No6 (?)* | Ones and Sixes by Low

Πριν γράψω οτιδήποτε παρακαλώ ακούστε το Νο Comprende στο βίντεο που ακολουθεί**:

Τώρα που έχετε ακούσει το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου μπορώ να συνεχίσω.

Πριν μερικούς μήνες, όταν αγόρασα εισιτήρια για την συναυλία των Low στο Fuzz τους μπέρδεψα με τους Hood! Σχεδόν καμία ομοιότητα φυσικά. Αλλά είχα τόσο πολύ ξεχάσει τους Low που δεν μπορούσα με τίποτα να τους ταυτοποιήσω στο μυαλό μου. Ώσπου άκουσα μερικές νότες από τα πιο γνωστά τους τραγούδια και με έβαλαν στην θέση μου. Όπως έκαναν και στο λάιβ όπου έπαιξαν σχεδόν τέλεια παλιά και νέα τραγούδια τους μαγεύοντας το κοινό με τον συγκλονιστικά καθαρό ήχο τους και τις σλόουκορ συνθέσεις τους, παρά την γκρίνια του Φαντασμένιου.

Ακούσαμε λίγες ακόμα μέρες τις παλιές μας αγάπες, νοσταλγήσαμε τα υγρά (από την υγρασία της πόλης και το αλκοόλ) νεανικά μας βράδια όταν μαθαίναμε για πρώτη φορά την μουσική που ακούμε ακόμα και σήμερα και μετά λησμονήσαμε για ακόμα μια φορά. Είναι η μοίρα άραγε των αγαπημένων μας μουσικών η λησμονιά ανάμεσα σε δίσκους, λάιβ, αποχωρήσεις και επανασυνδέσεις ή ακόμα ακόμα κάποιες βραδιές σε μπαρ που ο ντι τζέυ θυμάται το κάποτε (ή παντοτινά) αγαπημένο μας τραγούδι; Σίγουρα ναι. Η μνήμη ξυπνάει με ερεθίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά. Είχα έναν φίλο που ξέθαβε μουσικές και μουσικούς που είχαν εκδιωχθεί από την μνήμη ή δεν είχαν συναντηθεί ποτέ με εκείνο το μέρος του εγκεφάλου μας και αγαπούσα να κάθομαι απέναντι από τα ηχεία του και να τον βλέπω να κατεβάζει την βελόνα και να μου λέει "άκου". Αλλά δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο σήμερα -κάποια άλλη φορά θα σας μιλήσω και γι' αυτόν.

To Ones & Sixes είναι ακριβώς αυτό το ερέθισμα που ξυπνάει το κομμάτι εκείνο της μνήμης και επαναφέρει τους Low στο προσκήνιο. Θα το ακούω για πολύ καιρό ακόμα γιατί το αξίζει. Αλλά μπορούν οι Low να μην λησμονηθούν;

~~~

*Δεν είμαι σίγουρος πια για την σειρά των δίσκων. Συγχωρήστε με που τους αρίθμησα εξαρχής -έτσι κι αλλιώς αλλάζω προτίμηση ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες τους ακούω.  

**Ζητήθηκε από φίλη να έχουμε ακούσει πρώτα την μουσική πριν διαβάσουμε τι έχω να γράψω. Καλώς. Συμμορφώνομαι. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να διαβάσετε τις αρλούμπες μου.

No5 | Pond by Huntsville

Πρόκειται για νορβηγικό συγκρότημα που παίζει πειραματική τζαζ-φολκ μουσική. Οι μόνοι άλλοι νορβηγοί μουσικοί που ξέρω είναι οι Jaga Jazzist της Ninjatune και ο Audun Kleive τον οποίο ψάρεψα από ένα παζάρι του Βερολίνου χρόνια πριν και ο οποίος μίξαρε ανάποδα τα κομμάτια του.

