Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Dogtooth


Για έμας που μεγαλώσαμε στην δεκαετία του 1990 με την ιδιωτική τηλεόραση ο ελληνικός κινηματογράφος άρχιζε με την Αλίκη (ούτε το επίθετο δεν χρειάζεται να γράψω για να με καταλάβετε) και τελείωνε στον Θανάση Βέγγο. Μην με παρεξηγήσετε, ο Βέγγος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και οι ταινίες του είναι αριστουργήματα κωμωδίας και σουρρεαλισμού αλλά σκηνοθέτες όπως ο Αγγελόπουλος, ο Βούλγαρης, ο Κούνδουρος, ο Νικολαίδης κ.α. απλά δεν υπήρχαν για τα ιδιωτικά κανάλια. Έπρεπε να μεγαλώσουμε λίγο για να ξαναεκτιμήσουμε την ΕΡΤ και να γνωρίσουμε την άλλη πλευρά του ελληνικού κινηματογράφου. Θυμάμαι ότι είχα καθήσει ένα βράδυ να δω επιτέλους τον Θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην Κινηματογραφική Κυριακή στην ΕΡΤ 3 -τότε- με τον Μπακογιαννόπουλο να προλογίζει! Αυτό ήταν. Η άποψη μου για τον κινηματογράφο είχε αλλάξει άρδην.
Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Τα λέω -και θα τα φωνάζω- γιατί οι νέοι της δεκαετίας του 2000 δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη λαίλαπα του Hollywood και τη μιζέρια των ιδιωτικών καναλιών αλλά και την καταστροφή της ΕΡΤ και την απαξίωση των κινηματογράφων με τη δημιουργία των Village και λοιπών.
Και φτάνω επιτέλους στο θέμα μου. Πριν κανά μήνα είδα την Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Την επόμενη βδομάδα πήγα με φίλους να δω την Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου και πριν μερικές μέρες πήρα δυο φίλες και κόψαμε εισιτήριο στον κινηματογράφο Ζέα να δούμε τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου που κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών! Είναι ο νέος πραγματικά καλός ελληνικός κινηματογράφος.
Στην προβολή που πήγαμε υπήρχαν άλλοι τρεις άνθρωποι. Η ταινία ξεκίνησε και για την πρώτη μισή ώρα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται (δεν είμαστε δα και κριτικοί ούτε φυικά θέλουμε να γίνουμε). Μία πενταμελής οικογένεια ζει κάπου έξω από την πόλη. Οι γονείς έχουν δημιουργήσει ένα φαντασιακό κόσμο για τα παιδιά τους τα οποία φυσικά είναι ενήλικα. Τα αεροπλάνα που περνάνε είναι παιχνίδια που πέφτουν στον κήπο, οι γάτες είναι τέρατα και ούτω καθεξής. Κανένας δεν επιτρέπεται να βγει ή να μπει στο σπίτι εκτός από την Χριστίνα που δουλεύει στο εργοστάσιο του πατέρα και ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του γιου.
Τα κορίτσια απομονωμένα όπως είναι απ'την πραγματικότητα και τους ανθρώπους, εφευρίσκουν τους δικούς τους τρόπους σεξουαλικής ικανοποίησης και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με το σώμα και το μυαλό τους χωρίς την καθοδήγηση και τα ερεθίσματα που χρειάζονται. Τα αποτελέσματα μερικές φορές είναι κωμικά αλλά τις περισσότερες παρότι αστεία δεν σου επιτρέπουν να γελάσεις παρά να περιμένεις το χειρότερο.
 Κατά τη γνώμη μου η ταινία του Λάνθιμου είναι ένας εφιάλτης. Κανείς δεν θά ήθελε να τη δει. Μια μέλετη πάνω στα ανθρώπινα συναισθήματα, ξεγυμνωμένη από οποιοδήποτε συναίσθημα. Η σκηνοθεσία είναι τόσο καλή που κάμερα απλά δεν υπάρχει. Δεν είναι η οθόνη μπροστά μας αλλά το ίδιο το γεγονός. Γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορίας που θα προτιμούσαμε να μην την γνωρίζουμε. Ο Κυνόδοντας χώνεται στη σάρκα μας.

