Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Tourner incessamment dans l’éclatement euphorique de soi

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οι αναμνήσεις μου θα έπρεπε να έρχονται με ένα σι ντι δώρο γιατί κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για μουσική αρχιζω να αναπολώ.

Αφορμή για το μικρό νοσταλγικό ταξιδι αυτή τη φορά στάθηκε ο νέος δίσκος των Avec le soleil sortant de sa bouche (έλα θεέ και κύριε!).

Διαβάζω στην ιστοσελίδα της Constellation:
Psychedelic rock, krautrock, desert rock, punk rock, noise rock, afrobeat, experimental pop, post-rock, electronic; all are touchstones for Avec le soleil sortant de sa bouche. 
 Και θυμάμαι που περάσαμε σχεδόν ένα καλοκαίρι στην Σέριφο διαβάζοντας ένα ένθετο βιβλιαράκι με δισκοκριτικές του Heavy Metal Hammer! Δεν ακούω μέταλ, το ξέρετε καλά, και μισώ μάλλον (παρά αδιαφορώ) για τα ποστ-μέταλ συγκροτήματα αλλά εκείνα τα κειμενάκια ήταν μαγικά. Και τα διαβάζαμε παντού, στην παραλία, στα κλαμπ, έξω στον δρόμο, τα μοιραζόμασταν θυμάμαι και με άλλους άγνωστους παραθεριστές που γνωρίσαμε. Η βαθμολόγηση βεβαίως των δίσκων γινόταν με τον εκπληκτικό τρόπο των μεταλάδων -και του θεικού Μέταλ Χάμερ: από το 0 έως το 10 μετρώντας κέλτικους σταυρούς εκτός αν ο δίσκος ήταν χάλια, δηλαδή μηδέν, σε αυτή την περίπτωση αντιστοιχούσε μία κάσα.

Ένας δίσκος λοιπόν που μας τράβηξε τόσο την προσοχή ώστε να πάμε σπίτια μας μετά από 9 μέρες και αφού μείναμε ταπί με ταπί ήταν ένα 10άρι φυσικά. Αλλά τι 10άρι! Οι εν λόγω μεταλλάδες, των οποίων το όνομα δεν θυμάμαι, έπαιζαν τα πάντα σε εκείνο τον θρυλικό δίσκο! Από ρέγκε και σόουλ μέχρι τζαζ και φολκ! Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας -πόσο μάλλον στα αυτιά μας όταν τελικά ακούσαμε αυτό το ...τερατούργημα. Όντως ήταν όπως τα έλεγε ο κριτικός στο περιοδικό αλλά όχι για 10 σταυρούς...

Τους Avec le soleil τους ξέρω γιατί είμαι μανιακά ερωτευμένος με τους fly pan am, μία μάλλον καλτ μπάντα της Constellation που έχει φυσικά διαλυθεί. Υποτίθεται ότι οι Avec le soleil είναι η συνέχεια τους. Και αυτό βγάζει κάποιο νόημα αν ακούσουμε την μουσική τους. Είναι το ίδιο αντισυμβατική με των fly pan am μόνο τόσο διαφορετική. Καταρχάς η Constellation έχει δίκιο: Όλα τα παραπάνω τα έχουν βάλει μέσα σε αυτό που αποκαλούν μουσική τους αλλά και με έναν τέτοιο τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις. Ξέρω γω ρε παιδί μου εμένα η μουσική στο Pas pipe pop, I love you so much (αλλά και στο Zubberdust!) μου μοιάζει πολύ πανηγυριώτικη, φασαριόζικη, πανκ αλλά με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο, κράουτ-ροκ αλλά με χορό ρε γαμώτο. Οι ρυθμοί τους μου θυμίζουν πιο πολύ Φέλα Κούτι αλλά πάλι κάτι δεν είναι το ίδιο.

Φυσικά όπως και με τους fly pan am (και άλλα καμένα της CST) είναι τελείως αντιεμπορικοί σε σημείο που να μην γράφουν κάτι γι'αυτούς σε μουσικά μπλογκ γιατί απλά δεν ξέρουν (λέω γω). Και τέλος οι τίτλοι των τραγουδιών (όπως και του ονόματος της μπάντας) έχουν μεγάλη σημασία για τους ίδιους και για τους ακροατές τους. Καιρός λοιπόν να μάθω γαλλικά.


Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Ο Μπονόμπος είναι σε φόρμα

Πω πω δισκάρα που έβγαλε ο Μπονόμπος ρε παιδιά!
Όσοι από εσάς το περιμένατε; ελάτε πείτε την αλήθεια, έχετε πει ποτέ ο αγαπημένος μου αρτίστας είναι ο Μπονόμπο; Κανένας έτσι; Διασκεδάστε λοιπόν τώρα με το Migration που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. 

Πριν λίγο διάβαζα ένα άρθρο-λίστα των καλύτερων IDM -Intelligent Dance Music- δίσκων. Ενώ συνήθως δεν ξέρω κανένα όνομα από αυτές τις λίστες (ή έστω κανέναν δίσκο για παράδειγμα στην αντίστοιχη λίστα ambient γνώρισα μόνο Tim Hecker και Brian Eno) τις διαβάζω μπας και ακούσω κάποια νέα, για εμένα, μουσική. Φυσικά ο Μπονόμπος δεν χωράει σε αυτό το είδος μουσικής αφού σχεδόν κανένας δεν τον θεωρεί intelligent... Αλλά αυτή τη φορά αναγνώρισα σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες και η λίστα με πήγε πολύ πολύ πίσω στις εποχές που με τον Ψηλό στα Γιάννενα προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε κανένα τραγούδι μ-Ziq ή Boards of Canada ή Autechre από τον -δωρεάν τότε- Napster και περιμέναμε με τις ώρες να κατέβει λόγω dial up internet.

Και ο αγαπητός Μπονόμπο; Που κολλάει στις αλκοολικές σου περιπέτειες στην Παγουρία Άτριχε;

Λίγα χρόνια αργότερα έχοντας ξεσκονίσει ότι ποστ-ροκ μουσική υπήρχε ακούσαμε το Animal Magic. Το οποίο μπήκε στο ριπίτ. Ξανά και ξανά. Η συντροφιά του Άγιου απομόνωσε το Kota και το έβαλε στο ριπίτ. Ήταν σαν τελετή μύησης. Αν μας ρωτούσαν τι μουσική ακούς;" απαντούσαμε με μια φωνή "Μπονόμπο, το Kota". Από το "Τα πάντα" στο πιο συγκεκριμένο-δεν-γίνεται! Μετά ήρθε το Dial M for Monkey (ναι μωρέ μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο στα σοβαρα!),  Days to Come και ναι επιτέλους ρε Μπονόμπο ξανάζησες στιγμές δόξας με το Black Sands. Στην περιοδεία για το North Borders που δεν μας άρεσε πήγαμε και τον ακούσαμε σε ένα πρώην/νυν σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, που ακόμα είχε αφίσες του Αντύπα και πίσω από την μπάντα (yay!) του Μπονόμπου είχε αυτά τα τόσο σκυλέ φώτα, που το διασκεδάσαμε όσο δεν πάει. Σε ευχαριστούμε! Να μας ξανάρθεις Σάιμον (με μπάντα πάλι ε;)

Διαβάζω λοιπόν πριν λίγες μέρες την δισκοκριτική στο pitchfork και αρχίζω να βλέπω μια σύνδεση με το γούστο μου στον τρόπο που βαθμολογούν. Π.χ. το Migration και το Wilderness τα έχουν βαθμολογήσει με 7+ (από 8 και πάνω είναι best new music) ενώ εμένα μου κάνουν για 8+ (Τσίπουρο Βοτονοσίου) ενώ κάτι άλλα (δεν θα ονοματίσω που βγαίνουν αριστουργήματα (γι'αυτούς) εμένα με αφήνουν αδιάφορο (ευγενικός πάντα).