Μην απογοητεύεστε η μουσική των Huntsville είναι το ίδιο απαιτητική με του Kleive ή του Nobukazu Takemura. Μπορεί η σύνθεση κιθάρα, μπάσο, κρουστά να ακούγεται μπανάλ αλλά εδώ ακριβώς θα πρέπει να κοιτάξετε πέρα από την επιφάνεια. O Ivar Grydeland και ο Tonny Kluften εκτός από κάθε είδους κιθάρες και μπάσα παίζουν και various instruments... Ενώ ο τρίτος της μουσικής παρέας, ο Ingar Zach μαζί με τα κρουστά παίζει λέει και κάτι περίεργα πράγματα όπως sarangi box, sruti box και drone commander (αυτό το τελευταίο το θέλω!)
Αν με ρωτάγατε μετά από όλα αυτά θα έλεγα ότι οι τύποι παίζουν κάτι μεταξύ big band jazz funk με αφρικάνικους και λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Αλλά η μουσική των Huntsville, ειδικά στο Pond είναι τόσο μίνιμαλ που πρέπει να αφιερώσεις χρόνο συγκεντρωμένος μόνο σε αυτή για να μην καταντήσει background noise. Και αυτό ακριβώς κάνω εδώ και μήνες από τότε που τους άκουσα στις Μουσικές Ανασκοπήσεις του radiobubble.gr. Δεν υπάρχουν γεμάτες συνθέσεις και στοιβαρά ριφ αλλά επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί για πολλά λεπτά και μερικές μακριές στιγμές σχεδόν ησυχίας. Οι κιθάρες όταν δεν ξυπνάνε από τον λήθαργο του επαναλαμβανόμενου βόμβου βρίσκονται διακριτικά στο περιθώριο ενώ τα κρουστά -όποια και να είναι- δημιουργούν το κύριο σώμα του δίσκου.
Δεν είναι εύκολοι οι Huntsville γι' αυτό και δεν θα δείτε το Pond σε πολλές λίστες καμία λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Αλλά αν έχετε το χρόνο να καθήσετε σε μία πολυθρόνα με τα ηχεία μπροστά σας -δεξιά και αριστερά- χωρίς άλλη απόσπαση ε, τότε θα σας αιχμαλωτίσουν.

ΥΓ: Αξίζει να αναζητήσετε και τις σόλο δουλειές των μελών...

ΥΓ2: Καθώς ολοκλήρωνα τα παραπάνω πέφτω ως εκ θαύματος στο παρακάτω βίντεο. Συναυλία των Huntsville στην Αθήνα με τον Νίκο Βελιώτη στα ...live video

No4 | White men are black men too by Young Fathers

Υπήρχε μία περίοδος της ζωής μας που πηγαίναμε στα κλαμπζ και χορεύαμε σαν μανιακοί (κυριολεκτικά) τραγούδια περασμένων χρόνων και δεκαετιών ανεξαρτήτου είδους μουσικής. Αλλά χορεύαμε ρε φίλε! Τέκνο, ίντυ, ποστ-πανκ, ποπ, Μάνο Νέγρα, ελληνικό ροκ και τα λοιπά και τα λοιπά. Ποιος θα ξεχάσει τα τρελά πάρτι αποκριάς στο Μαντζάτο; Πότε θα ξαναπώ για τις απίστευτες βραδιές στην Πύλη;

Πάλι τον έπιασε η νοσταλγία τον παλιοπαγουρά θα πείτε κουνώντας το κεφάλι επιτιμητικά. Τι σχέση έχουν οι Young Fathers;

Όταν πρωτοάκουσα για αυτούς τρία πράγματα με ώθησαν να τους δώσω σημασία: 1. Είναι Σκοτσέζοι, 2. Επιρροές από χιπ χοπ, 3. Δίσκος της χρονιάς (;).

Τελικά και μετά από μήνες ακρόασης έμεινε ένα πράγμα. Θέλω πολύ να πάω σε ένα μπαρ/κλαμπ και ο ντι τζέυ να μου βάλει το Shame να χορεύω όπως παλιά. Πολλά ζητάω;

Όσο για το απίστευτα Γλασκοβέζικο βίντεο κλιπ του τραγουδιού τα λόγια περιττεύουν...