Στην Στρέλλα είναι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα που σε αρπάζουν και σε βάζουν μέσα στο πανί. Δεν μπορείς να μείνεις ουδέτερος απέναντι στην τραγικότητα της ηρωίδας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στον Κυνόδοντα. Ο Λάνθιμος δεν μας επιτρέπει να ταυτιστούμε με τους ήρωες του αλλά αυτό δεν μας αποτρέπει από το να ζούμε αυτή την ιστορία σαν να'μασταν εκεί.
Δεν ξέρω αν το χάσατε ή αν εγώ έχασα το παιχνίδι -είπαμε: κριτικός δεν είμαι. Γράφω για να σας κινήσω το ενδιαφέρον να πάτε να τη δείτε. Και τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα και την Ακαδημία Πλάτωνος και τις υπόλοιπες φετινές ελληνικές ταινίες. Κάτι κινείται επιτέλους...


Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Αν μη τι άλλο!


Τσιπουράκι, το Άγιο.

Αφού λοιπόν μαζέψουμε τα σταφύλια μας και τα αφήσουμε μέσα σε βαρέλια μέχρι να πραγματοποιηθεί η ζύμωση, (προσοχή! μόνο σταφύλια όχι κοτσάνια κτλ, αν και πολλοί τα βάζουν και αυτά..)

Φτάνουμε στο καζάνι.
Τα ταααααα!!!!!


Είναι κάτι σαν αυτό που είδατε στο εργαστήριο της χημείας, στο πιο μεγάλο του. Οι σπασίκλες θα το πείτε αποστακτήριο. Μην ανησυχείτε, μέσα σε αυτό το χώρο θα περάσουμε τις επόμενες 15+ ώρες μας και στο τέλος δε θα θυμάστε αν τελικά το λένε καζάνι, αποστακτήριο, Βάνα Μπάρμπα ή πέτρα ακανόνιστου σχήματος που κυλάει στο βρώμικο ρυάκι.

Ανάβουμε τη φωτιά με μπόλικα ξύλα (όχι για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα), τόσα ώστε να μην μπορούμε εύκολα να πλησιάσουμε προς το μέρος της. Σιγά σιγά η θερμοκρασία ανεβαίνει....

Παράλληλα ανάβουμε και τις ψησταριές που περιμένουν με ανοιχτά τα πόδια απαραίτητους μεζέδες που θα συνοδέψουν την όλη ιεροτελεστία. Σε αυτό το σημείο δε μπορώ παρά να αναφέρω τα ζουμερά χωριάτικα πρασσάτα λουκάνικα, τα τρυφερά κοψίδια με πιπέρι και ρίγανη, τα συκωτάκια που θα τιμήσω με μπόλικο λεμόνι, τις μπριζόλες που θα σιγοψηθούν για να μείνει το ζουμί τους. Στη λίστα με τα ψητά της ημέρας, όπως προσέξατε, παρέλειψα και όχι τυχαία το κοτόπουλο. Το κοτόπουλο σήμερα απαγορεύεται. Είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς κοτόπουλο. Τυχόν ενστάσεις δε θα ληφθούν υπ' όψιν.


Ένα ένα ρίχνουμε τα βαρέλια με τα σταφύλια μέσα στο καζάνι....


...και ο "Μυρίζω το τσίπουρο και ξέρω πόσους βαθμούς είναι" ή αλλιώς "Μ", ρίχνει την κατάλληλη ποσότητα γλυκάνισου (ναι. γλυκάνισου. έτσι το πίνουμε.-)




Από κει και πέρα περιμένουμε πίνοντας και τρώγοντας....



που και που κοιτάμε σε τι βαθμούς έχουμε φτάσει....



το σταματάμε συνήθως στους 21, άντε 22 (μη γίνει αποκλειστικά για εντριβές...) και μετά ξανάπίνουμε.
Μόλις τελειώσει το ποτήρι μας το γεμίζουμε.
Αφού επαναλάβουμε το παραπάνω πολλές φορές, ο χώρος σιγά σιγά γεμίζει άγιες γλυκιές μυρωδιές απόσταξης και το κεφάλι μας γίνεται σιγά σιγά ένα με το καζάνι.