Ο Μπονόμπος δεν ήταν, δεν έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ Amon Tobin ή Aphex Twin. Αυτή η τσιλάουτ, χαρουμενιάρικη/χαβαλεδιάρικη nu-jazz που κυριαρχεί και στο Migration είναι που χρειαζόμαστε από αυτόν και όχι πολύπλοκα, νέρντι μπλιμπλίκια. Δεν θέλω πρωτοπόρους και πειραματιστές, γουστάρω καλή μουσική. Ακούω το Grains -η γυναικεία φωνή μου θυμίζει έντονα Chrysoula K. αν γνωρίζετε- και μου σηκώνεται η τρίχα. Τι ομορφιά, τι μπιτάκι, τι χάρη περισσή! Και μετά μπαίνει το σχεδόν αθόρυβο Second Sun, στο οποίο ο Μπονόμπος έχει προστάξει την μπάντα να παίζει στα όρια σιωπής και ήχου όπου τα πνευστά και τα έγχορδα ασφυκτιούν. Και έτσι τελειώνει χωρίς ξέσπασμα μέχρι να συνεχίσει στο δεύτερο μισό του δίσκου με λίγο πιο άγριες διαθέσεις ως προς το ηλεκτρονικό μέρος. Μην φανταστείτε τίποτα ρέιβ πάρτυ, απλά βάζει λίγο το χεράκι του και αυτός στις συνθέσεις για να γίνουν πιο χορευτικές.

Όπως και στο -αγαπημένο- Black Sands, και ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι, η δύναμη του Μπονόμπο δεν είναι τόσο στην τεχνική με την οποία χειρίζεται τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλίκια ή στο απίθανο κόψε-ράψε των σαμπλ αλλά στις συνθέσεις. Γράφει ωραία τραγούδια για πραγματική μπάντα ρε αδελφέ ο άνθρωπος, γι'αυτό και πρόπερσι είχαμε τρέξει να τον δούμε τόσο ενθουσιασμένοι: Έφερε και ολόκληρη την μπάντα του!

Μην ξεχάσετε να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Και μόλις το κάνετε απλά επικοινωνήστε μαζί μου να μου πείτε τι ακούσατε. Η πιο όμορφη στιγμή της μουσικής δεν είναι η κριτική της -φυσικά- (άλλωστε δεν ξέρω καν πως να την περιγράψω), αλλά όταν την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, ακούγοντας και σχολιάζοντας την.

Tourner incessamment dans l’éclatement euphorique de soi

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οι αναμνήσεις μου θα έπρεπε να έρχονται με ένα σι ντι δώρο γιατί κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για μουσική αρχιζω να αναπολώ.

Αφορμή για το μικρό νοσταλγικό ταξιδι αυτή τη φορά στάθηκε ο νέος δίσκος των Avec le soleil sortant de sa bouche (έλα θεέ και κύριε!).

Διαβάζω στην ιστοσελίδα της Constellation:
Psychedelic rock, krautrock, desert rock, punk rock, noise rock, afrobeat, experimental pop, post-rock, electronic; all are touchstones for Avec le soleil sortant de sa bouche. 
 Και θυμάμαι που περάσαμε σχεδόν ένα καλοκαίρι στην Σέριφο διαβάζοντας ένα ένθετο βιβλιαράκι με δισκοκριτικές του Heavy Metal Hammer! Δεν ακούω μέταλ, το ξέρετε καλά, και μισώ μάλλον (παρά αδιαφορώ) για τα ποστ-μέταλ συγκροτήματα αλλά εκείνα τα κειμενάκια ήταν μαγικά. Και τα διαβάζαμε παντού, στην παραλία, στα κλαμπ, έξω στον δρόμο, τα μοιραζόμασταν θυμάμαι και με άλλους άγνωστους παραθεριστές που γνωρίσαμε. Η βαθμολόγηση βεβαίως των δίσκων γινόταν με τον εκπληκτικό τρόπο των μεταλάδων -και του θεικού Μέταλ Χάμερ: από το 0 έως το 10 μετρώντας κέλτικους σταυρούς εκτός αν ο δίσκος ήταν χάλια, δηλαδή μηδέν, σε αυτή την περίπτωση αντιστοιχούσε μία κάσα.