No3 | Asunder, sweet and other distress by GY!BE

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι GYBE!  από την λίστα μου αλλά τρίτοι; Ναι με πόνο τους τοποθετώ τρίτους στην καρδιά μου (ή στα αυτιά μου καλύτερα;) για φέτος παρότι κατάφεραν πάλι να μας επιβάλουν τον ήχο τους από την αρχή της χρονιάς. Για τους φόβους, τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις από τον δίσκο έχω γράψει και εδώ επομένως επιστρέψτε αν θέλετε. 

Ο στόχος μου σήμερα είναι άλλος: Τα ενδιάμεσα drones του δίσκου Lamb's breath & Asunder sweet το πρώτο από τα οποία βρέθηκα να ακούω τελευταία σε μία εκπομπή του radiobubble: Το I can be a frog (Αναστενάρια) της Kika Loutsi. Και μου τα έσκασε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα drones των Godspeed ξεκίνησαν από τον προηγούμενο δίσκο και ήταν σε ξεχωριστό 7ιντσο αν και σύμφωνα με τις οδηγίες του γκρουπ έπρεπε να ακουστούν μετά από κάθε κομμάτι (βάλε βγάλε δηλαδή). What a pain in the ass!

Και έτσι τα συνδύασα με κάποιο τρελό τρόπο με το βιβλίο που διάβαζα πριν κανένα μήνα, το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Το μυθιστόρημα του Κορτάσαρ μπορείς να το διαβάσεις πολλές φορές και κάθε φορά να ανακαλύπτεις ένα νέο νόημα, κυριολεκτικά όμως γιατί εκτός από τον κυρίως κορμό έχει και άλλα εμβόλιμα κεφάλαια στο τέλος που μπορείς να τα διαβάσεις είτε με την σειρά που σου δίνει ο συγγραφέας είτε με άπειρους (;) δικούς σου συνδυασμούς. Τελικά η πραγματική αγαλλίαση μου σχετικά με το Κουτσό (Rayuela στα ισπανικά) είναι ότι εγώ ο αναγνώστης συμμετέχω στην δημιουργία του βιβλίου ή αν θέλετε στην μετατροπή του σε κάτι άλλο εντελώς δικό μου αλλά μπορώ επίσης να διαβάζω το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά και να γεννιέται κάτι καινούριο.

Τέλος, και για να μην σας κουράζω, η επίσημη σειρά ανάγνωσης που προτείνει ο Κορτάσαρ κάνει το βιβλίο ατελείωτο καθώς το τελευταίο κεφάλαιο παραπέμπει στο προτελευταίο και ούτω καθεξής. Κολλάει η βελόνα με λίγα λόγια όπως κολλάει και στο τέλος της πρώτης πλευράς του βινυλίου του Asunder στο "τέλος" του Lamb's breath. Στον δίσκο σε αντίθεση με το βιβλίο ο στόχος των Godspeed είναι συγκεκριμένος: Και τα 4 κομμάτια μουσικής αποτελούν για το συγκρότημα μία ολότητα και δεν μπορούν να ακουστούν ξεκομμένα το ένα από το άλλο. Επομένως μέχρι να αλλάξεις την πλευρά στο βινύλιο συνεχίζεις να ακούς αυτή την κιθαριστική βαβούρα του Lamb's breath. Όμως τι γίνεται αν αλλάξεις την σειρά των κομματιών στο Asunder... ή στο Allellujah...;

ΥΓ: Πέρασαν 5 χρόνια κιόλας από την τελευταία φορά που είδαμε τους GYBE! ζωντανά. Ήταν δύο μαγικές βραδιές στο Gagarin 205 στις 17 & 18 Δεκεμβρίου 2010.