Και του χρόνου να 'μαστε καλά!


Backstage:
ο Μ:



οι σημειώσεις του...


σκαλίζοντας τα κάρβουνα...



Είθε το γιαούρτι με μέλη, ο JBuddha, o atrihos pithikos, και ο chris kexa να τελέσουν μια μέρα μαζί τα παραπάνω
:)
Εις υγείαν

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

spiritualived...


....μας συστηθηκαν με τα χερια σε σταση προσευχης και μας χαιρετησαν ευλογωντας μας!!!









O λογος για τους Woven Hand που εμφανιστηκαν στο An club την παρασκευη που περασε.
Ηταν την προηγουμενη Τριτη οταν ειχαμε βρεθει με τον φιλτατο 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και μου πεταξε στο ασχετο...'μαλακα ερχονται την Παρασκευη οι woven hand'...ε απλα δεν γινοταν να το χασω!!!
Για να ξεκαθαρισω κατι. Δεν ειμαι φανατικος του κοκκινου κυκλου-10ης εντολης και οχι δεν εμαθα τους 16 horsepower και τους woven hand απο τη σειρα. Οχι οτι θα ηταν κακο να τους ηξερα απο εκει, απλα μου τη σπαει κατι να γινεται μοδα ετσι.
Ομολογω πως ημουν και ειμαι πολυ πιο ενημερωμενος για τη δισκογραφια των 16 horsepower και ειναι ενα απο τα συγκροτηματα που και φαν να μην εισαι, αν μη τι αλλο θα σου προκαλεσει 'κατι'...Επισης, οτι δειγματα ειχα ακουσει απο woven hand μ'αρεσανε, αλλα δεν μπορουσα να τα φανταστω ζωντανα. Κι αυτο γιατι στους 16 horsepower τα τραγουδια εχουν εναν αμιγη ρυθμο που δεν κρυβεται, δεν ψαχνεις να τον αναγνωρισεις, σου φανερωνεται τοσο ξεκαθαρα που μπαινει κατευθειαν μεσα σου, δε σε γυροφερνει, απλα κυλαει σ'ολο σου το σωμα, οπου περναει και το αιμα...
Αντιθετα οι woven hand μπορει να συνεχιζουν να εχουν το μυστηριο που ειχαν κ οι 16 horsepower, αλλα ο ρυθμος τους ειναι κρυμμενος. Ψαχνεις, δεν μπορεις ν'ακους τη μουσικη τους και να πεις οτι μπορεις να κανεις και κατι αλλο ταυτοχρονα...ή εισαι εκει, ή δεν θα σου αποκαλυφθει, απλα γιατι ετσι ειναι, ετσι θελει να ειναι...Πως θα μπορεσει να βγει ενα τετοιο συναισθημα σε μια συναυλια?
Ο David Eugene Edwards, φροντμαν και των δυο προαναφερθεντων συγροτηματων ειναι το κυριο κεφαλι στο στιχο και τη μουσικη των woven hand. Θρησκος, γεννημενος και μεγαλωμενος σε απολυτο θρησκευτικο περιβαλλον και εχοντας σαν πρωτα ακουσματα υμνους με organ ή πιανο, ξαφνικα φτανει να παιζει ακομα και σε punk μπαντα! Ειχε πει σε μια συνεντευξη, οτι παντα εβρισκε κατι κοινο σε καθε διαφορετικο ειδος μουσικης, ειτε ακουγε Dylan, ειτε ακουγε AC/DC και Joy Division. Μαλλον αυτη η διαφορετικη ματια, τον εκανε να γραφει κατι που αυτη τη στιγμη σε ολους μας φαινεται πολυ ιδιαιτερο και ομορφο, χωρις βεβαια να χανει αξια το ταλεντο του και ως μουσικος.
