό. Δεν ήταν τυχαίο το εσώφυλλο του Lift your skinny fists like antennas to heaven! Οι Le Fly Pan Am πραγματικά προσπάθησαν αλλά απέτυχαν. Απέτυχαν να ξεφύγουν από τη σκιά των πατριωτών τους, απέτυχαν να μεταφέρουν στον κόσμο αυτό που ήθελαν. Όταν πρωτοάκουγα τα συγκροτήματα της Constellation είχα κατεβάσει και αυτό τον δίσκο αλλά χρόνια μετά όταν ήθελα να τους δώσω μια δεύτερη ευκαίρια δεν τον βρήκα στον σκληρό μου δίσκο. Τον είχα διαγράψει γιατί με είχαν συνεπάρει άλλοι μουσικοί από τον ίδιο τον Καναδά, τη Σκοτία ακόμα και την Ιαπωνία. Αλλά αυτοί οι γαλλοθρεμμένοι Καναδοί με τα περίεργα ονόματα αξίζουν μια θέση στην καρδιά μας. Ακούστε τους!
Το Le Fly Pan Am ξεκινά με ένα 27λεπτο θρίαμβο της επανάληψης όπου ένα σταθερό ριφ της μιας κιθάρας ντύνεται με το μακαρονοειδές ριφ της άλλης. L'espace au sol est redessiné par d'immenses panneaux bleus σημαίνει Ο χώρος του δαπέδου επανασχεδιάζεται με τεράστια μπλε πανό και η σύνθεση προσπαθεί να πει ακριβώς αυτό. Οι τίτλοι των τραγουδιών έχουν γραφτεί έτσι ώστε να αντιπροωπεύουν το τραγούδι αλλά σύμφωνα με τον κιθαρίστα Roger Telier "[this] was lost on most listeners". Το Et aussi l'éclairage de plastique au centre de tout ces compartiments lateraux (και επίσης ο φωτισμός των πλαστικών στο κέντρο όλων αυτών των διαμερισμάτων) ξεκινά με μια post punk βαρβαρότητα για να καταλήξει σε avant garde σόλο (?!) που θυμίζει πλαστικά φώτα πολυκατοικίας που καίγονται από τους εξαγριωμένους ένοικους. Ε, και μετά από όλα αυτά τελειώνει με έναν classic post rock ρυθμό... Ακολουθεί ένα 17λεπτο ποστροκ κομμάτι που αντί να γίνεται πιο συμπαγές όσο προχωράει αρχίζει να κονιορτοποιήται η κιθάρα, ο ρυθμός από τα πειραματικά ηλεκτρονικά του Alexandre St-Onge. Όσο για το Bibi à Nice, 1921 (Η Μπιμπί στην Νις, 1921) δεν είναι παρά ένα πείραμα του συγκροτήματος (αντάξιο του John Cage) που μέσα στα 9 λεπτά διάρκειας του δεν έχει παρά μόνο 2 λεπτά μουσικής. Για επιδόρπιο υπάρχει το Nice est en feu! (Η Νις πήρε φωτιά!), ένα απλό, λιτό ποστ ροκ διαμάντι με μερικά ταιριαστά γυναικεία φωνητικά.
Ποιο είναι ένα από τα (εκνευριστικά) χαρακτηριστικά του ποστ; Οι πολύ (πολύ) μεγάλοι τίτλοι συγκροτημάτων δίσκων και τραγουδιών. Αλλά κάποτε όταν ξεκινήσαμε να ακούμε ποστ στα τέλη της δεκαετίας του 90 αυτό είχε κάποιο σκοπό. Δεν ήταν τυχαίο το εσώφυλλο του Lift your skinny fists like antennas to heaven! Οι Le Fly Pan Am πραγματικά προσπάθησαν αλλά απέτυχαν. Απέτυχαν να ξεφύγουν από τη σκιά των πατριωτών τους, απέτυχαν να μεταφέρουν στον κόσμο αυτό που ήθελαν. Όταν πρωτοάκουγα τα συγκροτήματα της Constellation είχα κατεβάσει και αυτό τον δίσκο αλλά χρόνια μετά όταν ήθελα να τους δώσω μια δεύτερη ευκαίρια δεν τον βρήκα στον σκληρό μου δίσκο. Τον είχα διαγράψει γιατί με είχαν συνεπάρει άλλοι μουσικοί από τον ίδιο τον Καναδά, τη Σκοτία ακόμα και την Ιαπωνία. Αλλά αυτοί οι γαλλοθρεμμένοι Καναδοί με τα περίεργα ονόματα αξίζουν μια θέση στην καρδιά μας. Ακούστε τους!