No2: Never were the way she was by Colin Stetson & Sara Neufield

Είναι και οι δύο Καναδοί. Γνωρίστηκαν όταν οι Belle Orchestre στους οποίους συμμετέχει η Σάρα έπαιξαν με τους Antibalas (απλά υπέροχοι) με τους οποίους έπαιζε ο Κόλιν. Ο τελευταίος έχει παίξει και με τους Arcade Fire και Bon Iver ενώ εκτός από σαξόφωνο κατέχει και τα κλαρινέτο, κόρνο, φλάουτο κ.ά. Η Σάρα ήταν μέλος των Arcade Fire και είναι βιολίστρια.

Και γράφοντας όλα τα παραπάνω θέλω να τα ξεχάσετε γιατί ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση.  Ο Στέτσον βγάζει διάφορους παράξενους ήχους από τα πνευστά του (κυρίως το σαξόφωνο) όπως έχει κάνει και σε προηγούμενα άλμπουμ ενώ το βιολί της Νόιφιλντ τον συμπληρώνει απόλυτα όπου ακούγονται μαζί. Αυτά είναι και τα δυνατά σημεία του δίσκου. Όταν παίζουν και οι δύο μαζί τα τραγούδια απογειώνονται και το αποτέλεσμα είναι κάτι εξωπραγματικό. Όπως στην αρχή του δίσκου και στο The sun roars into view όπου μέσω της μουσικής τους μπορείς να φανταστείς ακόμα και τους μουσικούς να χορεύουν αγκαλιασμένοι και μπλεγμένοι με τα όργανα τους. 

Έτσι λοιπόν συνεχίζουν στα 42’ του δίσκου που είναι πολύ λίγα και στο τέλος με αφήνουν να θέλω και άλλο. Αυτός ο δίσκος είναι μία γιορτή της ορχηστρικής μουσικής. Μην φανταστείτε όμως μελωδικές συνθέσεις που θα αποκοιμήσουν το μωρό σας στην αγκαλιά σας. Περισσότερο φλερτάρουν με το άβαν γκαρντ παρά με κάτι άλλο και ίσως στοιχειώσουν αντί να συντροφέψουν γλυκά τα βράδυα σας.

ΥΓ: Μου άρεσε πιο πολύ και από GYBE! (που ακολουθούν στο 3.) και ξέρετε τι σημαίνει αυτό.

YΓ2: Φανταστείτε πώς θα είναι ζωντανά με το παρακάτω:

Νο1: Sun's Coming Down by Ought

Ξεκινάω ανάποδα κι λέω: Το Sun Coming Down των Ought είναι ο γαπημένος μου δίσκος του 2015!

Αρκεί να τον ακούτε κάθε φορά με τέρμα την ένταση και θα καταλάβετε (ή ίσως όχι). Η άναρχη δομή των τραγουδιών που ξεσπάνε, σταματάνε, επαναλαμβάνονται, αυτοαναιρούνται. Η φωνή του τραγουδιστή (ούτε τα ονόματα τους δεν ξέρω) που αντί να τραγουδάει μιλάει μόνος του θαρρείς ανεξάρτητα από την μουσική αλλά και ξανά γίνεται ένα με την μουσική και τραβάει μία συλλαβή για ώρα. Οι κιθάρες (αχ αυτές οι κιθάρες!) που δεν σταματούν ούτε στιγμή στα 51' του δίσκου.

Οι Sonic Youth, οι Pixies και οι Pavement θα είναι πολύ περήφανοι για τα πνευματικά παιδιά τους. Indie βασιλιάδες του κόσμου υποκλιθείτε στους Ought.

Αρκεί να ακούσετε το ομώνυμο τραγούδι στην διαπασών. Κάντε το μαζί μου.

[Σοβαρή] Κριτική κονσέρτου του ιαπωνικού μουσικού συγκροτήματος Mono

Aποφασίσαμε χωρίς αντιρρήσεις των μελών του Αγίου να παρακολουθήσουμε το κυριακάτικο κονσέρτο των Mono με τους The Ocean, στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Έλληνες Afformance. Δυστυχώς τους τελευταίους δεν τους προλάβαμε λόγω  υποχρεώσεων αλλά μην φρύετε, τους έχουμε ξαναδεί να υποστηρίζουν ξένα συγκροτήματα. Δεν μας ενθουσιάζουν ως μέλη της ελληνικής σκηνής ποστ ροκ.