Εχοντας ολα αυτα στο μυαλο μου βρισκομαι με τον 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και κατευθυνομαστε στο An Club χωρις να εχουμε βγαλει εισητηριο τις προηγουμενες μερες (ποιος τους ξερει μωρε τους woven hand?ελεγα..). Απ'εξω δεν φαινοταν πολυς ο κοσμος. Φτανουμε στην εισοδο και ακουγεται οτι εχουν μεινει μονο 10 εισητηρια!!! Ευτυχως με τα πολλα μπηκαμε σ'ενα μαγαζι που δεν επεφτε καρφιτσα απο τον κοσμο, με μια αφορρητη ζεστη και στριμωξιδι.
Περιμενουμε ολοι καπως περιεργοι να βγουν, κι εγω ακομα πιο απορρημενος με τον τοσο κοσμο που εβλεπα. Ο stage manager καταιδρωμενος κατεβαινει απ'τη σκηνη...
Ηρθε η ωρα...νατοι!....ανεβαινουν!....αχ δε βλεπω καλα...σηκωνομαι στις μυτες....ειναι τρεις! Ξεσπαει το κοινο σε χειροκροτηματα και σε φωνες...
Αρχικα μου φανηκαν πολυ λακωνικοι στη συμπεριφορα τους, σα να μην ηθελαν να πουν πολλα τωρα που μολις γνωριστηκαμε. Απλα δεν θα ξεχασω ποτε οταν ο Edwards επαιξε το πρωτο ακορντο στην κιθαρα, με το βρωμικο σλαϊ του, συνοδευομενος με τον υπεροχο και γεματο ηχο της μπαντας....κι αυτη η φωνη...1ο κομματι, το white bird..τοτε κατευθειαν ενιωσα οτι αυτη η συναυλια δε γινεται να μην παει καλα. Ειναι το αισθημα της πληροτητας που σε κυριευει αμεσως, δε σου αφηνει περιθωρια αμφισβητησης...
Η ατμοσφαιρα σ'ολη τη διαρκεια της συναυλιας ηταν μυστηριακη. Οι στιχοι ειχαν σαφη θρησκευτικο χαρακτηρα, με επικο τονο. Ποτε δεν ημουν λατρης ουτε του θρησκευτικου, ουτε και του επικου. Αλλα εκεινη τη βραδια φιλε μου αναγνωστη, οσοι ειμασταν εκει, 'Πιστεψαμε...'
Ειτε γιατι πλαισιωνοταν απο μια μουσικη που εμπαινε κατω απο το δερμα, σου ανοιγε τους πορους και γινοσουν ενα σφουγγαρι, σε ολα τα ερεθισματα, ...ειτε γιατι σε ξεναγουσε σε πρωτογενεις ρυθμους με το ΄βαθυ' των κρουστων να εχει την τιμητικη του.... ειτε γιατι αυτος ο ανθρωπος που ηταν μπροστα μου γυμνος και ιδρωμενος με μετεφερε στο μερος που βρισκοταν εκεινος. Μια με τη φωνη του, μια με το στιχο του, μια με τις κινησεις του σωματος του. Οχι, δεν εκανε το κεφι του. Ειχε ξεφυγει, ταξιδευε και μας παρεσυρε κι εμας εκει χωρις να το καταλαβουμε, απλα, αβιαστα. Πολλες φορες μιλουσε καποια αλλη γλωσα και οχι παντα στο μικροφωνο. Δεν απευθυνοταν σ'εμας. Εμεις απλα ημασταν συνεπιβατες...
Αφου φτασαμε στο τελος και βγηκαν και για encore, μας χαιρετησαν σα να μας ευλογουσαν. Ηταν σα να εκλειναν ενα κυκλο μ'αυτο, ενα μυστηριο τελειωνε. Κοιταζω τον Σκοτεινοθαλαμοφσκι και δεν μπορουσαμε να πουμε πολλα. Αυτο που σκεφτηκα ηταν οτι '..μας τα'ψαλαν κι εφυγαν'.
Αφου περιμεναμε να αδειασει λιγο το μαγαζι, βγαζαμε φωτογραφιες τον stage manager (μεγαλη μορφη)και αποχωρησαμε κι εμεις
...γεματοι και ευλογημενοι...
ΥΓ : η φωτογραφια ειναι του Θαναση Ισσαρη "Σκοτεινοθαλαμοφσκι"

