Όταν έπαιρνα στα χέρια μου το χαρτονένιο δισκάκι με τον κωδικό CST005 νόμιζα ότι ήμουν μέλος της καλύτερης περιόδου της Constellation. Και ήταν απλά ο πρώτος της χρόνος. Το CST008 θα το ανακαλύψω μετά το CST012, το οποίο - λένε - ότι είναι και το καλύτερο της, το CST009 θα το δανείσω σε έναν φίλο ο οποίος θα μου το επιστρέψει κλαίγοντας και με το CST010 θα φτάσω σε κορύφωση ξανά και ξανά και ξανά.
Φτάσαμε όμως αισίως στο 138 και ομολογουμένως η Constellation διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους της μικρής ζωής της.
Τι μας λέει τώρα ο Άτριχος ρε, γιατί δεν ξεκινάει μια από αυτές τις αυτόματες γραφές του, που ηρωποιεί τα συγκροτήματα που ακούει ζωντανά, κιθάρες να ουρλιάζουν, ντράμερ να παίζει παπάδες, δύο ντράμερ να παίζουν παπάδες, ζευγαράκια να χαμουρεύονται μπροστά του, ο Τάσος να ανεβαίνει τα Μετέωρα ακούγοντάς το the precipice, ο Γιάννης μπροστά του, ο Θανάσης πίσω του, όπα όπα!
Ας μιλήσουμε καλύτερα για την Jessica Moss. Η βιολίστρια από τον Καναδά έχει παίξει στους A silver mt zion (από το 2001), με τους Arcade Fire (στο Funeral), τον Eric Chenaux, την Carla Bozulich (στο εξαιρετικό Evangelista του 2006), τον Vic Chesnutt, τους Broken Social Scene και τέλος, είναι ιδρυτικό μέλος των Black Ox Orkestra. Όχι και άσχημα! Επίσης έχει ένα παιδί με τον Efrim. Άσχετο εντελώς αλλά ρομαντικό…
Η Jessica Moss έχει - πλέον - και τρεις προσωπικούς δίσκους. Την κασέτα Under Plastic Island (2015) το Pools of Light (2017) και το Entanglement (2018) που μόλις κυκλοφόρησε. Η ίδια έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της ότι ποτέ δεν παίζει κάτι γραμμένο από πριν, μπαίνει στο στούντιο και αυτοσχεδιάζει τα πάντα.[1] Επίσης κάθε δίσκος της είναι μια ιστορία, κρύβει ένα (μάλλον) αυτοβιογραφικό αφήγημα. Έτσι η κασέτα Under Plastic Island που περιέχει δύο μεγάλης διάρκειας κομμάτια είναι ένας στοχασμός της βιολίστριας πάνω στο πλαστικό νησί σκουπιδιών στην μέση των ωκεανών[2] που το εμπνεύστηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης!
Δύο χρόνια μετά ακολούθησε το εξαιρετικό Pools of light - που ακούω μανιωδώς τώρα - επίσης με δύο μέρη, το Entire populations και το Glaciers. Η Jessica για να ηχογραφήσει χρησιμοποιεί το βιολί της, διάφορα πετάλια και τρεις ενισχυτές.[2] Το αποτέλεσμα, στα δικά μου αυτιά, είναι άμπιεντ με μικρές δόσεις ποστ ροκ καναδέζικου - αυτό που θέλω να πω είναι ότι στους προσωπικούς της δίσκους φαίνεται η επιρροή της στην μουσική σκηνή του Μόντρεαλ, ή το αντίστροφο. Δεν βρήκα πουθενά το θέμα του συγκεκριμένου δίσκου γραμμένο και αυτό έκανε την ακρόαση του δίσκου φανταστική. Επειδή οι εικόνες και τα συναισθήματα, έρχονται μόνα τους, είναι δικά μου. Ο δίσκος ξεκινάει με μια μελωδία στο βιολί που μου θυμίζει ανατολή. Καθώς μπαίνουν τα υπόλοιπα βολιά με διαφορά πετάλια και προχώρα ο δίσκος, ένα αίσθημα κενού και αισιοδοξίας ταυτόχρονα με κατακλύζει. Ακούγοντας το Glaciers pt. 4 φαντάστηκα αυτόματα ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός είχε εκλείψει με πάταγο, χάρη στην εκδικητική προστατευτική μανία της φύσης. Όμως το pt. 4 δεν είναι ένα θλιμμένο κομμάτι -αντιθέτως ακούγεται σαν να είναι ήχοι της μάνας γης που γιορτάζει σεμνά πάνω στο κουφάρι του χειρότερου εχθρού της. Ακόμα και αν είσαι (που είμαι) αυτός ο εχθρός δεν μπορείς παρά να γιορτάσεις μαζί με την μητέρα φύση για αυτή της την νίκη, δεν μπορείς παρά να παραδοθείς στην μουσική της Jessica Moss. [1] Jessica Moss interview at The Seventh Hex
[2] Jessica's page at Constellation Records