Επίσης δυστυχώς προλάβαμε και παρακολουθήσαμε καθ' όλη την διάρκεια του σετ τους τους The Ocean, οι οποίοι ήταν πιστεύουμε τυχεροί που παίζανε μαζί με τους Mono. Ίσως ο αξιότιμος φίλος και συν-πότης στα κονσέρτα ξενόφερτης μουσικής (να σημειώσω εδώ ότι μαζί μου έφερα μικρή μποτίλια με τσίπουρο εκ της αδελφής Αλβανίας) να έχει άλλη γνώμη -ας εξασκήσει το δικαίωμα του στην διαφωνία στα σχόλια. Το εν λόγω συγκρότημα παίζει ένα μείγμα ποστ και μέταλ χωρίς να είναι φυσικά ούτε ποστροκ ούτε μέταλ. Χωρίς επίσης να έχει φίλους και θαυμαστές ούτε από το μέταλ φάσμα (φάσμα τρόπος του λέγειν) ούτε από την ποστ ροκ κοινότητα. Το τελικό ερώτημα μου είναι: Γιατί δεν παίζετε μέταλ;

Στην πραγματικότητα οι The Ocean ήταν μάλλον καλοί ως παίκτες μουσικών οργάνων και ίσως αν μου άρεσε το είδος να ομολογούσα ότι μου αρέσουν αλλά φευ!

Η σεμνή τελετή των υποστηρικτικών συγκροτημάτων σύντομα έλαβε τέλος και εμείς μπροστά από την άδεια σκηνή χειροκροτούσαμε κάθε φορά που κάποιος έβαζε ένα καλώδιο σε μία κιθάρα ή άφηνε νερά πάνω στα ηχεία.

Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Rays of darkness

Μία μικρή παρένθεση γιατί δεν μπορώ άλλο να το παίζω άνετος [και σοβαρός]. Πέρυσι τέτοια εποχή (Γενάρης τελικά) σας έλεγα για τα καλύτερα μου δισκάκια του 2014. Που ήταν το Rays of darkness των Mono; Έλα μου ντε! Ο δίσκος είναι τόσο εξαιρετικά νεο-ποστ-ροκ που γλίστρησε μέσα από τα τύμπανα των αυτιών μου και παρέμεινε ένας ακόμα φάκελος στον τεράστιο (εκ του τέρρα) σκληρό δίσκο μου.  

δεν χαλάω τα μεγκαμπάιτς του ίντερνετ μου για ποστροκ δίσκο του 2014

έγραφα τότε! Ω θεοί του Ολύμπου, ω αγνοί ποστροκάδες, ω Άγιε μου, πόσο έσφαλα. Πόσο αδίκησα τους γιαπωνέζους φίλους που ξεκίνησαν το 2000 και κάτι ως άλλο ένα αντίγραφο των Mogwai για να καταλήξουν το 2014, πολλές ώρες ντιλέι μετά, να κυκλοφορήσουν την ΔΙΣΚΑΡΑ Rays of darkness την ίδια χρονιά που τα είδωλα τους κυκλοφορούν με φανφάρες και παλαμάκια το Remurdered (ναι το ξέρω είμαι κολλημένος). 

Τελικά δεν είμαι εγώ που τους αδίκησα αλλά όλη η μουσική (βιομηχανία και μη). Ακούγοντας ξανά μετά από σχεδόν ένα χρόνο το δισκάκι αυτό ανακάλυψα ότι για να δημιουργήσεις ποστροκ ήχο που να αξίζει 15 χρόνια μετά το Young Team και το Lift your skinny fists... δεν αρκούν οι εξυπνακισμοί τύπου Mogwai (τύπου Remurdered ή Teenage exorcists -που δεν είναι και ποστ) ούτε η "δημιουργία" νέου παρεμφερούς είδους όπως το ποστ-μέταλ αλλά στην τελική ούτε και η επανένωση του συγκροτήματος και η ηχογράφηση πιο μέτριων συνθέσεων από πριν.