Dogtooth


Για έμας που μεγαλώσαμε στην δεκαετία του 1990 με την ιδιωτική τηλεόραση ο ελληνικός κινηματογράφος άρχιζε με την Αλίκη (ούτε το επίθετο δεν χρειάζεται να γράψω για να με καταλάβετε) και τελείωνε στον Θανάση Βέγγο. Μην με παρεξηγήσετε, ο Βέγγος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και οι ταινίες του είναι αριστουργήματα κωμωδίας και σουρρεαλισμού αλλά σκηνοθέτες όπως ο Αγγελόπουλος, ο Βούλγαρης, ο Κούνδουρος, ο Νικολαίδης κ.α. απλά δεν υπήρχαν για τα ιδιωτικά κανάλια. Έπρεπε να μεγαλώσουμε λίγο για να ξαναεκτιμήσουμε την ΕΡΤ και να γνωρίσουμε την άλλη πλευρά του ελληνικού κινηματογράφου. Θυμάμαι ότι είχα καθήσει ένα βράδυ να δω επιτέλους τον Θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην Κινηματογραφική Κυριακή στην ΕΡΤ 3 -τότε- με τον Μπακογιαννόπουλο να προλογίζει! Αυτό ήταν. Η άποψη μου για τον κινηματογράφο είχε αλλάξει άρδην.
Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Τα λέω -και θα τα φωνάζω- γιατί οι νέοι της δεκαετίας του 2000 δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη λαίλαπα του Hollywood και τη μιζέρια των ιδιωτικών καναλιών αλλά και την καταστροφή της ΕΡΤ και την απαξίωση των κινηματογράφων με τη δημιουργία των Village και λοιπών.
Και φτάνω επιτέλους στο θέμα μου. Πριν κανά μήνα είδα την Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Την επόμενη βδομάδα πήγα με φίλους να δω την Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου και πριν μερικές μέρες πήρα δυο φίλες και κόψαμε εισιτήριο στον κινηματογράφο Ζέα να δούμε τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου που κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών! Είναι ο νέος πραγματικά καλός ελληνικός κινηματογράφος.
Στην προβολή που πήγαμε υπήρχαν άλλοι τρεις άνθρωποι. Η ταινία ξεκίνησε και για την πρώτη μισή ώρα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται (δεν είμαστε δα και κριτικοί ούτε φυικά θέλουμε να γίνουμε). Μία πενταμελής οικογένεια ζει κάπου έξω από την πόλη. Οι γονείς έχουν δημιουργήσει ένα φαντασιακό κόσμο για τα παιδιά τους τα οποία φυσικά είναι ενήλικα. Τα αεροπλάνα που περνάνε είναι παιχνίδια που πέφτουν στον κήπο, οι γάτες είναι τέρατα και ούτω καθεξής. Κανένας δεν επιτρέπεται να βγει ή να μπει στο σπίτι εκτός από την Χριστίνα που δουλεύει στο εργοστάσιο του πατέρα και ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του γιου.
Τα κορίτσια απομονωμένα όπως είναι απ'την πραγματικότητα και τους ανθρώπους, εφευρίσκουν τους δικούς τους τρόπους σεξουαλικής ικανοποίησης και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με το σώμα και το μυαλό τους χωρίς την καθοδήγηση και τα ερεθίσματα που χρειάζονται. Τα αποτελέσματα μερικές φορές είναι κωμικά αλλά τις περισσότερες παρότι αστεία δεν σου επιτρέπουν να γελάσεις παρά να περιμένεις το χειρότερο.
 Κατά τη γνώμη μου η ταινία του Λάνθιμου είναι ένας εφιάλτης. Κανείς δεν θά ήθελε να τη δει. Μια μέλετη πάνω στα ανθρώπινα συναισθήματα, ξεγυμνωμένη από οποιοδήποτε συναίσθημα. Η σκηνοθεσία είναι τόσο καλή που κάμερα απλά δεν υπάρχει. Δεν είναι η οθόνη μπροστά μας αλλά το ίδιο το γεγονός. Γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορίας που θα προτιμούσαμε να μην την γνωρίζουμε. Ο Κυνόδοντας χώνεται στη σάρκα μας.