Ένας δίσκος λοιπόν που μας τράβηξε τόσο την προσοχή ώστε να πάμε σπίτια μας μετά από 9 μέρες και αφού μείναμε ταπί με ταπί ήταν ένα 10άρι φυσικά. Αλλά τι 10άρι! Οι εν λόγω μεταλλάδες, των οποίων το όνομα δεν θυμάμαι, έπαιζαν τα πάντα σε εκείνο τον θρυλικό δίσκο! Από ρέγκε και σόουλ μέχρι τζαζ και φολκ! Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας -πόσο μάλλον στα αυτιά μας όταν τελικά ακούσαμε αυτό το ...τερατούργημα. Όντως ήταν όπως τα έλεγε ο κριτικός στο περιοδικό αλλά όχι για 10 σταυρούς...

Τους Avec le soleil τους ξέρω γιατί είμαι μανιακά ερωτευμένος με τους fly pan am, μία μάλλον καλτ μπάντα της Constellation που έχει φυσικά διαλυθεί. Υποτίθεται ότι οι Avec le soleil είναι η συνέχεια τους. Και αυτό βγάζει κάποιο νόημα αν ακούσουμε την μουσική τους. Είναι το ίδιο αντισυμβατική με των fly pan am μόνο τόσο διαφορετική. Καταρχάς η Constellation έχει δίκιο: Όλα τα παραπάνω τα έχουν βάλει μέσα σε αυτό που αποκαλούν μουσική τους αλλά και με έναν τέτοιο τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις. Ξέρω γω ρε παιδί μου εμένα η μουσική στο Pas pipe pop, I love you so much (αλλά και στο Zubberdust!) μου μοιάζει πολύ πανηγυριώτικη, φασαριόζικη, πανκ αλλά με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο, κράουτ-ροκ αλλά με χορό ρε γαμώτο. Οι ρυθμοί τους μου θυμίζουν πιο πολύ Φέλα Κούτι αλλά πάλι κάτι δεν είναι το ίδιο.

Φυσικά όπως και με τους fly pan am (και άλλα καμένα της CST) είναι τελείως αντιεμπορικοί σε σημείο που να μην γράφουν κάτι γι'αυτούς σε μουσικά μπλογκ γιατί απλά δεν ξέρουν (λέω γω). Και τέλος οι τίτλοι των τραγουδιών (όπως και του ονόματος της μπάντας) έχουν μεγάλη σημασία για τους ίδιους και για τους ακροατές τους. Καιρός λοιπόν να μάθω γαλλικά.


Ο Μπονόμπος είναι σε φόρμα

Πω πω δισκάρα που έβγαλε ο Μπονόμπος ρε παιδιά!
Όσοι από εσάς το περιμένατε; ελάτε πείτε την αλήθεια, έχετε πει ποτέ ο αγαπημένος μου αρτίστας είναι ο Μπονόμπο; Κανένας έτσι; Διασκεδάστε λοιπόν τώρα με το Migration που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. 

Πριν λίγο διάβαζα ένα άρθρο-λίστα των καλύτερων IDM -Intelligent Dance Music- δίσκων. Ενώ συνήθως δεν ξέρω κανένα όνομα από αυτές τις λίστες (ή έστω κανέναν δίσκο για παράδειγμα στην αντίστοιχη λίστα ambient γνώρισα μόνο Tim Hecker και Brian Eno) τις διαβάζω μπας και ακούσω κάποια νέα, για εμένα, μουσική. Φυσικά ο Μπονόμπος δεν χωράει σε αυτό το είδος μουσικής αφού σχεδόν κανένας δεν τον θεωρεί intelligent... Αλλά αυτή τη φορά αναγνώρισα σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες και η λίστα με πήγε πολύ πολύ πίσω στις εποχές που με τον Ψηλό στα Γιάννενα προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε κανένα τραγούδι μ-Ziq ή Boards of Canada ή Autechre από τον -δωρεάν τότε- Napster και περιμέναμε με τις ώρες να κατέβει λόγω dial up internet.