Εδώ οι Mono ξεκινάνε τον δίσκο με ένα υπέρτατα κλασικό ποστ κομμάτι από αυτά που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε θυσίες με ζυγούρια στον Άγιο -το Recoil, Ignite. Ξεχάστε τα πειράματα, τι πιο ωραίο από μία τραγουδάρα που μας θυμίζει τα περασμένα 20 χρόνια ιστορίας και σύνθεσης ποστ ροκ κομματιών και μπορεί ακόμα δύο και δεκαετίες μετά τους Slint να ανοίγει ένα δίσκο και πολλές συναυλίες με τον πιο υπέροχο τρόπο!

Με ένα τέτοιο ξεκίνημα λοιπόν τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο έυκολα. Αλλά όχι σε έναν δίσκο -γιατί εκεί ένα κομμάτι δεν αρκεί. Συνεχίζουν λοιπόν με μελωδικά μακρόσυρτα τραγούδια -Surrender / The hand that holds the truth- μέχρι να τελειώσουν το κυρίως μέρος του δίσκου με black metal φωνητικά και attitude. Σε χάλασε καθόλου αγαπημένε Άτριχε Π. που δεν ακούς καν God is an Astronaut; Όχι, αντιθέτως νομίζω ότι κλείσανε στόματα-εκεί που άλλοι βάζουν ηλεκτρονικά, ρυθμούς, πιατικά κτλ αυτοί τολμούν και βάζουν μέταλ που ξέρουν ότι μισώ τοο πολύ όταν αναμιγνύεται με την μουσική μου... Μετά (ή πριν) την συναυλία τους ο Farewell των Have you ever tasted the cold spring? με ρώτησε για τον συγκεκριμένο δίσκο. Και απόρησε που μου άρεσε γιατί ήταν πολύ χέβι. Έχω τα κολλήματα μου το ξέρω αλλά το εξαιρετικό νομίζω το ξεχωρίζω. Και ομολογώ ότι μέχρι να βγάλουν δίσκο οι DMST ή οι Tortoise (χαχα) οι Mono αυτή τη στιγμή είναι το καλύτερο ποστ ροκ συγκρότημα σύμφωνα με τους τελευταίους δίσκους -το πιο φορμαρισμένο δηλαδή. Βασικά οι Μόνο με τους Mogwai είναι σαν το The Walking Dead και το Game of Thrones. Στο πρώτο ο κομιξάς Robert Kirkman ήξερε τι ήθελε από την αρχή και έχει σχέδιο, ασχολείται φυσικά περισσότερο με το κόμικ αλλά είναι παραγωγός και στην σειρά. Από την άλλη ο GRR Martin συγρραφέας του GoT δεν έχει γράψει το επόμενο βιβλίο και η σειρά δεν θα βασίζεται πια σε κάποιο βιβλίο του ενώ φαίνεται από τα επεισόδια ότι δεν έχει ιδέα που πηγαίνει το πράγμα. Σας κούρασα όμως και έτσι κι αλλιώς δεν τα διαβάζετε μέχρι τέλους υποθέτω.

Τελικά στο λάιβ είναι πολύ πιο εύκολα για την μπάντα. Μετά το Recoil, Ignite έρχονται τα Death in reverse, Pure as snow, Kanata και το μου-σηκώνεται-η-τρίχα-και-mono-που-το-θυμάμαι Ashes in the snow για να τελειώσουν με το ακυκλοφόρητο Requiem from Hell που έχουν ξεκινήσει να το παίζουν στις συναυλίες τους από τον Οκτώβρη. Δεν ακολούθησε ούτε ανκόρ ούτε χαιρετούρες ούτε τίποτα. Μετά από μιάμιση ώρα φεύγουν από την σκηνή και μέσα στην μετασυναυλιακή  φασαρία του χώρου αφήνουν την μουσική τους να αιωρείται ανάμεσα στο κοινό τους για μέρες. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ.

Στο ποστ-λάιβ-ο-μετρο οι Μοno είναι πολύ ψηλά.