Στην Στρέλλα είναι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα που σε αρπάζουν και σε βάζουν μέσα στο πανί. Δεν μπορείς να μείνεις ουδέτερος απέναντι στην τραγικότητα της ηρωίδας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στον Κυνόδοντα. Ο Λάνθιμος δεν μας επιτρέπει να ταυτιστούμε με τους ήρωες του αλλά αυτό δεν μας αποτρέπει από το να ζούμε αυτή την ιστορία σαν να'μασταν εκεί.
Δεν ξέρω αν το χάσατε ή αν εγώ έχασα το παιχνίδι -είπαμε: κριτικός δεν είμαι. Γράφω για να σας κινήσω το ενδιαφέρον να πάτε να τη δείτε. Και τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα και την Ακαδημία Πλάτωνος και τις υπόλοιπες φετινές ελληνικές ταινίες. Κάτι κινείται επιτέλους...


Αν μη τι άλλο!


Τσιπουράκι, το Άγιο.

Αφού λοιπόν μαζέψουμε τα σταφύλια μας και τα αφήσουμε μέσα σε βαρέλια μέχρι να πραγματοποιηθεί η ζύμωση, (προσοχή! μόνο σταφύλια όχι κοτσάνια κτλ, αν και πολλοί τα βάζουν και αυτά..)

Φτάνουμε στο καζάνι.
Τα ταααααα!!!!!


Είναι κάτι σαν αυτό που είδατε στο εργαστήριο της χημείας, στο πιο μεγάλο του. Οι σπασίκλες θα το πείτε αποστακτήριο. Μην ανησυχείτε, μέσα σε αυτό το χώρο θα περάσουμε τις επόμενες 15+ ώρες μας και στο τέλος δε θα θυμάστε αν τελικά το λένε καζάνι, αποστακτήριο, Βάνα Μπάρμπα ή πέτρα ακανόνιστου σχήματος που κυλάει στο βρώμικο ρυάκι.

Ανάβουμε τη φωτιά με μπόλικα ξύλα (όχι για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα), τόσα ώστε να μην μπορούμε εύκολα να πλησιάσουμε προς το μέρος της. Σιγά σιγά η θερμοκρασία ανεβαίνει....

Παράλληλα ανάβουμε και τις ψησταριές που περιμένουν με ανοιχτά τα πόδια απαραίτητους μεζέδες που θα συνοδέψουν την όλη ιεροτελεστία. Σε αυτό το σημείο δε μπορώ παρά να αναφέρω τα ζουμερά χωριάτικα πρασσάτα λουκάνικα, τα τρυφερά κοψίδια με πιπέρι και ρίγανη, τα συκωτάκια που θα τιμήσω με μπόλικο λεμόνι, τις μπριζόλες που θα σιγοψηθούν για να μείνει το ζουμί τους. Στη λίστα με τα ψητά της ημέρας, όπως προσέξατε, παρέλειψα και όχι τυχαία το κοτόπουλο. Το κοτόπουλο σήμερα απαγορεύεται. Είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς κοτόπουλο. Τυχόν ενστάσεις δε θα ληφθούν υπ' όψιν.


Ένα ένα ρίχνουμε τα βαρέλια με τα σταφύλια μέσα στο καζάνι....


...και ο "Μυρίζω το τσίπουρο και ξέρω πόσους βαθμούς είναι" ή αλλιώς "Μ", ρίχνει την κατάλληλη ποσότητα γλυκάνισου (ναι. γλυκάνισου. έτσι το πίνουμε.-)




Από κει και πέρα περιμένουμε πίνοντας και τρώγοντας....



που και που κοιτάμε σε τι βαθμούς έχουμε φτάσει....



το σταματάμε συνήθως στους 21, άντε 22 (μη γίνει αποκλειστικά για εντριβές...) και μετά ξανάπίνουμε.
Μόλις τελειώσει το ποτήρι μας το γεμίζουμε.
Αφού επαναλάβουμε το παραπάνω πολλές φορές, ο χώρος σιγά σιγά γεμίζει άγιες γλυκιές μυρωδιές απόσταξης και το κεφάλι μας γίνεται σιγά σιγά ένα με το καζάνι.