Και ο αγαπητός Μπονόμπο; Που κολλάει στις αλκοολικές σου περιπέτειες στην Παγουρία Άτριχε;

Λίγα χρόνια αργότερα έχοντας ξεσκονίσει ότι ποστ-ροκ μουσική υπήρχε ακούσαμε το Animal Magic. Το οποίο μπήκε στο ριπίτ. Ξανά και ξανά. Η συντροφιά του Άγιου απομόνωσε το Kota και το έβαλε στο ριπίτ. Ήταν σαν τελετή μύησης. Αν μας ρωτούσαν τι μουσική ακούς;" απαντούσαμε με μια φωνή "Μπονόμπο, το Kota". Από το "Τα πάντα" στο πιο συγκεκριμένο-δεν-γίνεται! Μετά ήρθε το Dial M for Monkey (ναι μωρέ μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο στα σοβαρα!),  Days to Come και ναι επιτέλους ρε Μπονόμπο ξανάζησες στιγμές δόξας με το Black Sands. Στην περιοδεία για το North Borders που δεν μας άρεσε πήγαμε και τον ακούσαμε σε ένα πρώην/νυν σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, που ακόμα είχε αφίσες του Αντύπα και πίσω από την μπάντα (yay!) του Μπονόμπου είχε αυτά τα τόσο σκυλέ φώτα, που το διασκεδάσαμε όσο δεν πάει. Σε ευχαριστούμε! Να μας ξανάρθεις Σάιμον (με μπάντα πάλι ε;)

Διαβάζω λοιπόν πριν λίγες μέρες την δισκοκριτική στο pitchfork και αρχίζω να βλέπω μια σύνδεση με το γούστο μου στον τρόπο που βαθμολογούν. Π.χ. το Migration και το Wilderness τα έχουν βαθμολογήσει με 7+ (από 8 και πάνω είναι best new music) ενώ εμένα μου κάνουν για 8+ (Τσίπουρο Βοτονοσίου) ενώ κάτι άλλα (δεν θα ονοματίσω που βγαίνουν αριστουργήματα (γι'αυτούς) εμένα με αφήνουν αδιάφορο (ευγενικός πάντα).

Ο Μπονόμπος δεν ήταν, δεν έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ Amon Tobin ή Aphex Twin. Αυτή η τσιλάουτ, χαρουμενιάρικη/χαβαλεδιάρικη nu-jazz που κυριαρχεί και στο Migration είναι που χρειαζόμαστε από αυτόν και όχι πολύπλοκα, νέρντι μπλιμπλίκια. Δεν θέλω πρωτοπόρους και πειραματιστές, γουστάρω καλή μουσική. Ακούω το Grains -η γυναικεία φωνή μου θυμίζει έντονα Chrysoula K. αν γνωρίζετε- και μου σηκώνεται η τρίχα. Τι ομορφιά, τι μπιτάκι, τι χάρη περισσή! Και μετά μπαίνει το σχεδόν αθόρυβο Second Sun, στο οποίο ο Μπονόμπος έχει προστάξει την μπάντα να παίζει στα όρια σιωπής και ήχου όπου τα πνευστά και τα έγχορδα ασφυκτιούν. Και έτσι τελειώνει χωρίς ξέσπασμα μέχρι να συνεχίσει στο δεύτερο μισό του δίσκου με λίγο πιο άγριες διαθέσεις ως προς το ηλεκτρονικό μέρος. Μην φανταστείτε τίποτα ρέιβ πάρτυ, απλά βάζει λίγο το χεράκι του και αυτός στις συνθέσεις για να γίνουν πιο χορευτικές.

Όπως και στο -αγαπημένο- Black Sands, και ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι, η δύναμη του Μπονόμπο δεν είναι τόσο στην τεχνική με την οποία χειρίζεται τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλίκια ή στο απίθανο κόψε-ράψε των σαμπλ αλλά στις συνθέσεις. Γράφει ωραία τραγούδια για πραγματική μπάντα ρε αδελφέ ο άνθρωπος, γι'αυτό και πρόπερσι είχαμε τρέξει να τον δούμε τόσο ενθουσιασμένοι: Έφερε και ολόκληρη την μπάντα του!

Μην ξεχάσετε να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Και μόλις το κάνετε απλά επικοινωνήστε μαζί μου να μου πείτε τι ακούσατε. Η πιο όμορφη στιγμή της μουσικής δεν είναι η κριτική της -φυσικά- (άλλωστε δεν ξέρω καν πως να την περιγράψω), αλλά όταν την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, ακούγοντας και σχολιάζοντας την.