Και του χρόνου να 'μαστε καλά!


Backstage:
ο Μ:



οι σημειώσεις του...


σκαλίζοντας τα κάρβουνα...



Είθε το γιαούρτι με μέλη, ο JBuddha, o atrihos pithikos, και ο chris kexa να τελέσουν μια μέρα μαζί τα παραπάνω
:)
Εις υγείαν

spiritualived...


....μας συστηθηκαν με τα χερια σε σταση προσευχης και μας χαιρετησαν ευλογωντας μας!!!









O λογος για τους Woven Hand που εμφανιστηκαν στο An club την παρασκευη που περασε.
Ηταν την προηγουμενη Τριτη οταν ειχαμε βρεθει με τον φιλτατο 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και μου πεταξε στο ασχετο...'μαλακα ερχονται την Παρασκευη οι woven hand'...ε απλα δεν γινοταν να το χασω!!!
Για να ξεκαθαρισω κατι. Δεν ειμαι φανατικος του κοκκινου κυκλου-10ης εντολης και οχι δεν εμαθα τους 16 horsepower και τους woven hand απο τη σειρα. Οχι οτι θα ηταν κακο να τους ηξερα απο εκει, απλα μου τη σπαει κατι να γινεται μοδα ετσι.
Ομολογω πως ημουν και ειμαι πολυ πιο ενημερωμενος για τη δισκογραφια των 16 horsepower και ειναι ενα απο τα συγκροτηματα που και φαν να μην εισαι, αν μη τι αλλο θα σου προκαλεσει 'κατι'...Επισης, οτι δειγματα ειχα ακουσει απο woven hand μ'αρεσανε, αλλα δεν μπορουσα να τα φανταστω ζωντανα. Κι αυτο γιατι στους 16 horsepower τα τραγουδια εχουν εναν αμιγη ρυθμο που δεν κρυβεται, δεν ψαχνεις να τον αναγνωρισεις, σου φανερωνεται τοσο ξεκαθαρα που μπαινει κατευθειαν μεσα σου, δε σε γυροφερνει, απλα κυλαει σ'ολο σου το σωμα, οπου περναει και το αιμα...
Αντιθετα οι woven hand μπορει να συνεχιζουν να εχουν το μυστηριο που ειχαν κ οι 16 horsepower, αλλα ο ρυθμος τους ειναι κρυμμενος. Ψαχνεις, δεν μπορεις ν'ακους τη μουσικη τους και να πεις οτι μπορεις να κανεις και κατι αλλο ταυτοχρονα...ή εισαι εκει, ή δεν θα σου αποκαλυφθει, απλα γιατι ετσι ειναι, ετσι θελει να ειναι...Πως θα μπορεσει να βγει ενα τετοιο συναισθημα σε μια συναυλια?
Ο David Eugene Edwards, φροντμαν και των δυο προαναφερθεντων συγροτηματων ειναι το κυριο κεφαλι στο στιχο και τη μουσικη των woven hand. Θρησκος, γεννημενος και μεγαλωμενος σε απολυτο θρησκευτικο περιβαλλον και εχοντας σαν πρωτα ακουσματα υμνους με organ ή πιανο, ξαφνικα φτανει να παιζει ακομα και σε punk μπαντα! Ειχε πει σε μια συνεντευξη, οτι παντα εβρισκε κατι κοινο σε καθε διαφορετικο ειδος μουσικης, ειτε ακουγε Dylan, ειτε ακουγε AC/DC και Joy Division. Μαλλον αυτη η διαφορετικη ματια, τον εκανε να γραφει κατι που αυτη τη στιγμη σε ολους μας φαινεται πολυ ιδιαιτερο και ομορφο, χωρις βεβαια να χανει αξια το ταλεντο του και ως μουσικος.
Εχοντας ολα αυτα στο μυαλο μου βρισκομαι με τον 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και κατευθυνομαστε στο An Club χωρις να εχουμε βγαλει εισητηριο τις προηγουμενες μερες (ποιος τους ξερει μωρε τους woven hand?ελεγα..). Απ'εξω δεν φαινοταν πολυς ο κοσμος. Φτανουμε στην εισοδο και ακουγεται οτι εχουν μεινει μονο 10 εισητηρια!!! Ευτυχως με τα πολλα μπηκαμε σ'ενα μαγαζι που δεν επεφτε καρφιτσα απο τον κοσμο, με μια αφορρητη ζεστη και στριμωξιδι.
Περιμενουμε ολοι καπως περιεργοι να βγουν, κι εγω ακομα πιο απορρημενος με τον τοσο κοσμο που εβλεπα. Ο stage manager καταιδρωμενος κατεβαινει απ'τη σκηνη...
Ηρθε η ωρα...νατοι!....ανεβαινουν!....αχ δε βλεπω καλα...σηκωνομαι στις μυτες....ειναι τρεις! Ξεσπαει το κοινο σε χειροκροτηματα και σε φωνες...
Αρχικα μου φανηκαν πολυ λακωνικοι στη συμπεριφορα τους, σα να μην ηθελαν να πουν πολλα τωρα που μολις γνωριστηκαμε. Απλα δεν θα ξεχασω ποτε οταν ο Edwards επαιξε το πρωτο ακορντο στην κιθαρα, με το βρωμικο σλαϊ του, συνοδευομενος με τον υπεροχο και γεματο ηχο της μπαντας....κι αυτη η φωνη...1ο κομματι, το white bird..τοτε κατευθειαν ενιωσα οτι αυτη η συναυλια δε γινεται να μην παει καλα. Ειναι το αισθημα της πληροτητας που σε κυριευει αμεσως, δε σου αφηνει περιθωρια αμφισβητησης...
Η ατμοσφαιρα σ'ολη τη διαρκεια της συναυλιας ηταν μυστηριακη. Οι στιχοι ειχαν σαφη θρησκευτικο χαρακτηρα, με επικο τονο. Ποτε δεν ημουν λατρης ουτε του θρησκευτικου, ουτε και του επικου. Αλλα εκεινη τη βραδια φιλε μου αναγνωστη, οσοι ειμασταν εκει, 'Πιστεψαμε...'
Ειτε γιατι πλαισιωνοταν απο μια μουσικη που εμπαινε κατω απο το δερμα, σου ανοιγε τους πορους και γινοσουν ενα σφουγγαρι, σε ολα τα ερεθισματα, ...ειτε γιατι σε ξεναγουσε σε πρωτογενεις ρυθμους με το ΄βαθυ' των κρουστων να εχει την τιμητικη του.... ειτε γιατι αυτος ο ανθρωπος που ηταν μπροστα μου γυμνος και ιδρωμενος με μετεφερε στο μερος που βρισκοταν εκεινος. Μια με τη φωνη του, μια με το στιχο του, μια με τις κινησεις του σωματος του. Οχι, δεν εκανε το κεφι του. Ειχε ξεφυγει, ταξιδευε και μας παρεσυρε κι εμας εκει χωρις να το καταλαβουμε, απλα, αβιαστα. Πολλες φορες μιλουσε καποια αλλη γλωσα και οχι παντα στο μικροφωνο. Δεν απευθυνοταν σ'εμας. Εμεις απλα ημασταν συνεπιβατες...
Αφου φτασαμε στο τελος και βγηκαν και για encore, μας χαιρετησαν σα να μας ευλογουσαν. Ηταν σα να εκλειναν ενα κυκλο μ'αυτο, ενα μυστηριο τελειωνε. Κοιταζω τον Σκοτεινοθαλαμοφσκι και δεν μπορουσαμε να πουμε πολλα. Αυτο που σκεφτηκα ηταν οτι '..μας τα'ψαλαν κι εφυγαν'.
Αφου περιμεναμε να αδειασει λιγο το μαγαζι, βγαζαμε φωτογραφιες τον stage manager (μεγαλη μορφη)και αποχωρησαμε κι εμεις
...γεματοι και ευλογημενοι...
ΥΓ : η φωτογραφια ειναι του Θαναση Ισσαρη "Σκοτεινοθαλαμοφσκι"